FanFic.nl

Ghost of you

Hoofdstuk 3

You are never coming home.

Hij werd wakker van de wekker. Zuchtend legde hij het apparaat het zwijgen op, zwierde zijn benen uit bed en ging op de rand zitten. Hij verborg zijn hoofd tussen zijn handen en probeerde te verwerken wat hij meegemaakt had. Hij vroeg zich af waarom hij verwacht had naast iemand wakker te worden. Het duurde slechts een fractie van een seconde voor het antwoord tot hem doordrong. Tom. Hij verwachtte Tom naast zich te vinden. Heel even voelde hij de drang om de naam van zijn broer te roepen om te achterhalen waar hij gebleven was, toen stortte het beeld zich over hem heen. De auto. Het gezicht. Zijn broer, het bloed. Alles. Het einde.
‘Tom?’ vroeg hij, hopend op een antwoord. Hij had zoveel films gezien waarin mensen vanuit het hiernamaals communiceerden met degenen die ze achtergelaten hadden. Hij had ook daadwerkelijk geloofd dat Tom naast hem lag, toen hij in slaap viel. Hij had zijn aanwezigheid gevoeld, zoals alleen tweelingen dat konden.
Tom was er niet. Niet meer. Hij was niet in de kamer en hij was niet in het huis. Bill voelde het. Hij wist niet hoe, maar iets vertelde hem dat zijn broer hem alleen gelaten had. Hij kon slechts hopen dat hij terug zou komen. Hij wilde roepen, nog een keer, maar besloot het niet te doen. Zijn broer had recht op tijd voor zichzelf, ook zonder lichaam. Hij was vast op zoek gegaan naar één of ander model dat op het punt stond te gaan douchen. Bill grinnikte in zichzelf. Ja, dat zou het zijn. Tom zonder lichaam was nog steeds Tom.
Hij besloot zelf ook te gaan douchen. Dat kon hij wel gebruiken. Hij nam zich voor daarna zijn ouders op te zoeken. Die zouden het vast op prijs stellen zijn gezicht te zien. Waarschijnlijk verwachtten ze niet eens hem nog levend terug te zien, realiseerde Bill zich. Waarschijnlijk gingen ze ervanuit dat hij Tom achterna zou gaan. Hij had ook altijd gezegd dat hij dat zou doen. Nooit in die woorden, maar hij had het vaak genoeg geïmpliceerd. Hij kon geen specifieke keer bedenken, maar hij wist zeker dat hij het gedaan had. Natuurlijk had hij het gedaan.
Bill stond op en liep naar de kast, trok er een spijkerbroek en een T-shirt uit. Vervolgens liep hij naar de douche en bekeek zichzelf in de spiegel. Zijn hele gezicht was versierd met zwarte strepen van uitgelopen mascara. Het zat op zijn wangen, op zijn neus, zijn slapen. Zelfs op zijn kin. Alleen zijn voorhoofd was gespaard. Het zag er raar uit, aangezien zijn gezicht droog was. De tranen waren weg. Zijn ogen waren niet meer rood. Hij betrapte zichzelf erop dat hij ook helemaal geen behoefte had om te huilen. Hij was niet alleen.
Zijn kleren zagen er niet uit, zaten onder het vuil van het trekken aan het lichaam van zijn broertje. Bitter trok hij ze uit, gooide ze in de prullenbak. Hij wilde ze niet meer. Al het bewijs moest vernietigd worden. Tom was niet dood, hij was slechts uit zijn lichaam verbannen. Hij zou dadelijk met hem aan de ontbijttafel zitten.
Bill zette de douche aan en stapte er onmiddellijk onder. De straal was nog koud, wat al zijn spieren zich deed samentrekken. Goede morgen, dacht hij bij zichzelf. Goede morgen. ‘Goede morgen,’ fluisterde hij. Niet dat Tom in de badkamer was. Hij was nog bij zijn model. Bill vroeg zich af wie het was, hoe hij het zou kunnen vragen. Op televisie vroegen ze de overledenen weleens om iets met foto’s te doen, misschien kon hij dat ook proberen. Misschien, heel misschien, kon hij Tom zelfs zover krijgen gewoon tegen hem te praten. Ze hadden uiteindelijk een soort van telepathische band met elkaar. Ze konden elkaar aanvoelen, wisten wat de ander dacht. Er was geen enkele reden waarom dat na het ongeluk anders zou zijn.
Nee, er waren legio redenen waarom het anders zou zijn. Bill weigerde die onder ogen te zien. Hij zou een manier vinden om met Tom te communiceren, kosten wat kost.
De straal werd langzaam warmer, aangenamer. Bill sloot zijn ogen en liet het warme water alles wegspoelen. Het verdriet, de verslagenheid, de woede. Alle emoties die hij gevoeld had toen hij dacht dat hij zijn broertje voorgoed kwijt was. Al het vuil dat zich op zijn huid verzameld had toen hij probeerde zijn broertje uit de auto te sjorren. Alles wat met het ongeluk te maken had. Alles spoelde weg. Het bestond niet meer. Het was niet gebeurd.
Het water was het met hem eens, stelde hem gerust. Er was niets gebeurd. Alles kwam goed. Hij ging gewoon ontbijten, en dan zou hij wel weer verder zien. Ontbijten. Dat was helemaal niet zo’n gek idee. Hij draaide de kraan dicht, droogde zich af en schoot in zijn kleding. Vervolgens liep hij naar de keuken en trok de koelkast open. Hij besloot gewoon te ontbijten met brood. Brood was goed, was een geschikt ontbijt.
Terwijl hij aan de keukentafel zat, met een bord en brood voor zijn neus, wachtte hij op de thuiskomst van zijn broer. Hij dacht aan een manier om met hem te communiceren, staarde naar de koelkast zonder iets te zien. Het was een helder moment, waarop zijn ogen accommodeerden en hij de magneetjes op het apparaat zag. De letters. Die hadden ze ooit gekregen van hun ouders, zodat ze berichten voor elkaar konden achterlaten. Ze hadden ze nauwelijks gebruikt, en sowieso nooit voor serieuze boodschappen, maar nu konden ze van pas komen. Bill stond op, met een boterham in zijn hand, en liep richting de magneetjes. Een gedeelte van de letters verzocht dat er brood gekocht werd. Een oud bericht, het stond er al weken. Hij had het ooit op de deur geplaatst. Eronder stond een reactie van Tom, voorspelbaar als altijd: doe het zelf. Bill glimlachte, herinnerde zich dat Tom wel degelijk een brood voor hem gekocht had. Hij besloot niet aan de reeds gevormde boodschappen te komen, gebruikte in plaats daarvan de letters die nog over waren. Het duurde eventjes voor hij alle letters bij elkaar gevonden had, maar uiteindelijk had hij zijn bericht gevormd, stond het op de koelkastdeur, waar iedereen het kon lezen: wie is het?

komende week zit ik in Ierland.

Reacties: