FanFic.nl

Black Hearts

♥~02

Het geluid van stemmen van honderden stemmen dreunden door mijn hoofd heen. Daar stonden we dan, met zijn allen op het plein. De lucht was grauw en er begonnen al een paar regendruppels naar beneden te vallen. Het geluid van het uiteenspatten op de tegels was rustgevend geweest, als dit niet zo'n kloten moment was. Ik keek opzij naar Jake. Hij zag er gespannen uit en staarde naar het podium, waar inmiddels alle aanwezigen al waren, behalve - natuurlijk - Haymitch. Hoewel hij geminderd was met drinken doordat hij twee tributen had laten winnen bij de Spelen, was hij nog steeds een zuipschuit. Het hele plein stond al bijna vol en mijn hart ging tekeer. Stel dat ik zou worden gekozen, hoe zou ik het dan in godsnaam moeten overleven? Ik was niet sterk - integendeel - ik was mager en zwak. Het enige wat ik zou kunnen was hard wegrennen, maar uiteindelijk zou ik toch de confrontatie aan moeten gaan. En dan? Dan ging ik dood. Op keek naar de mensen die het plein opkwamen. Meer dan de helft was al te oud om uitgekozen te worden, maar ik zag ook kinderen waarvan het waarschijnlijk hun eerste boetedag was. Een rilling liep over mijn rug bij de gedachte dat een kind uitgekozen werd. Een kind, zo klein, zo kwetsbaar, helemaal alleen, gevangen in de handen van het Capitool. Dat mocht écht niet gebeuren.
Opeens voelde ik een hand op mijn schouder en geschrokken keek ik achterom. Mijn uitdrukking veranderde direct in een glimlach toen ik zag dat het William was. Zonder er bij na te denken gaven we elkaar een stevige knuffel. ''We gaan straks gewoon op jacht'' fluisterde hij in mijn oor, waardoor een rare steek door mijn buik schoot. ''Natuurlijk'' zei ik, maar ik wist dat het niet zo was. Op de één of andere manier was het vandaag anders dan anders. Het was bijna alsof ik voélde dat ik aan de beurt was. Dit jaar werd ik tribuut van District 12.

''Welkom bij de 80ste jaarlijkse Hongerspelen!'' schaterde een tuttige stem over het plein. Op het podium stond een vrouw en mijn god, ze was net een zuurstok. Zoals elk jaar was Effie Prul compleet gekleed in het roze met paars. Onder haar knal roze hoed staken een paar blonde haren uit, maar daarmee hield het op. Ik keek even snel naar de stoelen achter haar en mijn blik hing stil op het gezicht van Haymitch. Hij leek nuchter en dat was vreemd. Haymitch was op de dag van de boete nóóit nuchter. Naast hem zaten Katniss en Peeta. Wauw, drie coaches dit jaar... Kon dat? Sinds het jaar van Katniss en Peeta was het officieel ingevoerd dat twee tributen de Spelen konden winnen. Het was tot nu toe niet meer gebeurd, omdat niemand samen wilde werken. Ik tikte William aan en terwijl Effie door ratelde over de geschiedenis van de Hongerspelen en de reden ervan, fluisterde ik in William's oor: ''Moet je zien. Drie coaches. Is dat mogelijk?'' William keek me verontrustend aan. ''Nee. Waarschijnlijk moeten beide tributen iemand kiezen.'' Aha. Ik dacht eraan wie ik zou willen als coach en mijn keuze was direct gemaakt. Niet omdat ze een meisje is, maar omdat ze - net zoals ik - veel heeft gejaagd en natuurlijk omdat ze mijn tante is. Nou ja, Gale en Katniss waren nooit echt getrouwd, maar ik beschouw haar al sinds mijn kinderjaren als tante. Zuchtend keek ik de mensenmassa door of ik ergens een glimp op zou vangen van Jessey. Tevergeefs, het was veel te druk. ''Heb jij Jessy ergens gezien?'' vroeg William fluisterend. Ik schudde mijn hoofd, terwijl ik de massa nog steeds afging met mijn ogen. ''Vreemd. Normaal kwam ze bij ons staan.'' Ik blikte even op William, die bezorgd om zich heen keek. Het was niets voor haar om zomaar verdwenen te zijn.. ''Dan beginnen we nu!'' De woorden van Effie deden mijn gedachten verdoven. Iedereen was nu muisstil. Dit was het moment, het moment waarop ouders wensen dat hun kinderen het niet worden, waarop de tieners vurig hopen dat zij het zelf niet worden en waarop de meeste vrienden en familie voor elkaar bidden. Ik zocht William's hand en verstrengelde mijn vingers met die van hem. Dit jaar noemden ze eerst de jongen. Ik kneep zijn vingers fijn terwijl Effie in de bak met namen graaide.

We gaan gewoon naar huis.
We gaan gewoon naar huis.
We gaan gewoon naar huis.
Alsjeblieft, niet Jessy.
Alsjeblieft, niet Jake.
Alsjeblieft, niet William.
Alsjeblieft, wees genadig.
Ik hou van je, mama
Ik hou van je, papa..

''William Johnson!''
Een traan. En nog één. En nog één. Een waterval aan tranen stroomden over mijn wangen. Ik kreeg geen adem meer, alles leek verdwenen te zijn. Langzaam werd ik in een zwart gat gezogen, een pijnlijk, zwart gat. Ik voelde armen om me heen, een warme vriendschappelijke kus op mijn lippen en voelde hoe ik aan de kant werd getrokken door de armen van mijn broer, die zich nu om mij heen hadden geslagen. Mijn ziel was verdwenen, mijn hart was uit elkaar gespleten. Er was niets meer, helemaal niets. Totdat de tweede naam werd uitgeroepen.
''Azula Morture!''
Iemand schudde aan mijn schouders en huilde hysterisch in mijn oor. Ik voelde meerdere armen om me heen slaan en ik hoorde William's stem:
''Nee! Nee, niet zij!''
Tranen waren overal.
Overal was pijn.
Ik hoorde mijn vader fluisteren.
''Je komt terug naar huis. Je komt terug!''
Daarna mijn moeder.
''Lieverd, je komt terug naar District 12. Net zoals je tante!''
Daarna mijn broer.
''Waag het niet om dood te gaan, vecht voor ons.''
En toen, de laatste stem. Jessy stond vlak voor me.
''Verlaat me niet. Zweer het!''
En toen voelde ik het. Langzaam werd ik teruggetrokken uit het zwarte gat, terug naar aarde. Mijn hart verzamelde zich, mijn ziel keerde terug. Ik voelde kracht, ik moést dit doen.
Ik moest winnen.
Voor mijn familie.
Voor mijn vrienden.
Voor William.

Ik ben Azula Morture, tribuut uit District 12

Reacties: