FanFic.nl

Writing It Down

chapter 6

'No way!'
'Way way!'
'Aaaaaaaaaaah! You've got to be kidding me! Ross Lynch? Jouw buurman? Dat is toch gewoon ubercool!'
'Die reactie gaf ik nou ook!' jubelde ik door de telefoon heen. Ik hou van mijn schrift.
'Eeuhm, Sky, kun je even ophangen?' Ik fronste mijn wenkbrauwen. Mijn moeder verbrak nooit de gesprekken die ik met Marah had.
'Babe, ik moet ophangen, mama gooit me van de telefoon af.'
'Maar dat doet ze anders nooit.' merkte Marah op.
'Inderdaad, waarschijnlijk is er iemand dood.' Achter me barstte mijn moeder in tranen uit.
'Shit. Marah, volgens mij is er echt iemand dood. Ik bel je morgen!'
'No way, dat meen je niet. Anyway, ik zie je morgen! Succes met alles daarzo!' Ik bedankte Marah en hing op.
'Mam?' vroeg ik bezorgt. 'Wat is er aan de hand?'
'Het is oma, mijn moeder. Ze ligt op... Ze ligt op..' Mijn moeder begon nog heviger te snikken.
'Stil maar, stil maar.' ik probeerde mijn moeder te troosten.
'Ze ligt op sterven.'
'O god. Wacht, red jij het hier? Dan bel ik ff in de ronde.' zei ik maar. Ik belde mijn vader en beval hem naar huis te komen.
'Oma ligt op sterven. Mama heeft je nodig, ze staat op het punt om wees te worden!' zei ik zo zacht mogelijk om mijn moeder niet van streek te maken. Dat was genoeg informatie voor mijn superpapa. Hij nam de rest van de dag vrij en kwam meteen naar huis. Ik belde Daniel op.
'Ha Daniel. Nee ik bel niet op te vragen of de frisbeetruc werkte. Dit is serieus. Oma is dood aan het gaan, je weet wel, mama's mama. Kom naar huis alsjeblieft.' zei ik en ik hing op. Het was niet het aardigste wat een mens, of aliën, kon doen maar het was wel het efficiëntste. Daarna ging ik weer verder met mijn moeder troosten. Wat raar zeg, bedacht ik. Tot gisteren was er helemaal niks aan de hand geweest. Oma was zelfs nog op de fiets naar Den Bosch gegaan omdat ze trek had in een Bosche Bol. Of zoiets.

'Ze was een geweldig mens. Een geweldige moeder, grootmoeder en bovenal een geweldige vrouw. Je kon haar simpelweg niet niet aardig vinden.' zei de pastoor terwijl hij door de kerk heen liep. Ik zat naast Daniel. We huilden samen onze ogen uit onze kassen. Ik was zo dom geweest om mascara op te doen. Er stond waterproof op, maar ik verwacht dat als ik in de spiegel kijk dat ik een pandabeertje was. De dienst werd besloten met een liedje. Bette Midler met The Rose. Dat liedje maakte me altijd aan het huilen. Dat was het enige liedje dat dat voor elkaar kreeg. Ach, wat maakt het ook uit, ik was toch al een pandabeertje.

'What's going on?' Een onbekende stem vroeg me dit. Ik antwoorde tussen twee snikken door.
'Mijn oma is dood.'
'I'm sorry, I'm American.' zei de onbekende stem weer. En natuurlijk besefte ik met mijn duffe kop niet dat Ross Lynch tegen me aan het praten was.
'O, I am sorry. I said my grandmom just died.'
'I feel sorry for you guys. Is there something I could do?'
'No, I don't think so. Only time can heal this.'
'You sound very wise. If you need a talk, just go to me. I believe I live next to you.' Nu pas keek ik op. Ik keek recht in de ogen van Ross Lynch.
'I am gonna hold you on that promise.' mompelde ik.
'You should.' zei de stem lachend. 'And you should smile. I believe your grandma is in heaven right now. She is in a good place where someone takes care for her. She couldn't wish for more.'
'Thanks.' wist ik nog net uit te brengen. Die gast is slimmer dan je zou denken.
'It's ok. But really, you should come round somethimes. I just moved and I don't know somebody over heren. But that isn't you're problem. I think I'll see you around. Good luck!' Ross zwaaide en liep zijn huis binnen. Ik had niet veel thuis om over dit gesprek na te denken. Ik liep mijn huis binnen en zag dat mensen herinneringen aan het ophalen waren. Ik liep naar boven en haalde mijn make-up weg. Als de perfecte vriendin was Marah ook nog langsgekomen. Ze wilde niet naar de begrafenis. Dan werd het te definitief voor haar. Marah mocht mijn oma heel graag. Ze wilde niet geloven dat ze echt weg was. Ik wilde het ook niet geloven, maar ik deed het toch. Ik wist dat oma nu inderdaad op een betere plaats was. Ross had dat perfect verwoord.

Die avond wilde ik weer in mijn schrift schrijven. En dus deed ik dat.
"De baas van rtl 5 heeft besloten dat de serie Charmed weer wordt uitgezonden vanaf seizoen 1. Dit komt doordat er de laatste tijd veel meer mensen Charmed terugkijken of er interesse in tonen. De serie zal elke werkdag om 20:00 uur te zien zijn op rtl 5."
Ja, dat had ik op dit moment nodig. Een overdosis ondertitelde Charmed afleveringen. Met de gedachte dat ik Brian Krause op de televisie zou zien viel ik in slaap. Maar om het uur werd ik wakker. Ik wist niet waarom. Om 04:00 uur was ik het zat. Ik ging naar beneden en schonk een glas cola in. Ik zou vannacht toch niet meer slapen. Ik wilde eigenlijk op mijn gitaar gaan spelen maar waarschijnlijk zouden de andere huisbewoners wakker worden en dat zag ik niet zitten. Ik keek naar buiten en zag dat het licht werd. Om half zes ging ik in de tuin zitten met een boterham. Gewoon, wachten totdat het tijd is om naar school te gaan. Op zich ging de tijd niet langzaam. Ik keek naar de zon die steeds hoger kwam. Opeens hoorde ik de bel. Dat zou Marah zijn. Ik pakte mijn fiets en fietste de garage uit.
'Op naar school!' riep ik.
'Hoe gaat het ermee?' vroeg Marah. Ik wist dat ze het over mijn oma had.
'Nog niet gewend. Het is zo raar dat ik niet meer op bezoek kan gaan of zoiets.' zei ik. En zo voelde het ook.
'Dat snap ik. Maar nu over naar een ander onderwerp. Anders ga ik hier nog janken en dat zie ik niet zitten. Mijn make-up zit net zo goed.' Ik lachte.
'Maar serieus, zouden we weer huiswerkvrij zijn?' Ik dacht even na. Ik kon er natuurlijk voor zorgen dat we nooit huiswerk hadden. Maar dan zouden we nooit ons examen kunnen halen. En dan zouden we nooit van school af gaan.
'Waarschijnlijk niet. Al hoop ik natuurlijk van wel.' zei ik. Marah knikte.
'Je zal wel gelijk hebben.'
'Wanneer heb ik geen gelijk?' vroeg ik met een grijns.
'Je kan te ver gaan Sky-er-de-by.'
'Natuurlijk Maartje.'
'Grrrrr.'
'Grrrrr.' We lachten allebei. Dat grommetje was typisch iets voor ons.

'Niet normaal zeg! Zoveel huiswerk! Alsof we morgen allemaal doodgaan en ze ons geen sociaal leven meer gunnen!' klaagde Marah.
'Je hebt helemaal gelijk.' stemde ik met Marah in. 'Dat zij ervoor hebben gekozen om na een traumatische schooltijd leraar te worden, daar kunnen wij toch niets aan doen? Alsof we het leuk vinden om huiswerk te krijgen!' Al snel waren we bij het punt waarop Marah afsloeg en ik mijn huis binnen ging. Natuurlijk keek ik even bij Ross naar binnen. Ik had nog helemaal niks van zijn aanwezigheid gemerkt. Helemaal niets. Maar goed, hij woonde er ook pas twee dagen. Nadat ik er zeker van was dat Ross niet thuis was liep ik door naar mijn kamer zodat ik daar mijn huiswerk kon gaan maken. Rotwiskunde. Rotduits. Gelukkig had ik geen frans meer. Daar was ik alleen al twee uur per dag aan kwijt geweest. Ik was zo'n ramp in frans, ik ga nooit van mijn levven op vakantie op frankrijk. Alleen als er mensen bij zijn die frans kunnen praten. Of als de nationale taal van frankrijk ineens engels wordt. Of nederlands. Nederlands zou het makkelijkste zijn, dat spreek ik vloeiend. Uiteindelijk ben ik gewoon vier en een half uur bezig geweest met mijn huiswerk. Vier en een half uur! Waar gaat het heen met de wereld?

Reacties: