FanFic.nl

Writing It Down

chapter 8

"Ze was zo blij! Haar ouders hadden besloten dat ze eindelijk haar kamer opnieuw mocht inrichten. Inclusief nieuwe meubels, nieuwe verf en gordijnen! Niemand kon meer van haar ouders houden als dat zij nu deed."

Ik haalde mijn pen van het papier en ging met mijn tong over mijn lippen heen. Ik was al een paar jaar aan het zeuren om nieuw behang. Op het moment waren mijn muren knalrood, groen, paars en geel. Hartstikke leuk en aardig natuurlijk, maar het was iets te druk naar mijn zin.
'Skyhy! We gaan eheten!' riep Daniel de trap op.
'Ik kom!' riep ik terug. Ik legde het schrift in mijn bureaulade en deed deze op slot. Je kon het maar nooit zeker weten. Ik stopte mijn pen terug in mijn etui en stormde de trap af.
'Sky, je vader en ik hebben net besloten dat je je kamer opnieuw mag inrichten. Net zoals Daniel.' zei mijn moeder terwijl ze een grote portie stamppot op haar bord legde.
'Echt? O mijn god! Hoe cool is dat!' riep ik uit. Ik stond op en gaf mijn ouders allebei een dikke knuffel. Niet dat ik verbaasd was. Ik had dit allemaal in mijn schrift geschreven. Ook Daniel begon knuffels uit te delen. Jep, wij zijn een knuffelfamilie.
'Wanneer beginnen we?' vroeg Daniel.
'Wanneer willen jullie beginnen?' vroeg mijn vader met een big smile.
'Nu!' gilde ik.
'Dan gaan we na het eten naar de ikea. Dan kunnen jullie even kijken wat jullie willen. En daarna hobbelen we eventjes door naar de praxis om voor behang of verf te kijken. Deal?' zei mijn moeder.
'Echt wel!' riepen Daniel en ik tegelijkertijd. Nog nooit hadden we onze stamppot zo snel opgegeten.
'Nu al klaar?' vroeg mijn vader lachend. Ik knikte maar. Dat moest wel, aangezien ik een flinke hap stamppot aan het doorslikken was.
'Jep.' zei Daniel enthousiast.
'Nou, stap maar in Ollie, dan rijden we eventjes naar de ikea toe.'
'Yeah! Ollie!' terwijl ik dit riep gooide ik mijn handen in de lucht. Had ik al verteld dat wij een oldtimer hadden? Die had ik voor de grap Ollie genoemd en nu heette die auto dus Ollie. Ik was best raar als het om namen ging. Mijn gitaar heette Banana Rae, de kat heette Snuffie (dat is dus een konijnennaam) en onze twee konijnen heette Tijgetje (jep, een kattennaam) en mevrouw de Bruijn. Raad eens welke kleur mevrouw de Bruijn heeft? Inderdaad, grijs. Die zag je niet aankomen, nee toch?
'Maar hoe gaan we met zijn allen in Ollie zitten?' vroeg mijn moeder zichzelf hardop af.
'Proppen!' riepen mijn vader, Daniel en ik tegelijk. Het enige nadeel van Ollie was dat hij net te klein was voor vier personen. Mijn moeder zuchtte en legde zich erbij neer dat we als een sandwich in de auto zouden gaan zitten.
'Maar dan kunnen jullie nog niks meenemen.' zei ze terwijl we aanreden.
'Dat weten we. Zullen we dan in het weekend teruggaan?' zei ik.
'Auw! Daniel!' gromde ik toen Daniel zijn voet in mijn zij prikte.
'Sorry, dat is het risico van Ollie.'
'I know. Maar dat hoeft nog niet te betekenen dat je je been in mijn nek hoeft te leggen.' zei ik terwijl Daniel zijn been anders probeerde neer te leggen. Na een hoop gekibbel kwamen we eindelijk bij de ikea aan. We rolden letterlijk uit de auto en hadden toen allemaal last van onze rug.
'Ik ga nooit meer met Ollie.' kreunde mijn moeder.
'Ik ook niet.' zeiden Daniel en mijn vader. Ik zei niks. Ik glimlachte alleen maar. Niemand meende wat ze hadden gezegd. We hielden allemaal van Ollie. Het was net mijn kleine broertje. Mijn kleine autobroertje. Ik barste in lachen uit.
'Wat is er aan de hand?' vroeg Daniel. Hij was het wel van me gewend dat ik ineens in lachen uitbarstte.
'Niks, weer een van die rare hersenspinsels van me.' hikte ik.
'Aha.' zei Daniel.
'Aha.' zei ik.
'Awh, die stoel is superschattig!' riep mijn moeder er tussen door. Ik rolde overdreven met mijn ogen en keek toen naar de stoel.
'O. My. Freaking. Gosh. Die stoel is geniaal!' Ik keek naar een beige luierstoel.
'Die moet ik hebben!' Ik probeerde de stoel uit.
'Hij is prachtig.' verzuchte mijn moeder.
'En hij zit nog goed ook! We moeten dit weekend echt terugkomen hoor, ik ga dood als ik deze stoel langer moet missen!' zei ik terwijl ik een boel overdreven gebaren met mijn handen maakte.
'Zucht.' zei Daniel.
'Is dit niet iets voor jou?' vroeg mijn vader aan Daniel. Hij zat op een tweepersoonsbed met een paar kastjes eronder.
'Zeker wel!' riep mijn broer. Daniel nam een aanloop en sprong op het bed.
'KRAK!'
'Shit.' zei Daniel droog. Hij keek even om zich heen maar zag niemand. Hij kreeg een rode blos op zijn wangen en stond op. Vijf minuten later kwam er een dame met een ikea-pakje langsgelopen. Ze inspecteerde de meubels en schrok toen ze het doorgezakte bed zag.
'Eeuhm, meneer?' vroeg de dame met het ape... ik bedoel ikea-pakje aan.
'Weet u misschien wie dit bed gesloopt heeft?'
'Nee, ik ben hier pas net. Ik had niet eens gezien dat het kapot was.' zei Daniel met een stalen gezicht. Ik hield mijn lachen in toen de vrouw zich verontschuldigde en verder liep. Toen de vrouw uit het zich was barstte ik in lachen uit. Mijn ouders schudden alleen hun hoofden en liepen toen weer verder.
'Ik heb nou al zin in het weekend. Als we dan tenminste de ikea ingelaten worden.' mompelde mijn vader.

Reacties: