FanFic.nl

you stole my heart before i could say no.

Deel 8

Deel 8: Jelke blinddoekt me opnieuw, we zitten opnieuw in de limousine. Ik draai mijn hoofd weg van Jelke, dromend over de voorbije dagen. Mijn leven is een hemel, de hemel op aarde. Ooit kwam een Engelsman naar mij, hij was hier op vakantie. Die man heeft mij aan het denken gezet, hij zei tegen mij aan het einde van ons gesprek. ‘Your luck, is the luck you create yourself.’ Nu leef ik mijn leven zoals ik het wil. Ik heb beslist dat ik mode ga studeren. Ik weet nog niet waar of wanneer ik begin, misschien neem ik wel een pauzejaar, ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik me vanavond ga amuseren met mijn beste vrienden. De limousine stopt en Jelke zegt dat ze nog iets moet halen en ze zegt dat ik maar even meemoet. ‘Oke dan’ mompel ik. We gaan ergens binnen, dat hoor ik aan een deur die met een klik achter me toevalt. ‘Je mag je blinddoek wel even afdoen, van hieruit, herken je toch niets!’ en inderdaad, als mijn blinddoek af is, zie ik dat we in een klein kamertje zijn, maar ik weet niet welk. Jelke opent een deur en ik zie een zaal, een fuifzaal lijkt me. Alles is donker, behalve een podium, waar normaal de dj staat, dat is verlicht. Plots draaien de spots, ze zijn nu op mij gericht. Jelke stapt weg en ik zie niets meer, verblind door het licht. Ik hoor voetstappen, ik begin te rillen van de zenuwen. Er wordt op een gitaar gespeeld, ik herken er iets in, maar ik weet niet wat. Een drum en een bass beginnen mee te spelen. Ik herken het, dit is: an deiner seite! Plots hoor ik een stem, ik hoor Bill, is dit een radio?
Keiner weis wies Dir geht,
keiner da der Dich versteht.
Der tag war dunkel und allein.
Du schreibst Hilfe mit deinem Blut,
obwohl es immer wehtut.
Du machts den Augen auf und alles bleibt geleich.
De stem klinkt te zuiver om een radio te zijn. Plots hoor ik een andere stem en de spot draait. Daar staat Jelke, op het kleine podium, met Tokio Hotel, voor mij te zingen.
Ich will nicht stön und ich will auch nicht zu lange bleiben.
Ich bin nur hier um dir zu sagen.
Ich bin da, wenn du willst.
Schau dich um dann siehst du mich.
Ganz egal wo du bist, wenn du nach mir greifst, dan halt ich dich.
Met tranen in mijn ogen sta ik toe te kijken hoe alweer iemand anders begint te zingen. Het is Tom.
Dein Leben sinnentleert.
Deine Schatten tonnenschwer
und alles was du jetzt brauchtst hast du nicht.
Du suchst den Regenbogen. Er liegt tot vor Dir am Boden.
Er hat solang es ging gestrahlt nur für dich.
Na dit stuk, beginnen de tranen over mijn wangen naar beneden te stromen. Ze zijn veel te lief, Georg begint te zingen.
Ich will nicht stön und ich will auch nicht zu lange bleiben.
Ich bin nur hier um dich zu sagen, du bist nicht alleine.
Ich bin an deiner seite.
Ich bin da, wenn du willst.
Schau dich um dann siehst du mich.
Ganz egal wo du bist, wenn du nach mir greifst dann halt ich dich.
Ik sta verstelt en aan de grond genageld. Als Gustav begint te zingen, schuifel ik wat dichter naar het podium.
Wenn du die welt nicht mehr versteht
und jieder Tag im nichts vergeht.
Wenn sich der Sturm nicht mehr legt
und du die nacht nicht mehr erträgst.
Ich bin da wenn du willst, ganz egal wo du bist.
An deiner seite, nur eine Weile.
Ik sta nu vlak voor het podium en kijk recht in het lachende gezicht van Tom. Het laatste stuk zingen ze samen.
Ich bin da, ich bin da, wenn du willst.
Ich bin da, ganz egal wo du bist.
Ich bin da, schau in dich rein, dann siehst du mich.
Ich bin da, wenn du willst, ganz egal wo du bist.
An deiner seite, nu reine weile.
Du bist nicht alleine.
Jelke springt af het podium en ik vlieg haar om de hals. Dit is zo perfect. Emma, Leen, Arne en Jonas komen ook de zaal ingelopen. ‘Gelukkige verjaardag!’ roepen ze alle vier en ze knuffelen me om ter hardst. Arne haalt een klein pakje uit zijn zak, dat rood is ingepakt. ‘Voor jou’ zegt hij half blozend. Ik neem het pakje aan. ‘Het is van ons alle vier.’ glimlacht Jonas lief. Ik scheur voorzichtig het papier eraf en heb een zwart glinsterend pakje in mijn hand. ‘Doe nu maar open.’ zegt Leen zenuwachtig. Ik open voorzichtig het doosje en zie een zilveren hangertje. Het oude hangertje van Dylan, met mijn naam erin gekrast. ‘Dankje!’ ik kus ze alle vier op de wang, terwijl ik denk aan hoe hij vroeger was.
Dylan, een vrolijk jongentje van 4 toen ik hem leerde kennen. Ik was 3. Mijn eerste grote liefde. ‘Lauren! Ik wil niet met de barbies spelen, barbies zijn stom!’ zei hij op een streng toontje. ‘Maar wat wil je dan wel spelen?’ verontwaardigd om wat hij zei, kijk ik hem raar aan. wat is er nu leuker dan barbies? ‘Auto’s Auto’s!’ gilde hij. Dankzij Dylan, begon ik met auto’s te spelen en werd ik min of meer een halve jongen. We werden ouder en onze band werd steeds hechter, ook toen Arne erbij kwam. We waren de hechtste vrienden, die je jou kon voorstellen. We werden onafscheidelijk, echt niemand kwam tussen ons. Toen dylan 8 werd, kochtten ik en Arne hem een zilveren hangertje. Een sterretje, hij hield zielsveel van sterretjes, hij droeg het elke dag.
Jelke hangt het hangertje om mijn hals en geeft me een kaart. Een kaart van me to you, er staat ingeschreven.
You’re not alone, We are here. And if we aren’t home, Do not fear. We’re always be your side; You’re never alone. Just don’t hide, But give us a phone.
Aan de manier waarop dit geschreven is, kan ik zien dat Jelke dit geschreven heeft, maar het is ondertekent door ze alle vijf. ‘En nu, kan het feest beginnen, laat de gasten maar binnen!’ Iemand opent de deuren en op 1,2,3 ben ik omgeven door mensen die me proficiat wensen.
The party has begun.

Reacties: