FanFic.nl

Writing It Down

chapter 3

Dit is dus echt raar. Ik weet dat ik heel vaak zeg dat iets raar is maar dit is dus absoluut raar. Op een schaal van 1 tot 10... 11 denk ik dan maar. De rest van de dag was weer zo'n typische verjaardag. Taart, slingers ballonnen. Maar dat mocht helemaal niet! Het was mijn verjaardag helemaal niet.
'Gaat het wel goed Sky? Het lijkt wel of je er niet helemaal bij bent.' had Daniel gevraagd. Ik had maar wat geknikt. Nu lag ik in mijn bed. Ik kon maar niet in slaap vallen. Ik bleef maar denken aan dat schrift. Het is toch raar dat wanneer je een tweede verjaardag opschrijft in een schrift, en wanneer je de volgende dag wakker word heb je ineens een tweede verjaardag? Ik moest het uittesten. Ik wilde weten of dat dit niet gewoon een grap was. Een hele slechte, maar goed uitgevoerde grap. Ik zou niet slapen voordat ik iets in het schrift zou hebben geschreven. Ik pakte het schrift van mijn nachtkastje en wilde beginnen met schrijven. Maar natuurlijk lag er geen pen in mijn hand. Dus dan maar op zoek naar een pen. Ik sloop mijn hele kamer rond op zoek naar een pen. Ik sloop omdat het half een 's nachts was en ik al ruim 2,5 uur moest slapen. En als ik zachtjes moest doen gooide ik natuurlijk alles om. Ik gooide mijn nachtlampje van mijn kastje op en ik opende mijn piepende bureaula iets te snel waardoor het enorm hard piepte. Nadat ik gestruikeld was over een kussen (dat is toch triest, als je op zo'n moment struikelt over een kussen) vond ik een werkende pen. Ik sloop weer terug naar mijn bed, en maakte een grote bocht om het kussen heen. Ik zag het niet zitten om nog een keer te struikelen.
"Wat was ze blij, ze had vandaag geen huiswerk! Voor het eerst sinds eeuwen!" schreef ik op. Als ik dan toch iets moest schrijven, moest het wel iets zijn dat in mijn voordeel was. Als mijn theorie over het schrift waar was dan. En zeg nou zelf, wie wil er nou geen huiswerkvrije dag?

Biepbiepbiepbiep. Biepbiepbiepbiep. Biepbiepbiepbiep.
'Klotewekker.' Ik was in staat om mijn wekker het raam uit te gooien. Ik drukte mijn wekker uit en stond op. Ik trok een legging aan en een shirt tot over mijn kont. Een kort grijs vestje maakte mijn outfit compleet. Geeuwend liep ik naar beneden. Mijn moeder was al werken, net zoals mijn vader. Daniel had de eerste drie uur vrij. Het was echt belachelijk, dat rooster van hem. Elke dag tot 14.10 naar school en maandag de eerste drie uur vrij. Zo'n relaxed rooster wilde ik ook wel. Ik keek snel op de roosterwijzigingen en zag dat ik geen uitval had. Ik zuchtte nog eens diep en liep naar de badkamer. Daar poetste ik mijn tanden, borstelde mijn haren en deed een laagje mascara op. Ik schudde mijn haar heen en weer.
'Zo. I am ready to go.' zei ik, en ik liep naar beneden. Op naar school.

'O. My. Freaking. Gosh.' mijn beste vriendin Marah was helemaal happy de peppy.
'Huiswerkvrij! Hoe vaak komt dat nou voor?' babbelde ze verder.
'Bijna nooit.' mompelde ik.
'Inderdaad, bijna nooit!' babbelde Marah verder. Marah zal vast wel nog meer gebabbeld hebben maar ik heb het niet gevolgd. Wat ben ik voor een beste vriendin? Een hele slechte. Maar ik bleef maar denken aan het schrift. Het schrift. Mijn theorie werd weer eens bevestigt. Alles wat in het schrift werd geschreven werd werkelijkheid. Dat kon ik voor mezelf gebruiken. Wacht eens even, ik kon het voor mezelf gebruiken! Dat ik daar nu pas aan dacht! Ik kon gewoon mijn hele toekomst zelf bepalen! Hoe cool is dat!
'Dus ik zeg, ik zeg: loop zelf naar de maan!' babbelt Marah.
'Anyway, ik moet hier af, zoals gewoonlijk. Tot morgen schat!' riep Marah terwijl ze links afsloeg.
'Tot morgen babe!' riep ik haar achterna. Ineens had ik energie te veel. Ik kon dit schrift mooi gebruiken! Ik kon ervoor zorgen dat Kelly Clarkson mijn buurvrouw was. Of beter nog, ik kon ervoor zorgen dat Ross Lynch mijn buurjongen werd. Zwijmel, Ross Lynch. Knap, hilarisch, hij kan zingen, wat heb je nog meer nodig? Helemaal niks toch? Ik racete naar huis en gooide mijn fiets in de garage. Letterlijk gooien. Door mijn gooi actie vielen alle fietsen als dominosteentjes om. Die heb ik maar even rechtgezet. Ik huppelde bijna naar mijn kamer. Daniel was aan het gamen. Een of ander schietspelletje. Best wel grappig want tijdens het avondeten vertelde hij altijd trots hoeveel 'kills' hij vandaag weer had gemaakt.
'Hai.' zei Daniel terwijl hij woedend op de muis ramde.
'Hey, hoe was het vandaag?'
'Z'n gangetje.' was alles wat ik terugkreeg.
'Dan niet.' Ik haalde mijn schouders op en gooide mijn schooltas in de gang neer om vervolgens de trap op te rennen. Naar mijn kamer. Naar het schrift. Wat zou ik erin schrijven? Dat Ross Lynch mijn buurjongen werd? Nee, dat vond ik een te grote stap. Het kon nog steeds een grote grap zijn. Het moest iets kleins zijn. Iet zoals, weet ik veel, dat ik morgen wind mee heb. Nee, dat zou ook gewoon kunnen gebeuren. Misschien kon ik opschrijven wat we vanavond gingen eten. En als dat zou kloppen zou ik meer risico nemen. Ja, dat vond ik een goed idee.
"Ze genoot van de lasagne. Ze had altijd al van lasagne gehouden. Vooral vandaag. De lasagne bladen waren precies lang genoeg gekookt en er zaten weinig groenten in. Beter kon lasagne niet zijn toch? Vooral toen ze van haar vader een nieuwe Hitkrant kreeg kon haar avondmaal niet meer stuk."
Dat laatste had ik er net ter plekke bij bedacht. Dat van de Hitkrant. Aangezien mijn vader nooit een Hitkrant voor me kocht. Hij vergat dat altijd. Na een paar maanden had ik het niet meer gevraagd, het was gemakkelijker om op mijn fietsje te stappen en even naar de bruna te rijden.
'Skyhy! Etenstijd!' riep mijn moeder naar boven.
'Nu al? Ik kom!' riep ik terug. Ik schopte mijn schoenen uit, en gooide mijn sokken in de wasmand. Ik vond het heerlijk om op blote voeten rond te hobbelen.
'Wat gaan we eten?' vroeg ik terwijl ik de trap af stormde.
'Lasagne! En je vader heeft een verrassing voor je!' kreeg ik als antwoord.
'Een verrassing?' Dit was toch niet te geloven. Had mijn vader serieus die Hitkrant meegenomen? Dat kon niet, dat deed hij nooit.
'Sky, ik heb een Hitkrant voor je. Jij wilde die toch altijd zo graag? Nou, vandaag reed ik langs de bruna en ik zag hem liggen. Ik dacht meteen: die zou ik al ik weet niet hoe lang voor Sky meenemen.' zei mijn vader trots.
'Bedankt pap!' zei ik terwijl ik hem een knuffel gaf. Ik ging op mijn stoel zitten en schoof de stoel aan.
'Er zitten weinig groente in deze lasagne.' merkte mijn broer op.
'Je hebt gelijk. We hadden minder in huis dan ik had verwacht. En aangezien ik het gehakt al uit de oven had gehaald moest ik iets.' verklaarde mijn moeder. Ik nam een hap van de lasagne. De lasagne bladen waren precies goed. Mijn lippen krulden om in een grijns. Ik kon nog veel plezier beleven met dat schrift.
'Wat valt er te lachen?' vroeg mijn vader nieuwsgierig.
'Niks, ik vind het gewoon leuk dat je de Hitkrant hebt meegenomen.' antwoordde ik. Oke, dat was niet helemaal de waarheid, maar het schrift was mijn geheim. Voorlopig dan. Ik wist nu al dat ik dit geheim niet lang voor Marah verborgen kon houden. Dat kon gewoon niet. Niemand kon dat. Dus ik al helemaal niet. Maar voorlopig was dit wel mijn geheim. Pas als ik alles helemaal had uitgevogeld zou ik Marah iets vertellen. Dan kon ik haar ook blij maken. Waarschijnlijk wilde ze gekoppeld worden aan Harry Styles. Je weet wel, die dude van One Direction. Daar was ze helemaal fan van. Vraag me niet waarom, het is gewoon zo. Wat ik met Ross Lynch heb, heeft zij met Harry Styles. Ach joh, iedereen zo zijn ding, ja toch?
'Serieus, stop met lachen! Je werkt op die ene zenuw die ik nog heb!' mompelde Daniel.

Reacties: