FanFic.nl

Last Waves -Twilight [Afgelopen]

[002]

“We zijn aan de luchthaven,”� melde mam en de taxi stopte. Ze betaalde de chauffeur terwijl ik en mij broer onze spullen uit de kofferbak haalden. Met onze spullen op een karretje liepen we naar de balie. Over een klein uurtje kwam ons vliegtuig. We moesten nog langer wachten op de luchthaven. Ik sloeg geërgerd een boek openen en begon te lezen, ik snapte niet hoe Mick en mam het konden uithouden. Ze ware al de hele tijd met elkaar aan het praten geweest. Alsof ze al jaren niet meer gesproken hadden en een heleboel te vertellen hadden. De tijd kroop voorbij en zelfs mijn boek, Dear John van Nicolas Sparks, kon me niet boeien. Normaal had ik daar helemaal kon ik me altijd concentreren op boeken, zelfs in een klas vol lawaaierige leerlingen, maar nu leek het niet te lukken. Om de vijf minuten keek ik op de klok, hoe lang zou het nog duren? Mijn horloge gaf aan dat ik nog maar tien minuten moest wachten voor het vliegtuig zou laden.
“Kom, we vertrekken al naar onze gate, dan zitten we niet in die drukte.”� Mam en Mick stonden op en ik volgde hun voorbeeld ook maar. Mijn spieren voelden stram van het lange in een positie zitten.
“Heb je de medicijnen al genomen?”� vroeg mam en keek me aan. Ik nam al sinds mijn vijftiende medicijnen voor tegen de duizeligheid en bloedverdunners. Af en toe nam ik ook iets tegen wagenziekte, luchtziekte, eigenlijk een had ik een soort van ‘ik word ziek in alles dat rijd of vliegt’ ziekte.
“Neen, daar moet ik voor gegeten hebben,”� mompelde ik,”�ik dacht ze in het vliegtuig in te nemen.”�
“Oh, oké, niet vergeten liefje.”� Ik haatte het wanneer ze liefje zei. Ik was geen klein kind meer, ik wilde behandeld worden zoals een volwassenen. Binnen enkele weken was ik dan ook volwassen. Op zeventien september werd ik achttien en ik keek er met volle teugen naar uit. Dan kon ik eindelijk op eigen benen staan, vrij zijn, alleen wonen, gaan studeren. Het liefste opende ik een boekenwinkeltje of ging ik in een plaatselijk winkeltje werken. Er was niets leukers dan plaatselijke specialiteiten.
Onderweg naar de gate was het voor de eerste keer volledig stil. Het voelde raar aan, vooral omdat mam en Mick al de hele dag zo hard aan het praten waren. Aan de gate moesten we nog enkele minuten dus nam ik snel mijn pillen tegen reisziekte. Dat waren de enige die ik mocht nemen waarvoor ik niet moest gegeten hebben. Mam stuiterde bijna van de opwinding.
“Eindelijk,”� lachte ze,”�Eindelijk kunnen we weg van deze plek vol herinneringen.”� Ik snapte niet waarom mijn moeder de herinneringen uit de weg ging. Ik koesterde ze allemaal stuk voor stuk. Ook al haatte ik mijn vader, de herinneringen die ik aan hem had waren fijne herinneringen. Het waren dingen zoals gezellig chocolademelk drinken voor de openhaard in de winter, sneeuwpoppen maken, zijn thuiskomsten, alles wat ik ooit aan hem had gehad. Ik had alle cadeautjes bijgehouden. Zeventien jaar aan cadeautjes. Poppen, boeken, mappen, alles. In gedachten verzonken stapte ik het vliegtuig op. Mijn moeder trok me op mijn plek omdat ik anders was doorgelopen.
“Waar zit je toch met je gedachten?”� vroeg mam en keek me aan.
“Vast weer bij James,”� lachte Mike spottend en keek me met een glimlach aan. Voor hem was mijn hele relatie met James een grap. Je kon niet verliefd zijn op iemand x aantal kilometer weg van je.
De rest van de vlucht was het stil tussen ons. Ik haatte mijn broer voor alles wat hij deed, me plagen, altijd beter willen zijn dan me. In feite was ik gewoon stik jaloers op hem. Al was hij jonger, hij was degene die langer mocht uitgaan, degene die meer vriendinnetjes had gehad in zijn hele leven, de verantwoordelijke, de man in huis. Alle aandacht ging naar hem, een goed rapport, geweldig gedaan jongen! Had ik een goed rapport werd er geen aandacht aan besteed. Ik mocht doodvallen, ze zouden het niet merken tot mijn lichaam begon te rotten en er een onaangename geur in huis hing. Oké, dat was misschien een beetje overdreven maar je begrijpt mijn punt vat wel, ze gaven niet om me.

Het voelde als eeuwen, maar na drie uur kon ik eindelijk weer voet op vaste bodem zetten.
“We moeten wachten op jullie vaders broer, hij komt ons ophalen,”� zei mam en nam onze koffers van de band,”�Hij gaat jullie vast niet herkennen. Hij heeft alleen Mick al gezien. Toen hij net geboren was. Neem hem het niet kwalijk als hij jullie namen niet kent.”� Ik knikte afwezig en zette het volume van mijn muziek zo luid mogelijk. Het kon me niet schelen dat er een of andere idioot ons kwam ophalen die pap’s broer was. Nu snapte ik waarom mam perse naar hier wilde verhuizen.
“Daar is hij al,”� zei ze glimlachend. Er kwam een oude man aanlopen. Hij had een getinte huid en grijs haar. Hij werd vergezeld door een jongen en een meisje, ik gokte dat het zijn kinderen waren.
“Dag Harry,”� zei mij moeder enthousiast en gaf hem een knuffel,”�Wat zijn Leah en Seth groot geworden zeg!”�
“Inderdaad,”� zei hij glimlachend en keek liefelijk naar zijn kinderen.
“Hallo! Ik ben Mick,”� zei mijn broer al even enthousiast als mam en schudde iedereen de hand.
“Ik ben Seth,”� zei de jongen vrolijk.
“Ik ben Leah,”� zei het meisje dat naast Seth stond. Ik schatte haar ongeveer van mijn leeftijd. Ze was niet zo vreselijk opgewekt als de rest van de bende leek te zijn, haar mocht ik wel.
“Charlie,”� bromde ik nors. Van zo veel opgewektheid werd ik enorm chagrijnig. Mam draaide zich om naar me.
“Gedraag je,”� fluisterde ze zacht en keek weer naar de rest,”�Zullen we met zijn allen in de wagen passen?”�
“We zijn met twee auto’s dus dat zou moeten lukken.”�

Zo gezegd, zo gedaan. Iedereen propte zich in de auto’s. Leah had net haar rijbewijs gehaald, wat goed uitkwam, er was net niet genoeg plek voor iedereen in Harry’s wagen.
“Charlie, kom jij bij mij in de wagen?”� vroeg Leah,”�Ik wil niet met mijn broer opgescheept zitten.”� Ik haalde mijn schouders op en stapte in de oude truck van de jaren zestig. De rammeldende geluiden die de truck tijdens het rijden maakte boezemde me angst in. Al de hele weg maakte de wagen enge geluiden. Gespannen zat ik de hele tijd in dezelfde positie.
“Je kan wel bewegen hoor,”� zei Leah vriendelijk,”�Hij zal niet uiteen vallen.”� Iets geruster, maar toch nog op mijn hoede ging ik goed zitten. Ik kon mijn ogen amper openhouden, de vlucht had me uitgeput, maar ik durfde niet in slaap vallen. Als mensen me niet kenden gingen ze grappen met me uithalen en daar kon ik niet tegen. De hele weg lag ik knikkebollend met mijn hoofd tegen de deurpost. De weg leek langer dan hij was. De uren kropen voorbij.

Reacties: