FanFic.nl

Concert <-- afgerond

18

Zuchtend til ik dozen uit de verhuiswagen. Het is vrij warm buiten dus stroop ik de mouwen van mijn vest op. Dit is de laatste vrachtwagen met spullen voor zover ik weet. Het zijn voornamelijk alle decoratiespullen. Er zijn alweer een paar dagen voorbij gegleden. Alles gaat als een waas aan me voorbij. De gehele autorit heb ik niet meer gedaan dan me concentreren op de weg. Nu staat mijn Ford Mustang op een grote oprit naast mijn ouders auto. Ik voel mijn autosleutels in mijn broekzak. De sleutelhanger voel ik door de stof heen en alle nieuwe herinneringen die het stukje zilver geven, bezorgen me een bedroefd gevoel. Snel ga ik verder met dozen uitladen om het gevoel niet over te laten gaan in dat prikkende gevoel in mijn borstkas. Verstand op nul, niet nadenken en gewoon doen.
“lieverd! Bezoek!”� ik schrik op uit mijn trans en trek mijn haltertop recht. Ik kijk om me heen waar het bezoek is maar zie niemand. Verbeelding zeker? Gaan mijn hersenen nu echt met me op de loop?
“shhht! Stil blijven ja!”� nu hoor ik toch degelijk geluid. Ik recht mijn rug en kijk nu beter om me heen. Dan zie ik degene die net praatte.
“Heide?!”� de zwartharige krullenbol kijkt me breed grijnzend aan.
“je dacht toch niet dat ik je met alleen een telefoontje liet gaan hè? Ik wil een echte goedmaker!”� ik gooi mijn verhuishandschoenen uit en ren op haar af. Voor het eerst in mijn leven geef ik iemand een knuffel. Iemand anders dan mijn familie. Nou ja, figuurlijk gesproken dan. Natuurlijk heb ik andere mensen omhelst. Maar dan op een andere manier dan nu. Heide knijpt me net zo hard fijn als dat ik doe.
“Idioot! Ben je helemaal hierheen gereden voor mij?”� Heide’s hoge lach irriteert nu totaal niet meer.
“met een kleine omweg op weg naar huis ja. Ik heb namelijk nog een cadeautje meegebracht.”� Nieuwsgierig kijk ik haar aan.
“ik speel graag cupido wist je dat? En ik had nog steeds een schuldgevoel. Dus ben ik als een gek bezig geweest om met mensen in contact te komen. En het is me gelukt, want ik ben fantastisch! Dus schiet een beetje op wil je?”� ik krijg een duwtje in mijn rug en langzaam loop ik om de verhuiswagen heen. Drie paar schoenen. Schuifelend om op een rij te gaan staan. Een drummer, gitarist en zanger kijken me lachend aan. Mijn verbazing is grootst. Ze heeft ze zover gekregen mee te komen met haar? En ze is nog niet eens hysterisch bezig ze te beklimmen of zoiets?
“Rei?”� nog een vierde paar schoenen komt tevoorschijn. Vanachter de andere bandgenoten verschijnt een lang gestalte met halflang bruin haar. Zijn handen rusten in de lusjes van zijn spijkerbroek. Ik probeer zijn blik te vangen. Zijn groenige ogen vangen de mijne en mijn glimlach word breder en breder. Is hij hier echt? Ik droom niet? Damn lichaam, beweeg, doe iets. Georg glimlacht.
“soms moet je de liefde een beetje helpen toch?”� zegt Heide die bij het groepje komt staan.
“nou, waar wacht je nog op?”� de gitarist likt over zijn lippen en knikt naar de bassist die me een beetje verlegen aankijkt.
“niet denken maar doen!”� roep ik terwijl ik op hem af spurt. Als ik half tegen hem aan val sla ik mijn armen rond zijn nek en voel ik zijn armen me omklemmen. Niet denken maar doen! Niet denken maar doen! Wees eerlijk! Geen irritatie verbergen, maar eerlijk zeggen wat je denkt!
mijn grip rond zijn nek word steviger en ik trek hem enkele centimeters omlaag. Vervolgens druk ik mijn lippen stevig op de zijne. Het kan me geen reet meer schelen of hij dit wilt of niet. Het boeit me niet dat de anderen er bij zijn. Dit is wat ik wil. Ik voel zijn armen verstrakken en dan ontspannen. Ik ontspan me ook meer. Mijn gevoel is beantwoord. En het zijne hoop ik ook. Als onze kus verbreekt kijk ik hem glimlachend aan.
“voel je je nu verliefd?”� vraag ik terwijl ik de anderen op de achtergrond hoor joelen.
“je wilt het niet weten!”� ik word een stukje opgetild en in de lucht rondgezwierd. Ik gier het uit en voel alles tintelen.
“dat is zeker een ja!”�

End.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.