FanFic.nl

Fall again • Harry Styles [afgewerkt]

Thirteen

Ik kreeg de slaap maar niet te pakken, lag piekerend voor me uit te staren en keek de verduisterde kamer rond. Nadat Harry en Louis waren vertrokken, had het niet lang meer geduurt tot Niall en Stephanie weer waren thuisgekomen en ik hen onder het opruimen nog wat broodnodige vragen over hun relatie had kunnen stellen. Vrijwel vlak nadat ze wat kregen, had Stephanie hem gevraagd bij haar in te trekken en sindsdien leefden ze samen. Als hij er was, tenminste. Het verbaasde me niets, Stephanie was altijd vrij direct en nam absoluut geen blad voor de mond, zij was dan ook degene geweest die de eerste stap had gezet en haar gevoelens bekend had gemaakt. Niall wist me breed grijnzend te vertellen dat hij al na hun eerste date wist dat hij volledig voor haar moest gaan, en dat dan ook had gedaan. De nieuwsgierige ik in me vond het vreselijk dat ik me niks van dat prille begin kon herinneren, maar feliciteerde hen opnieuw. Na een halfuurtje tv kijken had ik de tortelduifjes alleen gelaten en was mijn oude logeerkamer binnen gelopen, die er nog precies hetzelfde uitzag als ik meende te denken. Ik had snel een pyjama aangetrokken en de rest van mijn spullen in de kast gestopt voor ik in bed kroop en mijn gedachten de vrije loop liet. Het was me ’t dagje wel geweest. Ik was veel te weten gekomen en had me vermaakt, zelfs niet al te veel last gehad van mijn rug of andere kwetsuren. Ik had met de jongens gepraat alsof ik ze inderdaad al jaren kende en voelde me goed hier. Ik mocht hen wel, besloot ik al glimlachend en sloot langzaam mijn ogen. De zachte bieptoon van mijn telefoon wenkte me allicht meteen daarna, en ik zag dat ik een smsje had van ene Harry, wat vast doelde op de jongen met zeep in z’n haar.
‘Can you come and open the door please? X’
Ik schudde verbaasd het hoofd en kwam langzaam uit bed, liep voorzichtig naar de woonkamer toe en knipte het licht achter me aan. Ik wist niet of ik zijn bericht wel serieus moest nemen en wilde net weer omdraaien, toen ik een zacht kuchje hoorde en de voordeur dan toch maar open deed. ‘Can i come in?’ vroeg een schuldbewuste Harry me zacht.

‘Wat doe jij hier zo laat nog, ben je dronken en de weg kwijt ofzoiets?’ vroeg ik hem fluisterend en ging op de bank zitten. Hij kwam naast me zitten en schudde zijn hoofd. ‘That something i wanted to tell you right..’ Was hij daarom teruggekomen? ‘Dat kon wel wachten tot morgen Harry’, probeerde ik zijn blik te vangen. ‘Waar is Louis trouwens?’ Hij schraapte zijn keel en keek op naar me. ‘Die heb ik thuis gedropt alvorens ik terug naar hier kwam, slaapt als een roosje.’ Hij glimlachte naar me, maar werd al snel weer serieus toen hij zag dat ik niet echt in de gepaste stemming was. Ik begreep het niet echt, waarom hij precies hier was, vandaag was al raar genoeg geweest. ‘I don’t understand, what exactly do you want to tell me?’ vroeg ik. Hij zuchtte en sloeg zijn handen in elkaar, prutste zenuwachtig aan zijn vingers en keek de kamer rond. ‘Harry?’ Ik zette me onbewust wat dichter bij hem en legde een hand op zijn schouder, om hem zo een bemoedigend kneepje te geven. ‘Ik weet dat ’t raar is, ook voor jou en de anderen maar ik besef nu wel dat dit allemaal wel weer in orde komt en ik mag je nu misschien niet zo heel goed kennen als ik altijd al deed, maar als er wat is dan kan je me dat zeggen. Altijd’, fluisterde ik zacht en liet mijn blik over hem glijden. Hij zuchtte diep en draaide zich naar me toe alvorens hij me in de ogen keek en fluisterend van start ging. ‘Normaal gezien ben ik absoluut niet zo stil als eerder, allesbehalve zelfs, maar ik wist me gewoon geen houding te geven. Zeker niet toen bleek dat je mij en de anderen eerst nieteens herkende, terwijl je al zo’n 2 jaar met ons omgaat and you know.’ Ik trok mijn hand niet terug toen hij het vastpakte en zacht met zijn duim over de palm van mijn hand ging, maar voelde me er niet echt comfortabel bij. Ik liet het zo, te gefocust op zijn verhaal en bang om iets verkeerds te doen terwijl hij duidelijk ergens mee zat. ‘Ze hebben me gezegd dat ik ’t moest zeggen wanneer je er klaar voor bent, maar misschien is het dan al te laat en ik wil gewoon niet zo lang wachten. Je komt het toch te weten, en wie weet helpt het als ik je gewoon zo snel mogelijk al vertel dat wij voor je ongeluk al zo’n jaar een relatie hadden en ik degene was die bij je in de auto zat toen die wagen op ons inreed.’

Toen hij klaar was gaf hij me een kneepje in mijn hand en keek me nog altijd even doodringend aan als daarnet. ‘You’re drunk, obviously drunk’, zei ik na een korte stilte en trok mijn hand terug. Ik wilde opstaan en hem buitengooien, maar Harry hield me tegen en trok me weer op de bank. ‘Dat ben ik niet, ik dacht ook wel dat je ’t niet zou geloven en ik weet dat het veel te snel is maar na vandaag hield ik ’t gewoon echt niet meer. Ik wil je al die weken al vasthouden en zeggen dat het goedkomt maar in plaats daarvan moest ik me afzijdig houden en afwachten.’ Ik slikte en wist helemaal niet wat ik er moest van denken, het was veel en ook erg plots. ‘Harry, ik heb vandaag misschien een halfuurtje met je gepraat en je was de voorbije weken inderdaad niet echt spraakzaam nee, en ja waarom moest dit persé nu?’ Hulpeloos keek ik hem aan en vond zijn blik. ‘Omdat ik wil weten of je ergens diep vanbinnen toch gewoon niet meer weet wat je voor me voelt en dat nu niet opflakkerd or something nu ik ’t je gezegd heb en’ ‘-Ik voel helemaal niks nu Harry, en hoe the fuck kan ik weten of ik verliefd op je ben als ik je niet eens echt kén, begrijp je dat? Ik weet niks van je, helemaal niks en dat spijt me maar ik kan het ook niet helpen!’ Mijn stem schoot de hoogte in en ik gooide mijn handen afwerend in de lucht, mezelf verdedigend tegen iets wat op dit moment totaal niet gepast was. Ik was niet kwaad, maar zag niet echt in wat het belang ervan was dat hij dit nu vertelde, ik was net thuis en al onstabiel genoeg. Het verklaarde het litteken op zijn gezicht en waarom de band die ik met hem had, vanaf het begin al anders voelde dan mijn relatie met de andere jongens, maar klonk opzich niet erg geloofwaardig. Tijdens mijn overpeinzingen liet Harry geen woord van zich horen en verroerde zich niet, hij staarde voor zich uit en maakte dat ik me heel erg triest en schuldig voelde. Wat totaal niet nodig was aangezien ik het volste recht had om geschokt en gestresseerd te zijn. ‘I just want you to leave now Harry’, zei ik en stond op. Zijn hoofd schoot omhoog en zijn ogen boorden zich in de mijne, zich nog steeds afvragend of ik hem, of ons, niet herkende. ‘Please just go.’ Ik sloeg mijn ogen neer en zag hem voor een tweede keer vanavond vertrekken, al was het met een volledig anders gevoel dan eerst.

Reacties: