FanFic.nl

Fall again • Harry Styles [afgewerkt]

Nineteen

‘Didn’t you see it?’ siste Harry me toe en gooide zijn handen in de lucht. ‘What?’ ‘Alles! Wat een geweldige krantenkoppen, niet?’ Hij keek me beschuldigend aan en zette een paar passen naar me toe alvorens Louis er tussenkwam en hem tegenhield. ‘Calm down Harry’, zond hij hem een waarschuwende blik en liet hem daarna weer los. ‘We hadden het anders wel zo afgesproken’, reageerde ik en sloeg mijn armen over elkaar om zo wat steviger in mijn schoenen te staan. ‘En ze verdienen de waarheid, anders gaan ze toch maar roddelen…’, eindigde ik mompelend. ‘Dat doen ze altijd Rose, geloof me.’ Niall gaf me een bemoedigende duw tegen mijn schouder en wenkte Stephanie toen, die uit haar loungezetel opstond en ons samen met hem de ruimte uit leidde. Met Louis en Zayn druk pratend voor ons, probeerde ik Harry aan te klampen terwijl we onze weg naar buiten vervolgden. ‘What’s wrong Harry?’ vroeg ik hem en keek hem aan. ‘Nothing’, bleef hij vlak voor zich uitkijken en versnelde zijn pas. Hoofdschuddend liep ik achter hem aan. Dat journalisten een smerige job hadden wist ik heus wel, net zo goed als dat ik begreep dat dat echt niet het enige was wat er met hem scheelde. Daar hoefde je hem niet voor te kennen, nu we buiten de studio waren en omringd door bewakers de massa fans probeerden te trotseren, leek zijn glimlach meer op een grimas. De gevoelens die hij tijdens het interview zo goed wist weten te verbergen, wisselden zich nu duidelijk zichtbaar af op zijn gezicht. Verder zei hij geen woord, antwoordde niet op mijn vragen en keek me niet meer aan gedurende de rest van de rit op weg naar huis.

Thuis aangekomen kreeg ik vrijwel meteen een telefoontje van m’n moeder, die me geruststellend probeerde wijs te maken dat ik het prima had gedaan. Meer voor haar dan voor mezelf antwoordde ik toegeeflijk en liet haar zo’n kwartier lang haar zegje doen zonder bezwaren te uitten. ‘Maar goed, ik mis je, wanneer kom je weer naar huis?’ Ik klemde mijn telefoon tussen schouder en wang, trok mijn schoenen uit en gooide ze in de kamer. ‘Geen idee mam, ik denk dat ik hier een tijdje blijf.’ Ze mompelde een paar woorden en ging verder: ‘Goed dan schat, hoe gaat het nog met je geheugen? Al nieuws?’ Ik zuchtte en nam de telefoon weer in mijn hand, waarop ik mijn schouders ophaalde en me op mijn bed liet vallen. ‘Soms heb ik wel wat dingen’, begon ik aarzelend, ‘maar ik kan ze nooit echt aan elkaar koppelen. De ene keer zijn het echte flashbacks, de andere keer heb ik gewoon meer het déjaví¹-gevoel.’ Ik staarde voor me uit en pulkte wat aan mijn jeans. ‘Ach schat, dat komt vast goed.’ Ik knikte, en mompelde toestemmend toen ik me realiseerde dat mijn moeder daar niets aan had. Een klopje op de deur liet me opkijken, waarop ik ‘ja’ zei en de deur voorzichtig op een kiertje openging. Harry’s krullen kwamen tevoorschijn en zijn ogen keken me vragend aan. Ik wenkte hem en richtte me weer op het gesprek met mijn moeder toen hij de deur achter zich sloot en naast me op bed kwam zitten. ‘Mam, ik moet gaan’, gooide ik tussen haar uitleg. Ze zweeg even en zuchtte. ‘Okay, ik bel je nog wel goed?’ Na een heleboel kusgeluiden en wat afscheidswoorden legde ik zuchtend af en gooide de telefoon op het voeteinde van het bed. ‘Wat?’ Leunend tegen de muur achter me en met mijn armen gekruisd keek ik Harry aan. Hij zat zijlings op het bed en staarde naar zijn handen, waarin hij een halfleeg bierflesje hield en het langzaam ronddraaide. Hij keek naar me op en slikte. ‘So we broke up. For real.’ Ik knikte en voelde me meteen weer minder gemakkelijk. ‘Wat mij betreft hebben we nooit wat gehad Harry, dat weet je…’, mijn stem stierf langzaam weg en verdween onder het gelach dat uit de andere kamer kwam. Hij beet op zijn lip en glimlachte toen hij zich naar me toedraaide, al lachten zijn ogen niet mee. ‘I just… Als ik iemand wil ga ik er meestal meteen voor’, keek hij me aan en liet me lachen. ‘Kan ik me voorstellen’, glimlachte ik hem hoofdschuddend toe en ging naast hem zitten. Ik zag hoe Harry zijn laatste restje bier opdronk en het flesje nadien tussen ons op de grond neerzette, en beet op mijn lip. ‘Maybe you should move on already’, zei ik zacht en keek hem aan. Ik had de afgelopen dagen ervaren hoe hij onder heel deze situatie leed en voelde me er allesbehalve goed bij. Het interview van daarstraks spookte ook nog altijd door mijn hoofd, en dan voornamelijk het stuk met mijn behandelende arts. Ik kon mezelf wel tegen het hoofd slaan dat ik niet voldoende naar mijn moeder had geluisterd tijdens ons gesprek, nou wist ik niet of ze al contact met hem had gehad of niet. Er waren veel dingen om me het hoofd over te breken, en dat zelfde gold vast ook voor Harry. Hij bewoog zich niet en bleef me doordringend aankijken, waardoor ik mezelf geen houding meer wist te geven en naar mijn voeten staarde. Er was een heel grote kans dat ik over een tijdje inderdaad weer wist wie ik precies was en hoe alles in elkaar zat, maar dat gaf mijn gevoelens voor Harry nog geen garantie. Dat wist hij ook wel, dacht ik en zuchtte. ‘Harry…’ Precies toen ik opkeek, voelde ik hoe hij verschoof en dichter bij me kwam zitten. Nog geen seconde later trok hij me tegen zich aan en duwde ruw zijn lippen op de mijne.

Reacties: