FanFic.nl

FBI: The Brokenhearted One

Chapter 4: Mamacíta in action

Goed werk, O’Loughlin.’ zei Carl tevreden toen ze hem het blaadje gaf met de naam en de locatie van de lampenwinkel.
Matt en Dave snoven, en Janelle keek hen lachend aan.  ‘Los Gardenias.’ Kuchte ze onopvallend om ze te plagen.
‘Janelle, ik neem aan dat jij wel naar Jay’s lampenwinkel wilt gaan?’ vroeg Carl.
‘Prima.’ Antwoordde ze.
Carl dacht na, en keek rond. ‘...Dave, jij gaat met haar mee.’
‘O, dat is niet nodig.’ Zei Janelle. ‘Ik kan mezelf goed verdedigen, mocht er wat gebeuren.’
Carl schudde zijn hoofd. ‘Ik kan je niet alleen op stap laten.’
Janelle knikte, en Carl gaf haar het blaadje met het adres. Ze liepen met z’n tweeen naar de parkeerplaats.
‘Gaan we met dat...?’ zei Dave met opgetrokken wenkbrauwen toen hij keek naar Janelle’s Yamaha YZF-R6.
Janelle gooide de witte helm naar hem, en schudde haar hoofd. ‘We gaan met hí¡í¡r.’ Corrigeerde ze hem.
‘Aha.’ Zei Dave met een glimlach en hij ging achter me zitten. Hij sloeg zijn armen om haar heen, en Janelle keek hem met een halve glimlach en een frons aan.
‘Juist, ja.’ Zei Dave, hij begreep de hint en hield zich vast aan het uiteinde. Even later reden ze weg richting de winkel, en de straten waren enorm druk, dus het duurde langer dan verwacht.
Na een paar keer de verkeerde straat in te zijn gereden, waren ze eindelijk op loopafstand verwijderd van de winkel.
‘Het moet hier ergens in de buurt zijn...’ zei Janelle, en ze liep de drukke straat op.
 Dave kwam naast haar lopen.’Ik kan mezelf goed verdedigen...’ citeerde hij haar. ‘Is dat zo?’
Janelle lachte. ‘Geloofde je me niet?’ Ik heb een antal jaar op kickbox gezeten.’
Dave trok zijn wenkbrauwen op. ‘Natuurlijk.’ Grapte hij, alsof het heel voorspelbaar was.
‘Jij?’ vroeg Janelle.
‘Ik ben opgegroeid in Florida, en deed daar mijn hele jeugd aan worstelen. Dat heb ik nu al jaren niet meer gedaan, maar ik denk dat ik die sport weer ga oppakken aangezien mijn vader hier in de buurt een sportschool heeft geopend met worstelruimte. Volgens mij kon je daar ook kickboxen. Als je verteld dat je een bekende van me bent laten ze je gratis binnen. Je zou eens langs moeten komen.’ Zei Dave.
‘Doe ik.’
Even later liepen ze de lampenwinkel binnen, en het winkeltje stond vol met gloeilampen, kroonluchters, en allerlei andere soorten fonkelende lampen. Verderop zat er een donkergetinte man achter de balie. Hij rookte een jointje, en had een grote afrokapsel. Hij droeg een soort groen met oranje gewaad, en leek een beetje op een hippie.
Toen hij Janelle en Dave zag aanlopen, deed hij zijn handen in de lucht, en legde zijn jointje neer. ‘Shit.’ Mompelde hij. ‘Ik zweer het jullie! Ik ga die boete wel betalen, ben alleen een broke nu!’
Dave glimlachte. ‘Daar zijn wij hier niet voor.’
Ze pakten hun portomonnee en fllapten het open zodat hij hun FBI-passen kon zien.
De man maakte een goedkeurend geluid en keek naar Dave. ‘Een nigga met goed werk... Zie je ook niet vaak.’
‘Hé!’ zei Janelle verontwaardigd. ‘Zo praat je niet tegen hem!’
Dave schudde zijn hoofd. ‘Janelle... niet cool.’
‘Wat?’
Hij keek haar lachend aan. ‘De regel is: alleen nigga’s mogen elkaar nigga’s noemen. Als je een whitey bent en je zegt het, dan komt het discriminerend over.’
‘Get it.’ zei Janelle.
‘Wat is je naam?’ vroeg Dave aan de man.
‘Jamarco De-Morris.’ Zei hij ontspannen met een Jamaicaans accent, en hij blies langzaam een rookwolk uit.
‘Ken jij Jorge Agulhas?’ vroeg Janelle aan hem.
Jamarco keek uit het raam. ‘Ja, ik ken Jorge... Slechte dude. Foute, foute gast.’
Dave en Janelle keken elkaar fronzend aan.
‘Jorge heeft gezegd dat jij hem doorverwees naar een vriend van jou die lijken liet vervoeren.’ Zei Janelle.
‘Wat? Die vieze vuile...’ vloekte Jamarco verontwaardigd, en hij wendde zich weer tot Janelle. ‘Hí­j probeerde mí­j juist te overtuigen om hetzelfde als hij te doen!’
Janelle begon geirriteerd te raken. ‘Oké, en nu moet je luisteren Jamarco-dude. Je gaat nu de waarheid zeggen of ik sluit je op tot je dat wel doet.’ Ze keek hem strak aan.
‘Ik spreek ook de waarheid!’ zei hij met zijn grote, bruine ogen. Hij keek voor steun naar Dave, die wist het even niet meer.
‘Lieg niet!’
‘Ik lieg ook niet!’ zei hij gefrustreerd.
Janelle leunde expres met haar hele gewicht tegen een grote, mooie lamp die naast haar stond. Hij viel om, en de bovenste deel van de lamp brak af. ‘Oeps.’ zei Janelle met een suikerzoete glimlach. ‘Weet je nog steeds zeker of je de waarheid spreekt?’
Jamarco maakte een geschrokken geluid. Hij rende naar de kapotte lamp toe, en haalde een stoffer en blik tevoorschijn.
‘Ik vroeg je wat!’
‘Janelle...’ zei Dave waarschuwend. ‘Don’t lose your cool...’
‘Jorge had ik laatst ontmoet in mijn winkel. Hij vertelde me over de man die lijken liet vervoeren. Ik bood hem een baantje aan hier in de winkel, maar hij weigerde. Ik probeerde hem over te halen, maar hij wilde niet luisteren!’ zei Jamarco, en hij keek Janelle smekend aan. ‘Geloof me nou!’
‘Oh! My bad!’ riep Janelle terwijl ze ging zitten op de balie en daardoor nog een lamp omstootte.
‘Nee! Niet weer!’ riep Jamarco. ‘Ik vertel je de waarheid zeg ik toch? Waarom geloof je me niet?!’
‘Janelle!’ riep Dave.
‘Ik geloof hem niet!’ zei Janelle. ‘Hij liegt, ik zí­é het toch?’
Jamarco schudde triest zijn hoofd. ‘Ja, geloof de lijkenkoerier maar.’
‘O, maar een wietrokende junkie is betrouwbaarder?’ siste Janelle naar hem. ‘Vertel de waarheid. Ik heb je al door.’
Jamarco bleef haar een lange tijd aankijken zonder wat te zeggen. En... Hij nam de benen.
‘Pak hem!’ riep Janelle, alleen wist ze niet tegen wie ze het had want Dave en zij renden al achter Jamarco aan. Het leek haar gewoon toepasselijk. Hij nam de drukke straat waar Janelle en Dave net voorbij reden, en zijn groen met oranje gewaad werd al gauw opgeslokt door de massa. ‘Carajo!’ vloekte Janelle toen ze hem kwijt was maar ze gaf niet op. Janelle begon harder te rennen, en duwde een paar mensen ruw opzij. ‘Nou ja...’ hoorde ze een oma mopperen. Ze keek zoekend om zich heen terwijl ze hard doorrende, en toen zag ze zijn oranje met groene gewaad nét om de hoek verdwijnen. Dave was ze inmiddels ook kwijt, en ze wist niet of hij voor of achter haar was. Ze rende de hoek om, en zag dat Jamarco verderop midden op het kruispunt rende. Hij werd drie keer bijna aangereden, en een paar mensen staken boos hun middelvingers op. Janelle deed het zelfde, al wist ze dat het extreem gevaarlijk was. Net wanneer ze dacht alle auto’s goed te hebben ontweken, zag ze een kleine busje rechts van haar. Ze merkte het te laat op, want opeens lag ze op de motorkap en keek naar een bejaarde opa achter het stuur die haar geschrokken aankeek. Hij bleef een paar meter doorrijden, en Janelle rolde van de motorkap af, en belandde op haar rug midden op de weg. Ze voelde dat ze een schaafwond had gekregen op de zijkant van haar wang maar het boeide haar niet. Een paar mensen keken geschrokken vanaf de zebrapad, maar ze negeerden ze.  Haar hart bonkte koortsachtig en ze stond snel op voor er een auto purree van haar kon maken. Ze rende de weg af, en gokte dat Jamarco de straat richting de groenteboer had genomen. Die straat was nog steeds druk, maar het was er wel veel breder. Daar was hij dan, hij rende nu vlak langs de apotheek, en Janelle wist één ding zeker: Ze zou hem niet nog een keer laten ontsnappen. Ze negeerde de steken in haar zij, en versnelde haar rentempo. ‘Daar is hij!’ hijgde Dave die opeens naast haar rende. Janelle was nu nog maar een paar meter verwijderd van Jamarco, ze greep naar zijn gewaad, maar ze kon er nog nét niet bij. Jamarco begon ook zijn rentempo te versnellen, en Janelle kreeg een idee. Ze rende nog harder, en sprong precies op de rug van Jamarco die met een grote smak op de stoep belandde. Janelle handboeide hem voordat hij het weer zou wagen om te vertrekken.
'Laat me los! Jij vuile hoer! Raak me niet aan!' schreeuwde Jamarco en hij werkte flink tegen.
Janelle bevroor van woede. 'Wí¡t zei je?!'
'Hoorde je me niet? Ik zei-'
Janelle onderbrak hem, greep hem bij zijn wilde afrokapsel en duwde hem tegen de koude stoep aan. 'Ní­émand noemt mij zo, hoor je me?!'
Ze liet hem spartelen op de grond als een vis op het droge land en keek geamuseeed naar hoe hij tervergeefs op probeerde te staan terwijl hij gehandboeid was en zij bovenop hem zat. Janelle zag dat er een hele groep mensen om hun heen stond. Waaronde Dave.
'Laat los!' riep Jamarco toen ze zijn gezicht tegen de grond duwde.
'Als jij wat informatie loslaat.' antwoordde ze.
'Nooit.' snauwde hij.
Janelle stond op en liet hem gehandboeid op de grond achter. 'Je kan me hier niet achterlaten!' riep Jamarco.
'O, jawel hoor.' antwoordde ze en ze pakte Dave bij de arm om hem te laten zien dat ze écht wegging.
'Martin Cockshott!' riep hij.
Janelle draaide zich om. 'Wie is Martin Cockshott?'
'De man naar wie ik Jorge doorverwees.' gaf hij eindelijk toe.
'Geef alle informatie die je over hem hebt. Waar ken je hem van? Weet je wat hij doet? Wat zijn zijn verdere gegevens?' eiste Janelle.
'Ik hoorde van een vreemde in een kroeg dat er een man was die mensen lihken liet vervoeren. De vreemde man had het over Martin, en hij vertelde dat je eerst zijn vertrouwen moest winnen voor hij je als koerier gebruikte. Ik heb zijn telefoonnummer. Maak me los, dan pak ik mijn telefoon.'
Janelle lachte. 'Leuk geprobeerd. We weten allebei wat jij gaat doen als ik je losmaak. Waar is je telefoon?'
Hij kreeg een gore glimlach op zijn gezicht. 'In mijn achterzak.'
Janelle deed moeite om niet te kotsen. Ze bukte en pakte razendsnel zijn telefoon. Ze ging naar zijn contacten, en nam de nummer van Martin over in haar telefoon. Ze legde zijn telefoon naast hem neer en pakte haar portomonnee. Ze gooide een briefje van 50 dollar op hem voor de tweedehands lampen die ze had gebroken. Ze maakte hem los, en liep weg.
'Caliente.' mompelde Jamarco. Samen met Dave die de hele terugweg stil was.
***
Matt keek Dave afwachtend aan. 'En? Hoe is het om te werken met onze chica?'
Dave bleef in de deuropening staan. 'Wow.' zei hij en leek helemaal paralyzed.
Janelle kwam ook de ruimte binnenlopen, en Winston en Matt hapten tegelijkertijd naar adem. 'What the fuck!' riep Matt. 'Wat hebben we gemist?!' hij bekeek haar schaafwond.
'Crazy mamacita in actie.' antwoordde Dave lachend.
'Wat is er gebeurd?' vroeg Winston.
'Lang verhaal.' zei Janelle.
'Ze heeft zich aan laten rijden voor die gast.' lachte Dave.
Janelle keek hem waarschuwend aan. 'Geen. Woord. Erover.' zei ze langzaam en ze liet zich op haar stoel vallen.
Carl kwam de ruimte ook inlopen en Janelle gaf hem snel de nummer en volledige naam van Martin voor hij wat over haar schaafwond ging zeggen.
'Martin Cockshott is zijn naam. Hij is het die mensen lijken laat vervoeren.' zei Janelle.
'Geweldig.' zei Carl en hij stopte het blaadje in zijn borstzak.
'Wat nu?' vroeg Dave.
'Niks.' zei Carl.
'Niks?' zei Janelle verbaasd.
'Ja, we hebben wel genoeg gedaan voor nu. Ik ben in mijn kantoor en ik ga even kijken hoe we dit aan gaan pakken.'

Reacties: