FanFic.nl

Fall again • Harry Styles [afgewerkt]

Fourteen

‘What’s wrong Rose?’ Nadat ik voor de zoveelste keer een diepe zucht had gelaten, nam Stephanie plaats op de stoel naast me en keek me bezorgd aan. Ik staarde naar mijn kom cornflakes en roerde met mijn lepel door de kleverige brij. ‘Nothing’, antwoordde ik en schudde mijn hoofd. Ik hoorde Stephanie zuchten en zich verzetten op haar stoel alvorens ze in de aanval schoot. ‘Nothing? Het voorbije halfuur heb je niet anders gedaan dan zuchten, je hebt nog niets gegeten en je loopt er bij als een halve zombie, dus er scheelt wel degelijk wat.’ Ze boog haar hoofd in een poging mijn blik te vangen, en liet me glimlachen toen dat lukte. ‘Ik weet ook wel dat je het moeilijk hebt om je aan te passen aan dingen die je niet kent, of beter, niet hérkent maar het komt vast goed. Ik en de jongens geven om je en samen helpen we je hier wel doorheen.’ ‘She’s right’, stond Niall haar bij en kwam met zijn tweede bord eieren mee aan tafel zitten. Die jongen had een enorme eetlust, zelfs ’s ochtends al. Ik glimlachte geforceerd en knikte. ‘Dat zal dan wel’, zei ik mompelend en nam een hap van mijn ontbijt.

Na zo’n anderhalf uur op Niall te hebben moeten wachten, kon ik eindelijk douchen, en plofte nadien naast hem op de bank. ‘Hi’, zei hij en glimlachte vriendelijk. Hij zette de tv wat zachter en draaide zich naar me toe. ‘Hi again.’ ‘Hoe voel je je?’ vroeg hij en gaf een schichtig knikje in de richting van mijn rug. Ik haalde mijn schouders op en sloeg mijn handen in elkaar. Ik had prima geslapen, amper pijn gehad tot ik opstond en het voelde alsof er honderden messen tegelijkertijd in mijn onderrug staken. Gelukkig had het warme douchewater de pijn wat verzacht en voelde ik me weer wat comfortabeler. Ook de halve apotheek aan pillen die ik moest slikken bewezen hun nut wel. ‘Goed’, zei ik en glimlachte, ‘Al denk ik dat ik nog wat gewend moet worden aan het missen van mijn fantastische ziekenhuisbed.’ Niall grinnikte en schudde het hoofd. ‘Zoveel luxe hebben we niet, daar heb je gelijk in.’ Ik lachte en gaf hem een duw tegen zijn schouder, bij hem was het heel erg makkelijk jezelf te zijn zonder dingen te moeten forceren. Daarna probeerde hij me tevergeefs wat uitleg te geven bij de voetbalmatch die hij volgde, maar zag al snel dat ik en voetbal een hopeloze combinatie was, en gaf het dan ook op toen mijn beste vriendin de kamer in kwam wandelen. Hij kreunde toen hij de televisie afzette, wat me liet lachen en Stephanie verbaasd liet opkijken wanneer ze de restjes van zijn stukje gebak wilde opruimen. Niall zag het en zuchtte: ‘Zij is vreselijk.’ Quasi-beledigd trok ik mijn wenkrauwen op en sloeg mijn armen over elkaar, om vervolgens een paar meter verder bij mijn belager vandaan te gaan zitten. ‘You should know by now’, antwoordde Stephanie lachend en kwam naast ons zitten. ‘Je helpt echt hoor’, gaf ik haar een beledigde blik en keek daarna weer weg. ‘But I love you. En dat is precies waarom we er vandaag een rustig dagje gaan van maken, zodat je je niet te veel zorgen hoeft te maken en het gewoon rustig aan kan doen.’

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.