FanFic.nl

De 73 jaarlijkse Honger Spelen.

Afscheid

Struve komt het podium op. Met een emotieloos gezicht komt hij naast Effie staan. Ik zie dat hij zijn best moet doen om zijn gezicht in plooi te houden. ‘Nou, geef elkaar een hand!’ Zegt Effie opdringerig. We schudden elkaar de hand en Struve geeft me een kneepje. Ik denk om me gerust te stellen. Nadat Effie alles heeft afgerond gaan Struve en ik, onder begeleiding van de vredebewakers, het gemeentehuis binnen. Daar worden we gescheiden en word ik alleen in een kamer gezet. Met de deur op slot. Ze zijn vast bang dat ik zal proberen om te ontsnappen. Al was dat idee erg verleidelijk. Vluchten, het bos ingaan. Ik zou me daar prima kunnen redden. Als ik maar mijn pijl en boog had. Maar ik zat hier gevangen. Ik zou mijn eigen dood tegemoet gaan. Misschien wel een gruwelijke dood. Je weet nooit wat de andere tributen kunnen. Zeker de Beroeps. Die zijn hun hele leven getraind. Heel oneerlijk. Midden in de kamer stond een rode bank, van heerlijk zacht stof. Ik weet niet wat het was, ik had het nog nooit eerder gezien. Ik liet mijn vingers er rustig over heen glijden. Het tapijt was dik, wollig. Dat moet een vermogen hebben gekost. Ik zou jaren moeten sparen wil ik daar ik een klein stukje van hebben. Zeker als je er in de As me kwam. Daar kwam ik vroeger altijd met mijn vader, om onze vangst te ruilen of te verkopen. Zelfs nadat hij dood was kwam k er nog. Ook al vond ik het daar dood eng. Gelukkig was iedereen heel begripvol voor me. Vooral Sluwe Sae. Ze gaf me altijd wat extra soep. Daar ontmoette ik Katniss ook voor het eerst. We wisten van elkaar dat we jaagden, dus toen we aan de praat raakten vroeg ik of we samen konden gaan jagen. Dat was en leuker dan alleen, en zo konden we elkaar dekking geven. Er ontstond een hechte band tussen ons. En ik hecht me niet snel aan mensen. ‘Jullie hebben 10 minuten.’ Hoor ik achter me. Ik draai me om en Winnow valt in mijn armen. ‘Stil maar.’ Sus ik. ‘Je moet winnen, Else.’ Ze kijkt me aan, haar ogen zijn rood van de tranen. Ik leg mijn hand op haar wang. ‘Dat ga ik proberen.’ Ik wil haar geen valse hoop geven, maar ik kan moeilijk zeggen dat ik toch geen kans maak. ‘Niet proberen, je moet het doen.’ Een traan rolt over haar wang. Ik vang hem op met mijn vinger en knik. ‘Ja.’ Antwoord ik alleen. Ze slaat haar armpjes om me heen en druk me stevig tegen haar aan. ‘Het komt goed.’ Ik laat haar voorzichtig los en wend me tot mijn moeder. ‘Zorg goed voor haar. Gebruik het boek van Katniss en mij, dan kunnen jullie zelf bessen plukken. Misschien kan Katniss haar leren jagen. Zij en Gale zullen voor eten zorgen. Geef ze er wat voor terug, ook als ze dat niet willen. Als jullie iets over hebben, zorg dan dat Orchid ook wat krijgt. Hoeveel honger jullie ook hebben, laat haar zichzelf niet inschrijven voor bonnen. Jullie kunnen wat extra verdienen door mijn spullen te verkopen. En alsjeblieft, blijf zoeken voor een baan.’ Ze knikte alleen maar, alsof ze in een trance was. Ik omhelsde haar stevig. ‘Blijf sterk, voor Winnow.’ Fluister ik met een trillende stem. ‘Ik hou van je.’ Zei mijn moeder. Haar tranen maakte mijn schouder nat. ‘Niet huilen.’ Fluister ik. Winnow wurmt zich ertussen. Zo zitten we een paar minuten zwijgend. ‘Ik hou van jullie, vergeet dat niet.’ Zeg ik zachtjes. ‘Wij ook van jou, heel veel.’ Dan komt de vredebewaker. ‘Meekomen.’ Winnow klemt zich aan me vast. ‘Nee, je mag niet gaan!’ roept ze bang. Mijn moeder pakt haar vast en maakt haar van me los. De vredebewaker leidt ze naar buiten. ‘Ik hou van jullie!’ roep ik nog snel. Niet huilen, niet huilen herhaal ik in mezelf. Dan gaat de deur nog een keer open. Orchid komt binnen lopen. ‘Hee.’ Zegt ze zachtjes. Ik probeer te glimlachen. Ze komt naar me toe en slaat haar arm om me heen. ‘Het spijt me zo erg.’ Haar stem trilt. ‘Dat hoeft niet. Jij hoort niet in de arena, jij moet hier voor Raff blijven.’ Ze pakt mijn hand en doet er iets in. Als ik hem open zie ik dat de Spotgaai speld er in zit. ‘Wat?’ vraag ik zachtjes. ‘Als aandenken, aan je District. Hij brengt geluk, zo kan je niks ergs overkomen.’ Veel erger dan dit kan het niet, denk ik. Ik doe hem op mijn shirt en kijk er naar. ‘Dank je.’ ‘Dat is het minste. Je moet het proberen.’ Ze kijkt me doordringend aan. ‘Dat doe ik.’ Ik omhels haar, maar ik durf haar niet te stevig vast te pakken. Haar kleine lichaampje lijkt zo breekbaar. ‘Winnow en mijn moeder zullen hun overgebleven eten aan jou geven. Probeer alsjeblieft je niet in te schrijven voor bonnen.’ ‘Dat zal ik doen.’ Is haar antwoord. ‘Else,’ ze kijkt me doordringend aan. ‘Heel erg bedankt. Voor alles. Zonder jou was ik er nu niet meer geweest. Ik kan je niet genoeg bedanken.’ Het 12-jarige meisje leek opeens als sneeuw voor de zon te zijn verdwenen. Hoe ze zo tegen me praatte, ze leek veel ouder. ‘En ik zou zo graag iets voor je terug doen.’ ‘Er is een ding wat je voor me kan doen,’ zeg ik. Ze kijk me hoopvol aan. ‘Wees voorzichtig. En blijf leven.’ Ze knikt en kust mijn wang. De vredebewaker komt veel te snel weer binnen en haalt haar weg. Ik pakt de Spotgaai speld stevig vast, mijn laatste herinnering aan haar. Als Katniss binnen komt, nemen we uitgebreid door hoe ze voor mijn familie kan zorgen. Ze probeert me te overtuigen dat ik het kan, dat ik kan winnen. Maar zij weet diep van binnen ook dat er geen kans ik dat ik het kan. Ondanks dat ik kan jagen. ‘Bedankt Katniss. Ik ga je missen.’ Zeg ik oprecht als ze weer weg moet. ‘Ik jou ook. Doe je best. Ik hou van je.’ Ze omhelst me stevig. ‘Ik ook van jou.’ Fluister ik. En dan gaat ze weg. Als laatste komt Gale binnen. Hij spreidt zijn armen, en ik val er gelijk in. Zijn gespierde armen sluiten zich om mijn bovenlichaam terwijl ik mijn hoofd tegen zijn borst leg. Ik voel me zowaar even veilig. ‘Waarom,’ fluistert hij. Ik til mijn hoofd op en kijk hem aan. ‘Wat?’ ‘Waarom heb je jezelf aangeboden?’ Ik frons mijn wenkbrauwen. ‘Ik kon Orchid toch niet de arena in laten gaan?’ ‘Je begrijpt het niet.’ ‘Ik begrijp het helemaal. Het zou je niks uitmaken als een 12-jarig meisje de arena in moet. Om vervolgens bruut vermoord te worden.’ Hoe kon hij nou zo denken? ‘Nee, luister.’ Zei hij kalm. Zijn armen sloeg hij nog strakker om me heen. ‘Natuurlijk begrijp ik je. Maar straks word jij daar vermoord.’ Dat kan ik niet ontkennen, hij had gelijk. ‘Bedankt voor je vertrouwen.’ Hij zuchtte diep. ‘Ik zeg niet dat het gebeurd. Ik weet dat je het kan, ik geloof in je.’ Hij klonk oprecht. Dat wist ik, ik wist precies wanneer hij loog. Zijn hand gleed over mijn wang. ‘Doe alsjeblieft je best. Je moet terug komen. Ik wil je niet kwijt.’ Ik zou zo graag willen zeggen dat ik terug zou komen, maar dat ging niet gebeuren. ‘Er zijn 24 tributen, Gale. De meeste zijn sterker dan ik. Hoe graag ik het ook wil, dat willen hun ook.’ ‘Zo moet je niet denken. Jij kan jagen, je kan planten herkennen, je kan met mes en pijl en boog omgaan. Je bent ze een stap voor.’ De vredebewaker komt binnen, een andere dan die er eerder was. Ik verkocht vaak mijn wild aan hem. Darius. Gale draait zich om. ‘Alstublieft, geef ons iets meer tijd.’ Hij kijkt me aan, zijn blik vol medelijden. En hij zal ook oprecht meeleven. Dat weet ik. Hij was een van de aardigste vredebewakers hier. Hij knikt. ‘Eventjes.’ En hij trek de deur weer achter zich dicht. Wat was ik hem dankbaar. Ik wilde niet dat Gale weg ging, nooit meer. Ik voelde me veilig bij hem, ook al was dat volstrekte onzin op dit moment. Gale haalt zijn hand door mijn haar en doet een pluk achter mijn oor. ‘Gale, zorg alsjeblieft dat ze genoeg eten krijgen.’ Hij knikt. ‘Dat zal ik doen. Totdat jij weer terug bent.’ Gale gelooft onvoorwaardelijk in me, zelf nu. Nu ik over een paar weken in een arena zit met 23 andere die me willen vermoorden. Die mijn bloed willen zien stromen, mijn borstkas niet meer op en neer willen zien gaan. ‘Gale,’ ‘Nee, sst.’ Sust hij en drukt mijn hoofd weer tegen zijn borstkas aan. Ik voel zijn lippen tegen mijn kruin drukken. ‘Je komt terug, dat weet ik zeker.’ Ik voel de tranen weer opkomen. ‘Maar,’ begin ik weer. ‘Niks maar. Je gaat je best doen. Doe het voor mij.’ En zo’n verzoek kon ik niet afwijzen. Niet voor hem. Zijn hand gleed weer naar mijn wang. Ik kreeg er een raar gevoel bij. Zo had hij me nog nooit vast gehouden. Ik knikte. ‘Ik ga het proberen. Voor Winnow, mijn moeder. Voor jou.’ ‘Je kan het. Ik geloof in je.’ Hij keek me doordringend aan. Zijn gezicht kwam dichter bij tot het nog maar een paar centimeter van de mijne af zat. ‘Ik geloof in je.’ Herhaalde hij fluisterend. Hij pakte mijn gezicht vast in zijn beide handen. Het gevoel van net kwam weer terug. Zenuwen? Ik weet het niet. Hij tilde mijn gezicht iets omhoog en drukte zijn lippen op de mijne.

Reacties: