FanFic.nl

Fall again • Harry Styles [afgewerkt]

Fifteen

‘Heb je nog aan me gedacht vannacht?’ Fronsend trok ik mijn wenkbrauwen op en staarde hem ongelovig aan. ‘Wat?’ ‘Dat weet je best’, kaatste Harry onverschillig terug en haalde zijn schouders op. ‘Nee ik heb niet aan je gedacht’, siste ik gepikeerd en keek hem recht in de ogen, lette niet op de anderen rondom ons. Wat leek hij plots enorm veel zelfvertrouwen te hebben, hij wist dat wat gisteren gebeurd was me niet koud liet en dan deed hij dit. ‘Ik geloof je niet, dare’, grijnsde hij net iets te uitbundig en hield mijn blik vast. ‘Ik wil dat je me kust.’ Hij keek me berekend aan alvorens hij achterover leunde en zijn handen op de grond zette. Niemand zei een woord totdat ik wilde opstaan en weglopen, maar Stephanie mijn pols greep en onbegrijpend van mij naar Harry keek. ‘Waar slaat dit op?’ vroeg ze me fluisterend en besteedde geen aandacht aan mijn ontsnappingspogingen. ‘En waar ben jij mee bezig denk je? Waar zijn al onze afspraken?’ richtte ze zich op de jongen tegenover me en keek hem kwaad aan. Hij haalde rustig zijn schouders op en bleef haar aankijken terwijl de anderen probeerden geen vin te verroeren. Louis deed daar natuurlijk weer niet aan mee, en gaf hem een duw voor hij begon te preken. Ondertussen verslapte Stephanies greep op mijn arm en zag ik mijn kans schoon om me uit de voeten te maken voor ik zou ontploffen. ‘Rose!’, probeerde ze mijn been nog vast te grijpen maar miste net. Met mijn ene hand wuifde ik haar nog even na, terwijl het andere hopeloos probeerde mijn tranen te stoppen. Zonder verder veel na te denken liep ik haar appartement uit, stormde de trap in de hal af en baande me een weg naar buiten. Ik zocht me een bankje in het tegenover liggende park en trok mijn benen op. Hoewel de zon scheen en er geen wolkje aan de lucht was, denderden de bliksemschichten in mijn hoofd en overstroomden mijn ogen. Ik had misschien iets te heftig gereageerd, maar dat kon me op dit moment geen bal schelen. Was Harry echt zo blind geweest dat hij niet opgemerkt had dat ik het hier niet over wilde hebben? Niet gisteravond, niet nu, het was te veel en klopte gewoon niet. Misschien was hij wel gewoon een arrogante zak en zag ik dat voordien door verliefdheid door de vingers, dat leek me nog de beste verklaring.

Een paar minuten van rust gingen voorbij voor ik hem hoorde aankomen en me al mompelend voorbereidde op een uitbarsting. ‘Rosaly?’ klonk Harry’s schrille stem naast me. Ik staarde voor me uit en mompelde zacht. ‘Wat?’ Ik voelde het hout onder me zacht meegeven onder zijn gewicht en keek hem met toegeknepen ogen aan toen ik me naar hem omdraaide. ‘Asshole’, herhaalde ik met op elkaar geknepen lippen. ‘Because I asked you to kiss me?’ Hij keek me voor de zoveelste keer spottend aan en schudde het hoofd. ‘No, because I was right. You obviously did think of me’, verbeterde hij zichzelf en glimlachte. ‘Wat dacht je dan?’ stond ik op en zwaaide met mijn armen in een plotse beweging. ‘Ik ben net een paar uur hier als je me plots komt vertellen dat we al weet ik veel hoelang daten, dan ben je nog zo arrogant om te vragen of ik het erg vind en dan denk je dat ik je wil kussen?’ Met een blik vol walging keek ik dwars door hem en zag de eerdere grijns al snel van zijn gezicht verdwijnen. ‘I didn’t mean it that way’, verontschuldigde hij zich snel en keek me aan. Ik rolde met mijn ogen en klikte afkeurend met mijn tong. Maar het kwam er wel allemaal zo uit. ‘Je bent gewoon dom als je denkt dat ik me je op deze manier weer ga herinneren, of dat zelfs nog maar ga proberen. Want op dit moment mag je voor mijn part gewoon geraakt worden door een bus.’ Zuchtend keek ik hem aan en sloot voor een moment mijn ogen, voelde de koele wind door mijn haren gaan en probeerde mezelf wat te bedaren. Het was de moeite niet waard hier energie in te stoppen, maar hij haalde me serieus het bloed van onder m’n nagels. Nu al. Harry haalde even een hand door zijn krullen alvorens hij opstond en naar me toe liep. ‘I’m sorry’, herhaalde hij zijn excuses opnieuw en slikte hoorbaar. Ik keek recht in zijn lichtgroene ogen op en beet op mijn lip toen ik al even snel weer wegkeek. ‘Dat helpt niet Harry’, fluisterde ik, meer gericht op de manier waarop hij me aankeek dan op de woorden die hij zei.

Harry zette zijn hand op zijn heup en draaide gefrustreerd een rondje voor hij weer ging zitten en me wenkte. Zuchtend zette ik me naast hem neer en staarde naar mijn voeten tot hij begon te praten. ‘Ik weet dat ik me niet zo kinderachtig had moeten gedragen en het spijt me, Rose. Ik had gisteren ook niet moeten terugkomen, maar ik dacht echt dat je je misschien weer iets zou herinneren.’ Ik zuchtte en keek op naar hem, dacht dat het misschien zou helpen als ik ook wat toegevingen deed. ‘Nou ik heb wel aan je gedacht ja, je had het gewoon niet hoeven vragen waar iedereen bij zat, en al zeker niet op zo’n manier’, keek ik hem doordringend aan, ‘en er is trouwens ook niet echt iets uitgekomen. Ik bedoel, ik heb wel wat momentopnames zien passeren vannacht, maar niets waar ik echt wijzer uit ben geworden.’ Harry knikte en bleef even stil voor zich uit kijken, tot hij zich naar me toedraaide en mijn blik probeerde te vangen. We glimlachte beiden toen dat lukte. ‘I’m sorry’, fluisterde hij opnieuw en perste zijn lippen op elkaar. ‘It’s fine’, zei ik zacht en glimlachte hem toe. Ik voelde aan dat ik het hem niet al te kwalijk kon nemen, ik was immers niet de enige die hinder ondervond van dit hele gedoe. ‘No, it’s not’, reageerde Harry haast meteen en zuchtte diep. Hij wreef over zijn hoofd en sloot zijn ogen, kneep even in zijn voorhoofd en herpakte zich. ‘I always go to fast or to hard and I will slow it down a bit. I don’t want to lose you, Rose’, hakkelde hij langzaam. ‘You haven’t lost me yet Harry, I just need to get to know you all over again okay?’, probeerde ik zowel hem als mezelf te overtuigen en glimlachte voorzichtig. Hij knikte, en niet veel later verscheen er een lichte grijns op zijn gezicht. ‘Denk je dat ze het daarboven erg zouden vinden als ik je nu even meeneem?’ grijnsde hij breed en gaf een knikje naar het gebouw waarin Stephanie, Niall, Zayn en Louis nog steeds op ons wachtten. ‘I don’t know Harry, let’s give it a try.’

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.