FanFic.nl

Writing It Down

chapter 9

'Hey Marah. Waarom heb je me vanochtend niet opgehaald?' Ik zit er echt mee. Marah heeft me nog nooit niet opgehaald. Zelfs als ze ziek was probeerde ze langs te komen. Ik kijk Marah aan en schrik van de blik in haar ogen. Marah kijkt me aan en als blikken konden doden was ik nu in de zevende hemel geweest. En dat is dus niet goed.
'Hmmf.' zegt Marah. Ze gooit haar haren in de lucht en loopt weg.
'Marah! Wat is er aan de hand? Waarom doe je zo?' roep ik.
'Dat. Mag. Je. Helemaal. Zelf. Uitzoeken.' zegt Marah. Dan draait ze zich voor de tweede keer om en loopt naar een jongen toe. Ze verstrengeld zich meteen met hem en ze beginnen ijverig te zoenen. Ik kan niet meer helder nadenken. Marah? De altijd zo nuchtere Marah die nog niemand had gekust omdat ze wilde dat het speciaal werd? Wat had ik fout gedaan? Bijna stonden de tranen in mijn ogen. Bijna. Ik wilde Marah niet laten zien dat ik zwak was. Ik kon ook gemene spelletjes spelen. Ik haalde diep adem en liep naar Marah en de jongen toe.
'Hey.' zei ik terwijl ik met mijn wimpers knipperde.
'Jou heb ik nog niet zo vaak gezien. Hoe heet je?' vroeg ik aan de jongen. De jongen liet Marah los en zei: 'Ik ben Arutha.'
'Arutha, mooie naam hoor.' zeg ik terwijl ik Marah steeds een beetje verder weg duw.
'Bedankt.' zegt Arutha grinnikend.
'Anyway, heb je toevallig zin om vrijdag iets af te spreken?' vroeg ik.
'Natuurlijk. Waar kan ik je op komen halen?' vraagt Arutha.
'Hallo, Arutha, je bent mijn vriendje, remember?' zegt Marah geïrriteerd.
'Ach, wat schattig nou, heb je je eerste vriendje? Dan zal ik jullie verder met rust laten. Dag Arutha, Marah.' En ik draai om en loop naar de dichtstbijzijnde wc. Er gaan allemaal gedachten door mijn hoofd. Waarom deed Marah zo? Maar erger nog, waarom had ik zo gemeen gedaan? Ik had blij moeten zijn. Marah had een vriendje, eindelijk had ze haar verdedigings muur afgebroken en dan deed ik dit. Dat was ook erg aardig. Ik pakte wat wc papier en droogde mijn tranen. Ik werkte mijn make-op bij, ik wilde niet als een panda beertje door de school heen waggelen.
'Gaat het?' vroeg een onbekende stem aan me. Ik draaide me om. Ik zag een wat kleiner meisje staan met bruine ogen en donkerbruine krullen. Ze zag er een beetje als een kneusje uit maar ineens voelde ik de behoefte om alles te vertellen.
'Niet echt. Ik denk dat ik ruzie heb met mijn beste vriendin ooit maar ik weet niet eens waarom. En ik heb net een paar gemene dingen tegen haar gedaan, maar dat wilde ik helemaal niet.'
'Dat is vervelend, in welke klas zit je?' vroeg het meisje.
'In 5v4.' antwoordde ik.
'Ik ook! Zit je altijd naast die vriendin?' vroeg het meisje weer.
'Ja, maar.. Kan ik dan misschien bij jou komen zitten?' vroeg ik. Ik snapte nu pas waar het meisje heen wilde.
'Natuurlijk! Ik ben Anne.' zei het meisje.
'Ik ben Sky.' zei ik en ik gaf Anne een glimlach. Vandaag zou ik tenminste overleven.

De rest van de dag kreeg ik allemaal boze blikken van Marah. Ze zat niet op haar normale plek. Ze zat bij een groepje meiden. Het groepje meiden dat we voorheen altijd uitlachten omdat ze zo bitcherig waren. We konden goed met hen omgaan, daar niet van, maar ze bleven bitcherig. Ik fietste alleen naar huis nadat ik Anne had gezegd dat ik graag naar huis wilde om onder mijn dekens te kruipen.
'Ik weet het, het is niet leuk om je beste vriendin te verliezen.' had Anne met een droevige blik gezegd. Ik gaf Anne snel een knuffel en zwaaide naar haar toen ik het plein af fietste. Volgens mij had Anne ook zoiets meegemaakt als ik nu meemaakte. Zodra ik thuis was maakte ik mijn huiswerk, om vervolgens alles aan Daniel te vertellen.
'Jij en Marah ruzie? Geloof me, dat komt wel weer goed.' zei Daniel terwijl hij me een dikke knuffel gaf.
'Ik hoop het.' mompelde ik.
'Heb je toevallig zin om naar de buurjongen te gaan? Ik zag net dat hij aan het klungelen was met muurverf. Misschien kun je hem helpen.' zei Daniel.
'Dat is misschien wel een idee ja. Als het niet Ross Lynch was geweest!' zei ik sarcastisch.
'Dus.' zei Daniel onbegrijpelijk.
'Dus? Hij zit niet te wachten op mijn problemen.'
'Je vergeet dat hij ook gewoon een jongen is die 's ochtends niet weet welke kleding hij gaat aantrekken. Hij is ook gewoon iemand die moet eten en drinken om niet dood te gaan.'
'Daar heb je gelijk in. Ik ga wel even naar hem toe.' zei ik twijfelend.
'Maar alleen om te helpen met verven.' zei ik terwijl ik Daniel waarschuwend aankeek.
'Ik had ook niks anders verwacht.' zei Daniel met een grijns. Ik rolde met mijn ogen en keek in de spiegel. Make-up, check. Haar, check. Ik was klaar om te gaan. Ik liep de deur uit en liep het pad van Ross Lynch op. Zonder erover na te denken belde ik aan. Als ik erover na ging denken zou ik twijfelen en zou ik gillend terug naar huis gaan.
'He, you're my neighbour!' riep Ross verbaasd uit. 'Come in, come in.'
'Je zei dat ik langs mocht komen als ik wilde praten en ja, ik wil graag even met iemand praten.' zei ik op mijn allerbeste engels.
'Ik snapt het.' zei Ross terwijl hij de deur achter me dicht deed.
'Sorry voor mijn kleding, maar ik ben aan het verven.' Ik liep de woonkamer binnen.
'Ben je aan het verven of ben je aan het prutsen?' flapte ik eruit. Shit man, ik had zonet Ross Lynch beledigt. Ik was goed bezig vandaag.

Reacties: