Welkom op FanFic.nl

De Nederlandse website waar je fanfiction kunt lezen én schrijven.

Nu on-line: (0)

Home » One Direction » just a movie » 106

just a movie

24 aug 2012 - 20:18

687

2

232



106

ik denk dat dit een van de laatste stukjes wordt. ik weet gewoon niet meer wat ik moet schrijven. er komt nog een enorme wending (pampampampam) en daarna zien we wel weer verder. maar ik ben nu ruim over de honderd hoofdstukjes en in mijn hoofd zitten al een stuk of 3000 nieuwe verhalen. of in ieder geval, beginnetjes van nieuwe verhalen. anyway, wat ik hier dus wilde zeggen is dus dat dit dus de laatste paar stukjes worden.

Het is intussen kerstmis. De dag nadat ik Alex mentaal had vermoord was een beetje ongemakkelijk. Maar Phoebe en Alex praten nu weer met elkaar en ik kan ook wel weer met Alex overweg. Nadat ik hem mentaal had gedood zijn blijkbaar zijn ogen geopend. Toen hij binnen kwam had hij meteen Sara gebeld om te zeggen dat hij ermee stopte. Hij was echt weer zichzelf geworden. Een jongen die veel te veel at. Waarschijnlijk zouden Phoebe en hij weer een keertje samenkomen. Edward en Janice hadden daarentegen een knipperlichtrelatie. Of ze waren friends with benefits. Iets in die richting. Dat zou ook nog wel goed komen. Op het moment waren Lyam en ik de enige met een stabiele relatie. Omdat het kerstmis was hadden we allemaal vrij. Lyam en ik zouden zo mijn ouders van het vliegveld ophalen. Alle andere ouders (behalve die van Phoebe) waren al aangekomen. Zelfs Lyams ouders waren gekomen, samen met Alyss. Ze deden heel erg stroef maar ze deden in ieder geval normaal. Voor hun doen dan. Normaal doen betekende voor hen dat ze me nog geen slet hadden genoemd. Nog even en ik zou ze aardig gaan vinden.
'Lyam! We moeten gaan!' roep ik door het huis. Ik zwaai iedereen gedag, de ouders van Edward krijgen een knuffel van me. Ik mag die mensen zo graag! Dat is niet normaal. Ik ken ze pas een uurtje maar ze zitten nu al in mijn hart. Ik snap nu waardoor Edward zo goed kan luisteren. Dat heeft hij van zijn ouders geleerd. Of, nouja, moeder en stiefvader. Als ik het goed had begrepen mishandelde Edwards vader Edward en zijn moeder. Toen was Steven, dat was dus de stiefvader die toenertijds de buurman, langskwam en meneer de vader het huis uit donderde.
'Ik ben er al!' riep Lyam in mijn oor.
'Mooi zo!' gilde ik terug. We zeiden nog een keer gedag en liepen toen hand in hand naar de auto van Henk. Natuurlijk hadden we hem gebeld. Henk was benieuwd geweest naar mijn ouders. We hadden hem alles verteld wat er gebeurt was tussen mij en Alex. Ik had geen detail achter gelaten. In geuren en kleuren vertelde ik hoe ik Alex buiten had gezet. Henk had het hilarisch gevonden. Phoebe had besloten het tussen ons zevenen te houden en ze had niemand op het thuisfront iets verteld. Uiteindelijk zouden ze het wel te weten komen. Uiteindelijk. Maar daar moest ik nu niet aan denken. Ik ging mijn ouders weer zien!

'Het duurt nou wel heel erg lang.' mopperde ik.
'Zullen we anders even gaan vragen hoelang het nog duurt?' vraagt Lyam om me gerust te stellen.
'Is goed.' brom ik. Hand in hand lopen we naar de informatie balie.
'Hallo, we willen vragen hoe laat vlucht 101 aankomt. Die komt als het goed is uit Amsterdam.' vraag ik zo beleefd mogelijk. Ik kan wel chagrijnig gaan doen maar de mevrouw achter de balie kan er ook niks aan doen dat die piloot een ommetje wilde maken.
'Vlucht 101?' vraagt het vrouwtje voor de zekerheid. Ik knik.
'Vlucht 101.' herhaalt Lyam.
'Willen jullie me even volgen?' vraagt het vrouwtje, en we lopen achter haar aan naar een kamertje. Er zitten al ongeveer twintig mensen. Mijn buik begint te kriebelen. Dit is niet goed. Wat is er aan de hand? Na een half uurtje zitten we met ongeveer vijftig mensen in de kamer.
'Wat is er aan de hand?' roept een meneer door de kamer heen.
'Mensen, ik heb niet zo plezierig nieuws te vertellen.' zegt een meneer met een net pak aan. Zijn stem klinkt trillerig. Shit man, het kriebelen in mijn buik wordt erger. Ik pak mijn hand vast.
'Tot mijn grote spijt moet ik u allen vertellen dat we vlucht 101 ongeveer een half uur geleden van de radar zijn kwijtgeraakt. Ongeveer vijf minuten geleden hebben we ze weer gevonden. Het vliegtuig dreef in de zee. Er zijn geen overlevenden.'
'Mijn ouders!' roep ik in het Nederlands uit voordat ik flauwval.
'Ik heb je. Ik ben er voor je.' antwoord Lyam. Maar ik hoor niks. Helemaal niks.


Reacties:


tamarastyles
tamarastyles zei op 2 juli 2013 - 15:38:
grrrrrrrrrrrrr, cliffhanger!
i don't like that do you know that?
grrrrrrrrrrrrrr, eenalaastste (of hoe je het dan ook schrijft) hoofdstuk


Tweety
Tweety zei op 24 aug 2012 - 21:11:
fock! waarom ga je nou stoppen, flikker toch op!! omg lalalalalla snel verder lezen xx