FanFic.nl

Fall again • Harry Styles [afgewerkt]

Seventeen

Eenmaal thuis trof ik Stephanie en Niall slapend op de bank aan, omringd door een heleboel lege flesjes en etensresten, waardoor ik me grijnzend herinnerde dat onze schone slapers beiden een enorme eetlust hadden. Op mijn weg naar de keuken probeerde ik zoveel mogelijk rommel mee te nemen en zette de televisie hoofdschuddend af. ‘So you’re back.’ Ik vond Louis zittend op het ronde tafeltje toen hij naar me opkeek en me verraste. Ik knikte en glimlachte hem toe, dumpte mijn vuilnis in de afvalbak en leunde tegen het aanrecht aan. ‘Waar is Zayn?’ vroeg ik hem en keek zoekend de ruimte rond. ‘Went home’, antwoordde Louis en kaatste mijn vraag terug. ‘Waar heb je Harry achergelaten?’ Ik grijnsde en schudde grinnikkend het hoofd als reactie op zijn nonchalante toon. ‘Hij heeft me aan de voordeur afgezet en is naar huis gegaan geloof ik.’ Louis stootte een goedkeurend geluidje uit en sloeg zijn armen over elkaar alvorens hij me bezorgd aankeek. ‘En waar ging dat hele gedoe hier over?’ vroeg hij me. ‘Dat weet je wel Louis’, antwoorde ik in een snelle zucht en glimlachte geforceerd. Louis keek me eerst vragend aan, maar leek het al snel te begrijpen. ‘He told you’, concludeerde hij en zuchtte hoofdschuddend. ‘Kinda’, zei ik zacht en staarde naar mijn gelakte nagels. ‘I’m sorry’, sprong Louis zuchtend van het tafeltje en liep naar me toe. ‘Ik zei hem nog even te zwijgen maar hem kennende…’ Ik keek op toen hij zijn handen op mijn schouders legde en me een bemoedigend kneepje gaf. ‘He just cares about you. A lot’, voegde hij er glimlachend aan toe. Ik knikte en schraapte mijn keel. ‘Ik weet het, ik weet gewoon niet of ik dat momenteel voor hem kan opbrengen. Het is al heel wat om te horen dat jullie zowat m’n beste vrienden zijn maar ik me er niks van kan herinneren en-’ ‘It’s gonna be okay Rose’, onderbrak Louis me en liet zijn handen van mijn schouders afglijden om ze vervolgens in zijn broekzakken te steken. Min of meer gerustgesteld glimlachte ik terug en ging samen met hem aan het kleine keukentafeltje zitten. ‘Dus het is bijgelegd?’ ‘Ja.’ Louis glimlachte en leunde ontspannend achteruit na het horen van mijn antwoord, alvorens hij weer naar voren kwam en me breed grijnzend aankeek. ‘En…wat hebben jullie uitgestoken?’ Me bewust van de geniepige ondertoon in zijn vraag, viel mijn mond haast open en gaf ik hem een snelle mep op zijn arm. Lachend haalde hij beide handen van de tafel en stak ze afwerend in de lucht. ‘Ik weet hoe hij is oké!’ verdedigde hij zich. Ik schudde grijnzend het hoofd en grinnikte: ‘We just talked.’ ‘Right.’ ‘Serieus. We hadden trouwens ’t idee om een soort van lijst te maken met dingen die we het afgelopen jaar gedaan hebben, zodat we ze terug kunnen doen en wie weet herinner ik me wat’, vertelde ik hem ons plan. Louis keek me nog steeds grijnzend aan en knikte heftig. ‘Sounds great, let’s tell the others!’ Enthousiast sprong hij van zijn stoel en huppelde de woonkamer weer in zonder op mijn reactie te wachten. Ik kreunde en stond op, schoof onze stoelen tegen het tafeltje en liep schoorvoetend achter hem aan. ‘But they are sl-’ Het laatste deel van mijn zin viel jammergenoeg weg toen Louis zijn keel openzette en het halve gebouw bij elkaar brulde. ‘TIME TO GET UUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUP LOVERS!”� Waar haalde die jongen zijn enthousiasme toch altijd vandaan?

Reacties: