FanFic.nl

Fall again • Harry Styles [afgewerkt]

Twenty-three

Daar stonden we dan drie dagen later in het bos aka the middle of nowhere, gepakt en gezakt om een weekje in de wildernis te overleven. ‘It will be fine, you’ve done this before remember’, gaf Danielle me een bemoedigende glimlach. Ik knikte dankbaar en keek de halfopen vlakte rond. Liam en Niall hadden onze tenten alvast geïnstalleerd terwijl we wachtten op de andere drie jongens en we uitmaakten wie met wie een tent zou delen. ‘Ik en Niall’, had Stephanie zonder meer besloten, ‘En Liam en Danielle.’ Verder zou ik alleen slapen en Zayn, Louis en Harry zich in hun eigen tent moeten wurmen. Als ze die al bijhadden, want slechts even later kwamen Zayn en Louis bijzonder lichtgepakt aanlopen en begroetten ons enthousiast. ‘Harry komt niet trouwens’, liet Louis zich terloops met een duidelijke wink naar mij ontvallen nadat hij zijn rugzak voor zich uit had gegooid. ‘Waarom niet?Hij haalde zijn schouders op naar Danielle en antwoordde nonchalant: ‘Omdat hij nog in z’n bed ligt en er zelfs niet uitkwam toen ik dreigde z’n boxers in de fik te zetten.’ Terwijl de anderen lachtten en verdergingen met hun geklets, dacht ik aan het eerdere voorval met Harry. Misschien had hij het eindelijk begrepen en wilde hij me daarom gewoon even niet zien, dat was prima. Hoewel ik niet begreep waarom hij zich een ervaring als dit zou laten ontglippen, het stond tenslotte wel op het lijstje… ‘Rose, we’ve got a problem.’ Ik schrok op uit mijn gedachten en keek op in Louis’ gezicht. ‘What?’ ‘We zijn met z’n 7’en en hebben maar 4 tenten’, legde hij me uit. ‘So?’ vroeg ik onbegrijpend en trok mijn wenkbrauwen op. ‘Dus, please Rose’, begon hij en legde een hand op mijn arm voor hij me dramatisch aankeek, ‘wil jij met mij in de tent? Anders moet ik met Zayn en man die gast snurkt, ’t is niks vergeleken met een drilboor.’ Ik keek even in zijn ogen, haalde mijn schouders op en knikte. ‘Sure.’ ‘Thank you!’ gilde Louis glimlachend alvorens hij naar zijn snurkerd rende en hem breed lachend toeriep dat hij “alleen in het enge bos zou slapen”�. Hoofdschuddend glimlachte ik en liep naar Stephanie toe, die me wenkte. ‘Ga je mee hout zoeken voor ’t kampvuur?’ vroeg ze me. ‘Wacht, moeten de jongens dat niet doen?’ Ze lachte en knikte naar de anderen, die verderop op hun buik op het gras lagen en geen vin verroerden. ‘Get it’, grijnsde ik en haakte mijn arm door de hare. ‘Wait, i’m coming too!’ hoorden we Danielle nog net achter ons voor we het bos in verdwenen. Ons eenmaal bijgebeend, sloeg ik mijn vrije arm door de hare en vertrokken we op onze zoektocht naar enkele zwaargewicht takjes hout. ‘Have fun!’ klonk Louis’ stem in de verte.

‘So what about doing a little prank with the boys?’ keek Danielle ons grijnzend aan en raapte de tak op aan haar voeten. ‘Depends on it’, antwoordde ik terwijl ik de grond rondspiedde opzoek naar iets brandbaars. ‘Als je bedoelt hun kleding ergens onder ’t zand gooien zodat ze in hun onderbroeken komen te staan, than i’m in’, stond een maar al te gewillige Stephanie haar bij. ‘That’s what I mean girl, you understand me!’ klonk het lachend achter me. Ik grinnikte en draaide me om naar mijn twee plannensmedende vriendinnen en schudde grijnzend het hoofd. ‘Ah toeeeeee’, liet Stephanie haar karige buit op de grond vallen en kwam met pruilende lippen op me afgelopen. ‘Oh please Rose, it ‘ll be fun’, verdedigde ook Danielle zich. Met een blik vol ongeloof keek ik haar aan en zuchtte daarna toegeeflijk. ‘Okay okay, maar dat had ik echt nooit achter jou gezocht.’ Met een onschuldige glimlach haalde Danielle haar schouders op alvorens ze me toeknikte en vroeg: ‘Are we done? Er lag ook nog wat hout opgestapeld achter de tenten, dus het moet wel voldoende zijn zo.’ Ze keek ons beiden vragend aan, waarop Stephanie haar adem hoorbaar uitblies en vermoeid zuchtte. ‘Ja, ik ben kapot en heb honger’, kreunde ze. Mijn blik schoot naar het dozijn kleine takjes die ze zonet had laten vallen, en kruisde toen de hare. ‘Wat?’ gaf ze me haar meest onwetende blik. ‘Niks’, antwoordde ik en maakte aanstalten om weer terug te gaan naar de open plek.
Terug bij de anderen aangekomen, duurde het niet lang voor we de jongens en hun zelfgebouwde kampvuur aantroffen en onze verzameling takken eraan toevoegden. Louis en Niall lagen met een bierflesje in hun handen gezellig in hun openklapbare stoeltjes te giechelen als meisjes, terwijl Liam meteen naar Danielle toeliep en haar een complimentje gaf als dank voor het werk dat ze geleverd had. Stephanie volgend met mijn blik, terwijl ze naar haar vriendje toeliep, viel mijn blik op Zayn. Afgezonderd van de rest, zat hij naast één van de tenten met een takje in de grond te kerven. Hij staarde voor zich uit en liet me geen andere keuze dan hem te gaan vergezellen. Met een knagend gevoel in mijn hart liep ik naar hem toe. ‘Don’t you want some company?’ vroeg ik hem glimlachend toen ik naast hem stond en wachtte op een antwoord. Hij keek niet van de grond op, maar maakte simpelweg een schouderophalend gebaar zonder verder enige reactie te geven. Ik liet me naast hem neervallen en volgde de lijnen die hij tekende in het zand. Hij zuchtte. ‘Wat scheelt er?’ vroeg ik hem, maar kreeg weer geen enkel blijk van leven terug. ‘Zayn.’ Na een zachte stoot van mijn bovenarm tegen de zijne, keek hij naar me op en zag ik het verdriet in zijn ogen. ‘I’m a bit jealous of them’, antwoordde hij met een hoofdknik naar de anderen. Ik zag hoe Danielle met gesloten ogen in Liam’s armen lach, terwijl hij met zijn vingers door haar haren ging en haar gezicht leek te bestuderen. Stephanie zat op Niall’s schoot en lachte om iets wat Louis zei, terwijl Niall zijn best leek te doen om haar stil te laten zitten, in een hopeloze poging niet door het kleine stoeltje te zakken. ‘You don’t have to be’, gaf ik hem een bemoedigende glimlach. ‘But I still am. I’ve been alone for so long and I just need someone, you know?’ Hij keek vragend naar me op. Ik zuchtte en slikte, wist niet precies hoe ik hem kon geruststellen. ‘Ik weet het Zayn, maar wat komt, komt.’ Iets beters had ik niet. ‘Well that sucks. I’m going to die alone, I can feel it’, zuchtte hij en liet zijn hoofd achterover tegen het tentzeil vallen. ‘Hey, da’s niet waar, van Louis kom je van je leven niet meer af!’ riep ik verontwaardigd en trok mijn wenkbrauwen op, waarna ik hem een zachte duw tegen zijn schouder gaf en hij lachte. ‘That’s for sure.’ ‘So’, draaide ik me glimlachend naar hem om en gaf een knikje naar het kampvuur verderop, ‘do you want to join me and your lifepartner at the campfire?’

Reacties: