FanFic.nl

Fall again • Harry Styles [afgewerkt]

Twelve

‘Eindelijk!’ Luid giechelend lieten Stephanie en ik onszelf met gespreide armen op het bed vallen. Na het opruimen en wegleggen van de, door Stephanies uitbundige zelve, overal rondgeslingerde kleding, hadden we besloten mijn kamer maar meteen eens een grondige poetsbeurt te geven. Zo’n drie uur later waren we eindelijk klaar en totaal uitgeput. Eigenlijk had Stephanie het meeste gedaan, aangezien ik me niet kon strekken of buigen zonder door pijn getroffen te gaan gillen. Als tegenprestatie had ik haar een ‘sleepover’ beloofd, zodat we konden bijpraten - en zij me dan natuurlijk alles wat mijn hele geheugenverlies betrof kon vertellen. Ze legde zich op haar zij, met haar hoofd leunende op haar handen, en keek me aan. ‘Vanavond?’ vroeg ze me. Ik trok mijn wenkbrauwen op en kaatste de vraag terug. ‘Vanavond al?’ Ze haalde haar schouders op en grijnsde. ‘En morgenavond, de avond daarna en daarna… we hebben veel te bespreken hoor. En méér.’ Ik grinnikte en knikte. ‘Goed dan, ik kijk er sowieso niet naar uit hier alleen te slapen nu met dat hele gedoe…’, zei ik met neergeslagen ogen. Ik wilde niet overkomen als een schijterd, maar het voelde op dit moment echt niet goed aan. Ze gaf me een duw, waardoor ik mijn evenwicht verloor en bijna van het bed aftuimelde. Ze brulde het haast uit en gaf zich nog niet gewonnen toen ik mijn hoofdkussen tegen haar hoofd mepte en ze zelf moeite moest doen om te blijven liggen. ‘Bitch!’ lachte ze luid en zette zich weer rechtop. Ik grinnikte toen ik snel wat kleding uit de kast nam en in een kleine rugzak stopte, die ik naast mijn nachtkastje vond. Stephanie viel eerder van het bed af dan dat ze ervanaf sprong, maar ik zei niets. Het kostte me al moeite genoeg om mijn lach in te houden toen ze ook nog problemen had met het sluiten van de deur, die telkens ze zich omdraaide weer openging. ‘Ik moet het mam wel nog zeggen’, zei ik tegen Stephanie toen we de trap af liepen. ‘Wat moet je zeggen?’ Ik zag hoe mijn moeder langzaam de hal in liep en haar goudblonde haar over haar schouder viel toen ze haar armen naast zich liet vallen. ‘Dat ik even bij Steph ga logeren… als jij dat goed vind natuurlijk’, voegde ik er snel aan toe. Ze zuchtte, maar haalde glimlachend haar schouders op. ‘Nou heb ik je terug, ben je weer weg.’ Ze schudde grinnikend het hoofd en zei: ‘Het is goed hoor schat, jullie hebben vast veel te bespreken. Als jullie maar voorzichtig zijn, ook wat jou hoofd betreft.’ Mijn moeder wierp een strenge blik op Stephanie, die tegen de voordeur leunde en knikte. ‘Alles op z’n tijd’, zei ze en gaf haar een knipoog, die mijn moeder al glimlachend beantwoordde. ‘Ik laat je wel iets weten’, zei ik en gaf haar een kus op de wang voor Stephanie me mee de koude buitenlucht in trok.

Na een rustige wandeltocht van een kwartiertje kwamen we aan bij een groot appartementenblok op de hoek van de winkelstraat van ons dorpje. Dit was veilig, dit herinnerde ik me. Stephanie woonde hier inmiddels al zo’n 3 jaar en ik was het gewend bij haar langs te gaan, het lukte me dan ook de weg naar de lift en juiste gang te vinden toen ze me voor zich uit liet lopen en me vervolgens zelf voorging naar haar voordeur. Zonder een sleutel te gebruiken opende ze de deur en trok me de reeds verlichte ruimte binnen. Ik meende een vage pizzageur te ruiken en hoorde wat lichte muziek, was net van plan te brullen dat iemand had ingebroken, tot ik verder naar binnen liep en Niall in de keuken trof. Hij wilde net een groot stuk pizza eten toen hij me opmerkte, en haalde het net op tijd voor zijn tanden weg om het naar me toe te kunnen steken. ‘Honger?’, vroeg hij met volle mond. Onbegrijpend schudde ik mijn hoofd en draaide me om, wanhopig opzoek naar Stephanie. Ze kwam haast huppelend binnen en liep me voorbij, naar Niall toe. Hij stond op toen hij haar zag en trok haar naar zich toe om haar daarna kort te zoenen. Stephanie draaide zich wijd glimlachend weer naar me toe en zei: ‘Dat moest en we dus ook nog vertellen.’

Reacties: