FanFic.nl

Writing It Down

chapter 4

"Ross zuchtte. Moest hij nou alweer verhuizen? Nog een keer? En dan nog wel naar een klein kikkerlandje als Nederland? Hij had Nederland opgezocht op wikipedia, blijkbaar regent het daar heel erg veel. Ross had niets tegen regen. Zolang het maar 's nachts regende en niet overdag. Nu zat hij voor de komende paar maanden opgescheept met bendes regen. En dat alleen maar omdat hij bekend was geworden als Austin Moon in 'Austin and Ally'. De leuke dingen van beroemd zijn, zoals gratis spullen, het werk zelf en alle premières waren geweldig. Maar Ross was de fans en paparazzi soms helemaal zat. Hij kon zijn kont nog niet keren of het stond in de roddelbladen. Als hij dit van te voren had geweten had hij er langer over nagedacht. Zijn hele privéleven was foetsie. Gewoon, zomaar weg. Ineens. Zonder waarschuwing. En het erge was dat zijn vriendin niet met de druk om had kunnen gaan. Ze had hem gedumpt. Gewoon, zomaar. Ineens. Ross' manager riep nog een keer dat het vliegtuig vertrok. Ross keek nog een keer om zich heen. Dit was de afgelopen maanden zijn thuis geweest. Nouja, thuis. Hier had hij geslapen. Hier had hij teruggedacht aan de tijd dat hij rustig met de band van zijn familie kon oefenen zonder allemaal fans. Hier had hij met zijn ouders, broers, zus en vrienden geskyped als hij zich alleen voelde. En hij voelde zich vaak alleen. Ross' collega's waren aardig, maar ze konden zijn vrienden niet vervangen. In dit huis had hij zichzelf meerdere keren in slaap gehuild. Als hij niet op de set in slaap was gevallen tenminste. Maar toch, nu moest hij weer helemaal opnieuw beginnen. In een nieuw land. Waar hij helemaal niemand kende. Maar toch kende iedereen hem. Of eigenlijk, ze kende zijn personage, Austin Moon. Ross vroeg nog een keertje naar welke straat hij ook al weer ging. Medoclaan 2, antwoordde Ross' manager. Ross zuchtte nog een keer diep. Een nieuwe stad, nieuwe mensen, en een onuitspreekbare straatnaam! Kon dit nog erger worden? Ross dacht van niet.

Ik haalde mijn pen van het papier. Ik woonde op Medoclaan 4. En voor zover ik wist was er maar een Medoclaan in Nederland. Mijn hart maakte een sprongetje. Als alles goed zou gaan zou mijn buurjongen niemand minder zijn dan Ross Lynch! De rest van de avond oefende ik wat met mijn gitaar.
'Wat zou er gebeuren als je de a niet kan uitspreken. En dat je de e zegt in plaats van de a. Dat lijkt me eigenlijk best grappig.' zei mijn broer ineens.
'Dan zou het giteer zijn.' Ik giechelde. Daniel had dat soort opmerkingen wel vaker. Dan dacht hij ergens over na en dan zei hij dat hardop zonder dat hij dat doorhad. Daniel moest lachen.
'Giteer! Het lijkt nou net alsof je gieter zegt!' Ik barstte in lachen uit.
'Banana Rae de gieter!' Ik weet het, mijn gitaar heet Banana Rae. En nee, dat is niet zomaar een naam. Dat banana was meer een grapje in de familie. Ik had een vriendin die in Minsk, Wit Rusland, woonde en als zij zichzelf in het Nederlands voorstelde zei ze niet: Ik ben Anna, maar: Ik Banana. Het klinkt heel vaag, maar het is grappig. Heel erg grappig. Dat Rae had ik erachter geplakt om het toch nog een beetje cool te laten klinken.
'De jeugd van tegenwoordig.' zei mijn moeder terwijl ze met haar hoofd schudde en niet van haar breiwerk opkeek. Mijn moeder vond het heerlijk om in de weekenden kleine schattige kleertjes te breien. Die bracht ze dan naar een moeder op school die het niet zo breed was. Soms kocht ze zelfs gloednieuwe kleding, haalde het labeltje uit de kleding en gaf dat aan de moeder. Ik vond het geweldig van mijn moeder. Ze dacht altijd vaak aan anderen. In dit geval dus aan een alleen staande moeder die zonet was bevallen van een zoontje en nog drie dochtertjes had.
'De jeugd van tegenwoordig stopt tenminste voor een rood stoplicht.' merkte Daniel op.
'Daar heeft hij een punt.' viel ik hem bij. 'Ik word altijd van alle kanten ingehaald als ik braaf, op mijn fietsje, voor het stoplicht wacht. Dan voel ik me echt zo dom.'
'Zo voel ik me dan ook!' viel Daniel me bij. De meeste broers en zussen hebben echt een haat-liefdesrelatie is me verteld. Daniel en ik hebben alleen het liefdes gedeelte. Daniel was 19, en studeerde voor arts. Als het regende terwijl ik naar school moest skipte hij altijd zijn college's zodat hij mij naar school kon brengen. En ik probeerde hem altijd te koppelen. Het is verschrikkelijk om toe te geven, maar Daniel is zo ongelofelijk knap! Dat is niet normaal. Als hij niet mijn broer was geweest had ik er al lang op los geflirt. Maar ik was zijn zus dus dat was onmogelijk. Het enige wat ik dus kon doen was ervoor zorgen dat Daniel een lief, leuk en knap meisje kreeg. Dat was wel het minste wat ik kon doen. Dat waren zo ongeveer wel de dingen die wij voor elkaar deden. Ook met cadeautjes geven pakten we altijd flink uit (haha, woordgrap). Zo had ik hem een iPod gegeven en hij mij een nieuwe gitaar toen mijn oude 'kindergitaar' te klein werd.
'Sky, kun je misschien the Climb van Miley Cyrus doen? Dat vind ik een prachtig liedje, vooral als jij het zingt.' slijmde mijn broer. Ik stopte met spelen en draaide me om naar mijn broer.
'Wat heb je nodig?'
'Flirttips.'
'Flirttips?'
'Ja, is daar iets mis mee?'
'Nee, natuurlijk niet. Noem maar een situatie en ik geef je de perfecte flirttechniek. Zoals altijd.' zei ik lachend.
'Een park. Een uberknap meisje. Echt uberknap. Je vrienden proberen je te koppelen. Wat zou je doen? Advies graag.' zuchtte mijn broer.
'Oke, ik heb al een geweldig idee. Alles wat je nodig hebt is een hele goede vriend, die het risico neemt om niet op de bruiloft te worden uitgenodigd, en een frisbee.'
'Hhm, dat klinkt interessant. Vooral het frisbee gedeelte.' zei Daniel terwijl hij aan zijn denkbeeldige snor draaide.
'Oke, hier komt het. Houd je vast. Je goede vriend gooit die frisbee keihard tegen het hoofd van dat meisje aan. Jij rent naar haar toe en vraagt hoe het gaat. En of ze haar naam en telefoonnummer nog weet. Dan geef je haar een knipoog van hier tot Mars en trek je haar overeind om haar naar het ziekenhuis te brengen.'
'Dat kan alleen onze Sky bedenken.' verzucht mijn moeder lachend.
'Maar het zou zomaar kunnen werken!' roept Daniel enthousiast.
'En daar doe ik het voor. Laat me even weten hoe het is gegaan.' vraag ik nog snel.
'Doe ik. En je mag bruidsmeisje zijn als het zover komt.' zegt Daniel met een glimlach. Ik steek mijn tong naar hem uit en begin the Climb te spelen. Daarna hobbel ik weer naar boven. Ik bedenk ineens dat ik nog iets in het schrift moet schrijven.

"Ross komt aan op Eindhoven Airport. Hij wordt meteen naar de taxi geloodst die hem naar zijn nieuwe huis brengt. Het is geen groot huis. Daar heeft hij ook op gevraagd. Als hij alleen in een te groot huis is mist hij zijn familie te veel. Zijn broers. Zijn zus. Zijn ouders. Die gedachte schudde hij snel weg. Hopelijk maakte hij snel een paar vrienden die echt om hem gaven, en niet alleen maar kickten op zijn beroemdheid."

Dit was gewoon perfect. Als Ross nu echt mijn buurman wordt is hij alleen en zoekt hij vrienden. En ik ga natuurlijk voor de perfecte vriend spelen. De gedachte alleen al bezorgde me een glimlach. Ik wist dat ik egoïstisch bezig was, en daar voelde ik me niet zo prettig bij. Ik bedoel, ik zorgde ervoor dat een jongen helemaal alleen naast me kwam wonen zodat mijn allergrootste droom werkelijkheid werd. Maar die gedachte stopte ik diep weg. Heel erg diep. Ik kroop extra diep onder mijn dekens en toen ik in slaap viel vlogen al mijn schuldgevoelens weg.

Reacties: