FanFic.nl

Nick Jonas - Love Story - Love is everywhere.

Deel 1.

Door de ogen van Esther: Het is woensdagmiddag 3 uur. Suzan en ik zijn op stage bij vluchthaven in Eindhoven. We moeten vandaag mensen helpen met de weg te vinden van hier naar huis.
Suzan is mijn beste vriendin, al vanaf de kleuterklas en we zijn nu 14, en zitten nog steeds mij elkaar in de klas. We hebben veel gemeen. We zitten samen op dansen, en spelen alle bij een instrument. Ik akoestische en elektrische gitaar en keybord en piano en zij alleen piano en keybord. En we zijn alle bij fan van de Jonas Brothers. Op school mocht je een beroep uitkiezen en dan daar stage gaan lopen. Suzan en ik willen al jaren bij een vliegveld gaan werken. En dat mochten we dus ook doen.
Het is nu meivakantie. Suzan en ik gaan morgenavond naar een concert van de Jonas Brothers. Maar het leukste is nog, dat de Jonas Brothers, Nick, Joe en Kevin Jonas, hier vandaag op het vliegveld aankomen. We stonden te gillen toen onze coach, Liane, het ons vertelde. Ze vertelde dat ze ging regelen dat wij, Suzan en ik, ze mochten begeleiden op het vliegveld. Toen we hoorde dat, dat gelukt was, stonden Suzan en ik nog harder te gillen. “Zie je het vliegtuig al, Es?”� vraagt Suzan aan mij. “Nee, jij?”� Suzan schudde van nee.
We stonden binnen, achter glas, te kijken of we het privé vliegtuig van de jongens al zagen aankomen.
Suzan en ik waren gister de stad niet uit te slaan, de kapper, nieuwe kleren, schoenen, make-up en nog veel meer meiden-dingen die we moesten halen. Ja, hallo! We gaan wel de Jonas Brothers ontmoeten, en dan moet je er wel een beetje leuk uit zien, vinden we.
“Esther en Suzan? Sta is niet zo te gluren achter dat glas. Wat moeten de mensen wel niet denken?”� zegt Liane lachend die net aan kwam lopen. “Oh, sorry.”� zei Suzan die niet door had dat het een grapje was. “Maakt niet uit. Zijn jullie zenuwachtig?”� vraagt Liane. “Ja! Gister ook al joh, me ouders werden gek van me, ze worden sowieso al gek als ik weer over ze begin..”� zeg ik. “Ja, die van mij ook al.”� zegt Suzan. “Nou, zij zijn niet de enige, ik ook. Jullie praten de afgelopen weken alleen maar over die jongens zeg. Maar, ik moet toegeven. Ze zijn leuk. En ze hebben goede muziek.”� Zegt Liane. “Yeah! We maken der ook fan!”� zegt Suzan lachend. “Whaha!”� lachen Suzan en ik. “Maar goed. Wie vinden jullie de leukste?”� vraagt Liane lachend. “Nick. De jongste. Hij heeft van die lieve krulletjes.”� zeg ik. “En ik Joe! Hij is zó lief!!”� zegt Suzan, en draait een rondje. “Haha. Nou, ga maar alvast buiten staan, wachten op jullie lievelingetjes.”� zegt Liane lachend, en loopt weg. “Haha. Zullen we doen, Liane!”� zegt Suzan.
We pakken onze tassen en lopen naar de deur. We pakken onze kaartjes om de deur open te doen. Als we buiten staan zie ik opeens een klein zwart stipje in de lucht verschijnen. Suzan heeft het nog niks door. “Suzaaaaaan!!!!!!! Daar zijn ze!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”� schreeuw ik heel hard. Suzan kijkt nu overal in de lucht. “Waar? Waaaaaaaaaaaar???”� vraagt ze en ik wijs het haar aan. Ze begint nu keihard te gillen. “Aaaaaaah! Nog even en dan kennen ze ons gewoon. Uit al die miljoenen meisjes, kennen ze ons straks!”� gilt ze.
Als het vliegtuig geland is, rijd ie naar de plaats. Dan een paar minuten later lopen de jongens naar buiten. Kevin eerst, dan Joe, en dan pas Nick. Ik hoor naast me Suzan That’s just the way we roll zingen. Ik doe met haar mee.
Maar dan krijg ik opeens een hoest bui, en draai me om naar m’n tas die ik achter me heb neer gezet. Ik pak m’n flesje met water, draai het open, en neem een slok. De tranen staan in me ogen, wrijf ze weg en draai me weer om.
Ik kijk nu recht in de ogen van de Jonas Brothers. “Hello,”� begint Kevin het gesprek. “Hi.”� Zeg ik terug. “I’m Kevin.”� zegt ie, en steekt z’n hand uit. “I’m Esther.”� Zeg ik terug. Ik geef de andere jongens ook een had alleen Nick houd die van mij wat langer vast. Suzan doet het zelfde als mij. “Wij gaan jullie begeleiden op dit vliegveld van hier naar jullie hotel.”� Zeg ik. “Oké, dank jullie wel.”� Zegt Joe. “Loop maar achter mij aan,”� zegt Suzan. Ik ga naast haar lopen en we kijken elkaar aan, en we schieten in de lach, van de zenuwen. De jongens hebben ons ook al door en beginnen ook te lachen, waarvan wij nog zenuwachtiger worden. We lopen langs een balie waar Liane achter staat. Ze steekt haar duim op naar ons. We knikken naar haar. We lopen naar de deuren, waar 1000-den fans, fotograven, en journalisten achter staan. Daar ben ik het meest bang voor. Dat ik iets verkeerds zal doen waar alle camera’s bij staan. We stoppen hier. We moesten wachten totdat we een seintje zouden krijgen via de - wolkytolky -. Liane komt nu naar ons toelopen. “Goed zo meiden. Hier hebben jullie verder alles. Hier logeren ze. In het van de valk hotel in Tiel.”� “In Tiel!?”� roepen Suzan en ik tegelijk. De broertjes kijken ons raar aan. “Wat is er mis?”� vraagt Joe. Ze konden geen Nederlands dus hadden ze van het hele gesprek niks verstaan. “Nee, niks mis. Alleen jullie logeren in Tiel. En daar wonen wij!”� Zegt Suzan. Er kwamen gelijk 3 grote brede lachen op de gezichten van de broers. “Dan kunnen we nog is wat leuks samen doen! We hebben hier 4 maanden. Dus dat gaat wel lukken toch?”� Vraagt Joe. “Ja! En, dan kunnen ze mee rijden in de bus, want dan kunnen we ze wel even afzetten!”� Suzan en ik keken vragend Liane aan, en die knikte. “Ga nu maar alvast. Jullie zijn hier klaar. Goed gedaan meiden.”� Zei Liane in het Engels zodat de jongens het ook konden verstaan. “Uh.. oké, maar dan moet ik even m’n vader bellen dat ie me niet hoeft komen ophalen. En over die leuke vier maanden, wij moeten volgende week weer naar school..”� zeg ik. “Oh! Dat maakt toch niet zoveel uit. Als jullie op school zitten, dan gaan wij aan onze muziek werken, en dan gaan we daarna toch wat leuks doen?”� vraagt Joe. “Ja. Inderdaad, je hebt gelijk. Maar vier maanden, das best veel toch? Dat is nog in de zomervakantie!”� “Ja, maar als beroemdheden kun je alles voor me kaar krijgen.”� Suzan en ik keken elkaar aan, lachten, en keken toen weer naar de jongens. Het voelde goed. Toen piepte onze - wolkytolky -. “Loop maar meiden. Alle fans zijn weg.”� Ik pakte het van me riem en hielt hem bij m’n mond. “Oké, is goed. Kom.”� Zei ik nu tegen de jongens. We lopen door de deuren heen, en zagen dat inderdaad alle fans weg waren. “Kijk en dat kan je nou doen als je hier stage loopt!”� Zeg ik tegen de jongens. Ze beginnen te lachen. “Ja, nu heb jij gelijk!”� zegt Nick lachend, en keek me nog wat langer aan. Ik kijk blozend weg, waardoor ik een klap kreeg van Suzan. “Klik, klik, klik. Foto moment!”� zegt Suzan. “Ach, hou op met je klik foto moment!”� lach ik en gaf mijn beste vriendin een duw. “Hou nu maar weer op, want dan krijgen we straks weer de slappe lach, en das niet zo leuk met die jongens erbij.”� Zeg ik er nog achter aan. “Hoo!!! Stop!!!!”� roept Suzan op eens. We keken haar geschrokken aan. “Wat is er?!”� Vraag ik meteen. “Mijn tas!”� riep ze nog en rende al terug naar buiten. De jongens keken mij vragend aan. “Haar tas.”� Zei ik in het Engels. “Ik zal trouwens mijn vader even bellen.”� Zei ik. De jongens knikte en ik haalde mijn mobiel uit mijn broekzak, zocht het nummer van thuis op en belde. “Hé Pap. Je hoeft me niet op te halen hoor. Ik word thuis gebracht.”� “Oké, dan zie ik je zo! Doei!”� Zei m’n vader nog en hing op. “Oké, is geregeld.”� Zei ik en Nick stak z’n duim op. Ook Suzan kwam weer aangelopen met haar tas en nog iets. “Alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft en alsjeblieft.”� Zei ze en gaf ons allemaal 2 dropjes. “Lekker. Dankje!”� zei ik en stopte er eentje in mijn mond. De jongens keken naar de zwartje dingetjes die op hun handen lagen. “Wat is dit?”� vroeg Kevin. “Drop. Das lekker. Echt waar!”� zei ik. Joe probeerde als eerste en die vond het lekker. Toen proefde Nick, en toen Kevin. “Het is echt lekker!”� zei Nick. “Ja! En ook nog is goed voor de keel!”� zei ik. “Echt waar? Beter nemen we er een paar mee naar huis!”� “Dat gaan we zeker doen, ja!”� We liepen samen naar de deur waar Suzan en ik onze -wolkytolky- afgaven. We liepen naar buiten waar ik mijn haar uit de knot haalde die ik had gemaakt. Het was lang blond haar. Suzan, die zwart haar had tot haar schouders, deed hetzelfde. “Zo, klaar om te vertrekken! Haha.”� Lachte ik, en Nick lachte mee. Hij was lief, straalde rust uit, was knap, breed, en had lieve krulletjes. Hij keek me net even wat te lang aan, want Suzan had het al weer opgemerkt. Ze zwaaide met haar hand voor mijn ogen en riep nu in het Engels: “klik, klik, klik, foto moment!!”� “Hou op!”� zei ik lachend. “Je bent gek, jij!”� “Jep, en daar ben ik lekker trots op!”� Ik lachte. Oh nee.. we kregen de slappe lach, dat voelde ik aankomen. Ook Suzan voelde het. We keken elkaar aan en lachte. “Stop! Suzan! Hou op! Denk aan Flutje!”� zei ik. Flutje was een leraar bij ons op school, en hij had de pik op Suzan. Alles wat ze deed was fout. “Nou.. Nee, dankje, dan is m’n humeur gelijk nul!”� Zei ze. “Wie is Flutje?”� vroeg Joe. En ik vertelde het verhaal. “Oh! Dat is lullig!”� zei Joe “Ja. Inderdaad.”� Zei Kevin. “Ey, ligt het aan mij, of zie ik de bus nergens?”� We keken rond en we zagen inderdaad nergens een bus. Oh, daar kwam ie net aangereden. “Sorry jongens, er stond file.”� Zei de chauffeur van de bus die net voor onze voeten stopte. “Maakt niet uit. Deze meiden rijden mee. Ze wonen in Tiel. Waar dat hotel is.”� Zei Kevin. “Oké. Is goed.”� Zei de chauffeur. “Dames voor.”� Zei Nick. Ik lachte.
Door de ogen van Nick: “Dames voor.”� Zei ik tegen Esther en Suzan. Esther is leuk. De had wat anders dan andere meiden, iets bijzonders, ze straalde, maar ik wist niet of dat nou kwam doordat ze ons mocht begeleiden. Toen ze me aankeek was er een soort klik, gelijk, en nu kan ik m’n ogen niet meer van me afhouden.
Suzan en Esther stapten de bus in. Het is onze tourbus. Het is bijna een heel huis. “Wooo!! Moet je zien hoe groot!”� riep Esther toen ze de bus in kwam. Ik volgde. “Ja, eigenlijk wel. Het is een huis op wielen voor ons.”� zei ik. “Ja, dat snap ik.”� zei Suzan. “Jullie zijn volgends mij echt alleen maar aan het reizen, of niet?”� vroeg ze. “Ja, dat is waar, de meeste mensen denken dat het leven van mensen die beroemd zijn helemaal geweldig is, maar dat is echt niet zo. Je ziet bijna niet meer dan podiums, hotelkamers en de tourbus… en dan zijn er nog van die irritante paparazzi, ze moeten echt alles van je weten..”� Het was even stil, maar toen zei Esther iets: “Maar daar komt deze 4 maanden verandering in. Nou, paparazzi weet ik niet, maar het meer zien wel.”� Ik lachte naar Esther, toen ze mij aan keek begon Suzan weer met haar klik, klik, klik, foto moment -ding. Deze keer reageerde Esther er niet op. Ze sloot haar ogen, haal de diep adem en vroeg tegen haar vriendin: “Wat moet ik toch met jou?”�. “Chocola eten, uitgaan, lol trappen en vooral de slappe lach hebben.”� zei Suzan. “Suzan!!! Alsjeblieft?!”� “Ik spreek alleen maar de waarheid!”� lachte ze. We gingen helemaal achterin de bus zitten, waar een aantal banken stonden. Ik ging naast Esther zitten. Suzan wilde net weer met haar klik, klik, klik, foto moment -ding beginnen, maar Esther was net wat sneller. “Je houdt je mond!”� “Poe! Mag ik dan wel een foto maken?”� vroeg ze. Esther en ik keken elkaar aan. “Oké! Als je dan wel belooft om niet weer te beginnen met je klik, klik, klik, foto moment -ding.”� zei Esther. “Ja, ja, wat jij wilt.”� zei Suzan en haalde haar mobiel uit haar broekzak, ze tikte iets in en hielt haar mobiel zo dat Esther en ik op de foto gingen. Toen het mobieltje flitste gaf Suzan haar mobiel aan Esther om haar de foto te laten zien. “Wat leuk. Ik ga ‘m even versturen, hoor.”� zei ze en pakte ook haar mobiel. Ook op haar mobiel tikte ze iets in, en had de foto op eens als achtergrond van haar mobiel. “Kijk.”� zei ze tegen mij en liet haar mijn mobiel zien. Ik begon te glimlachen. “Hoelang is het eigenlijk rijden naar Tiel?”� vroeg Joe. “Een klein uurtje denk ik.”� zei Suzan. “Doen jullie ook nog aan sport, of hebben jullie andere hobby’s?”� vroeg Kevin. “Ja! We spelen alle bij een instrument, ik piano en keybord, en Esther piano, keybord, akoestische en elektrische gitaar en we zitten samen in een band, the sisters, Esther en nog een meisje zingen, .”� zegt Suzan. “Ja, en we zitten samen op een soort dansen.”� zegt Esther. “Nee! Vergeten!”� voegt ze er nog aan toe. “Wat?”� vraag ik. “We hebben vanavond een optreden van school…”� zegt ze. “Ja! Dat is waar ook! Oh! Ik ben het echt helemaal vergeten.”� zegt Suzan. “Ja… … hebben jullie vanavond iets te doen?”� vraagt Esther. “Nee. Hoezo?”� vraagt Joe. “Nou, dan kunnen jullie komen kijken.”� zegt Suzan. “Oké. Ja is goed. Doen we.”� zeg ik. “Hoe laat begint dat?”� vraag ik. “Om 8 uur, dan kunnen jullie wel toch naar Esther komen, toch? Ik ben dan ook bij Esther.”� vraagt Suzan. “Ja, is goed! Wat leuk, we gaan een keer naar een optreden van iemand anders. Wat gaan jullie spelen, of doen?”� vroeg Kevin. “Een liedje over een vriendin, ze is al bijna een half jaar in een afkick kliniek...”� Zei Suzan moeilijk. Ik zag ook dat de ogen van Esther zich vulde met tranen. Ik sloeg een arm over haar schouder en trok haar naar me toe. “Maar over die band, hea.. met hoeveel zitten jullie erin?”� vraagt Joe. “Met z’n vijven.”� We zaten nog een halfuurtje te kletsen over alles wat wij leuk vonden en wat hun leuk vonden. Opeens schreeuwt Suzan door de bus: “Kijk het bord! We zijn er bijna!”� We kijken allemaal tegelijk naar buiten, en inderdaad, Suzan had gelijk. Er stond een bord met heel groot TIEL. “Is het eigenlijk anders dan in Amerika, ik bedoel het landschap..?”� vraagt Esther. “Ja! Heel erg! Bij ons is het allemaal droog. En bruin. En hier is het leven, en groen, heel veel groen. En heel veel rivieren..”� zeg ik. We kletsten nog wat en dan rijden we de straat van Esther binnen. Haar ouders komen naar buiten. Als de deuren open gaan staan we allemaal op. Als we buiten staan zegt de vader van Esther in het Engels: “Nou, je hebt het wel goed getroffen zeg!”� en kijkt naar de bus. “Papa..”� “Ja, wat? Hoi! Ik ben de vader van Esther, Michiel.”� “Hallo, Ik ben Joe.”� “En ik ben Kevin.”� “En Ik ben Nick.”� zeggen we. We doen het zelfde bij de moeder van Esther, Barbara. Nu komt ook het zusje en het broertje van Esther naar buiten. Het zusje is, geschat, 9. En de jongen, geschat, 12. Het meisje begint keihard te gillen. “Aaaaaaah! Dat zijn de Jonas Brothers!!!!!!!!!”�
Door de ogen van Esther: “Lisa! Alsjeblieft! Niet doen!”� zeg ik tegen mijn zusje, maar ze trekt er niets van aan en loopt naar de jongens toe en vraagt in het Nederlands: “Woooo!! Mag ik een handtekening? En op de foto?”� de jongens kijken haar vragend aan, en dan naar mij. Ze hadden niks verstaan van wat ze allemaal zei. Ik vertaalde de vragen die m’n zusje vroeg, in het Engels. Nick begon te lachen. “Ja maar, natuurlijk mag dat.”� Zei ie en ik pakte mijn camera. Lisa ging bij de jongens staan en nu lachte ze allemaal naar de camera. Lisa rende naar binnen en kwam toen weer naar buiten met een stuk papier en een pen en gaf het als eerste aan Kevin. “Lisa, zelfs Esther is nog niet zo erg als jouw. En je luistert hun muziek niet eens, je doet het alleen maar omdat Esther fan is…”� zegt Jeroen, mijn broertje. “Goh, en moet ik dat op vatten als compliment?”� Zei ik terug. “Nou, Es en Suus. Jullie hebben het wel goed getroffen hoor. Niet eerst een vriendje van school, maar gelijk de bekenste jongens van de hele wereld.”� Zei m’n moeder lachend en in het Engels! “Mama!”� zei ik. “Barbara!”� zei Suzan. Kevin en Joe begonnen te lachen, maar Nick glimlachte alleen maar die het papiertje terug gaf aan Lisa. Lisa kwam naar mij toelopen: “Ik heb lekker een handtekening en een foto, jij lekker niet!!!”� riep ze om mij te pesten. “Foto heb ik wel.”� Zei ik en pakte mijn mobiel en lied de foto zien die ik als achtergrond had. “Oh! Dat is niet eerlijk!”� riep ze boos en liep weer naar binnen. “Zusjes..”� zei ik. “Haha. Kom erin!”� zei mijn vader tegen de jongens. De jongens deden wat mijn vader zei, en liep achter mij de hal binnen. “Wil je mijn kamer zien?”� vroeg Lisa aan Nick, en ik vertaalde de vraag weer voor mijn zusje. “Ja, hoor.”� Zei ie. “Ik loop we even mee voordat ze je weer wat gaat vragen.”� Zei ik tegen Nick, die net begon te glimlachen. Ik liep achter hun de trap op, naar Lisa’s kamer. Er hingen allerlei posters van De Jonas Brothers in haar kamer, maar nog niet zoveel als bij mij, ik had er een stuk of 40 (!!!), en Lisa had er maar 5. Lisa liet van alles zien, maar toen mijn moeder vroeg of ze even naar beneden wilde komen sprintte ze de trap af. “Nou wil je die van mij ook maar gelijk zien?”� vroeg ik. “Ja, is goed.”� “Oké, maar let niet op de posters hoor. Het zijn er nog al veel..”� zei ik en deed mijn kamer deur open. Het was een roze kamer en er hingen overal posters, en foto’s van vrienden. “Wow! Dat zijn echt veel posters!”� Ook stond er een keybord en er stonden 3 gitaren. 1 klassieke en 2 elektrische. “Kan je een stukje spelen op je gitaar?”� vroeg Nick. Ik knikte en pakte 1 van de gitaren uit de standaarden. Ik begon Inseparable te spelen. “Wow.”� Zei Nick, en klapte in zijn handen. Hij kwam wat dichter bij me staan en keek in mijn ogen. We deden onze ogen dicht, maar net voordat hij zijn lippen op die van mij wilde doen werd er geroepen: “Esther!?”� riep Suzan. “Kom eens.”� Ik deed mijn ogen weer open, bloosde, en rolde met mijn ogen. “Waarom?”� riep ik terug. “Ik wil je even wat laten zien. Ik heb een nieuwe coupe.”� “Interessant…”� fluisterde ik in het Engels, Nick begon te lachen. Ik liep mijn kamer al uit, de trap af. Ze stonden allemaal buiten en keek naar Suzan, en begon te lachen. Haar haren stonden recht omhoog. “Kom eens mee, ik moet je even wat zeggen.”� Zei ik en liep de achterdeur al uit. Suzan liep me achterna en vroeg toen: “Wat is er?”� “Nick kuste me zowat net gek. En dan kom jij weer met je, Esther!!!”� “Wat!? Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah!!”� gilde ze. “Oh my gosh.. Vind je ‘m leuk?”� vroeg ze. “Ja! Hallo! Hij keek me aan en toen klik, pats, poef! In één klap!”� zei ik. “Jij bent verliefd.”� Zei ze. “Jep.”� “Kom op. We gaan weer terug.”� Zei Suzan. En we liepen samen terug naar de anderen. “We moeten maar gaan. We zien jullie vanavond. Om half acht hier?”� vroeg Kevin. Suzan en ik knikte. Ik en Suzan liepen samen met de jongens weer naar de bus, wisselde telefoon nummers uit en ze gaven ons een knuffel, alleen Nick gaf me een kus op mijn wang. Suzan zag het en wilde weer beginnen met haar foto klik moment, maar ik was haar voor. “Nee.”� “Maar..”� “Nee. Niks.”� Nick begon te lachen en stapte de bus in. “Hij vind je leuk!”� riep ze heel hard waarvan mijn moeder me raar aankeek. “Hou op!”� siste ik naar Suzan.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.