FanFic.nl

He takes me to another world

~1

Ik zit rustig voor me uit te staren als m’n moeder mijn kamer binnen komt lopen.
‘Lieverd, ga je even voor me naar de bakker?’ vraagt ze terwijl ze de schone was op mijn kamer neer zet.
‘Oké,’ zeg ik. Dan heb ik tenminste iets te doen.
‘Dankjewel lieverd, ik heb het de laatste tijd zo druk nu je vader op zakenreis is,’ zucht ze en ze ploft naast me neer op mijn bed. Ze haalt een hand door mijn golvende haren en geeft me een knuffel. Ik zie dat ze het moeilijk heeft, papa is namelijk erg vaak weg.
Ik sta op en pak mijn vestje dat over m’n stoel hangt. ‘Wat moet ik eigenlijk halen?’ vraag ik, terwijl ik mijn vestje dicht rits. Op de helft blijft de ritssluiting vast zitten, dus ik trek de rits hard omhoog.
‘Doe maar 2 witte broden en 4 croissants.’ Zegt ze terwijl ze me 10 euro toe stopt. ‘Hou het wisselgeld maar,’ voegt ze er aan toe.
‘Dankjewel mama,’zeg ik, en ik geef haar een kus op haar wang. Ik ren de trap af, doe mijn schoenen aan en stap op de fiets.
Als ik bijna bij de bakker ben stap ik van mijn fiets af en bots ik per ongeluk tegen iemand op. Als hij zich omdraait komt zijn gezicht me meteen bekend voor. Bruine krullen, mooie groene ogen en een prachtige glimlach. Dit is Harry Styles.
‘Eh, het spijt me,’ zeg ik verlegen. Eerst staar ik alleen maar naar de grond, maar al snel beweegt mijn gezicht omhoog, en zoeken mijn ogen naar de zijne.
‘Geeft niet hoor, dat gebeurd wel eens in zo’n drukke straat.’ zegt hij. Hij steekt zijn hand naar me uit. ‘ik ben Harry,’ zegt hij vriendelijk.
Ik geef hem snel een hand terug. ‘Ik ben Stephanie,’ zeg ik. ‘Maar iedereen noemt me Stef.’ Meteen als ik dat zeg krijg ik spijt, waarom zei ik dat nou? Het boeit hem vast niet wat mijn bijnaam is.
‘Aangenaam, Stef,’ zegt hij met een knipoog. ‘Moet je ook naar de bakker?’
‘Ja, wat toevallig,’ antwoord ik. ‘Maar jij bent toch Harry Styles, van…’
‘One Direction, ja dat ben ik.’ glimlacht hij voor ik mijn zin af kan maken. Dan pakt hij mijn arm en trekt me mee naar de kant van de straat. Nog geen seconde later scheurt er een auto langs ons, die me anders omver had gereden.
‘Bedankt,’ zeg ik met grote ogen en een bleek gezicht van de schrik. ‘Je hebt mijn leven gered!’
Harry glimlacht alleen maar. We kijken elkaar even aan en nu snap ik waarom al die meisjes fan van hem zijn. Zijn ogen, zijn lach, zijn haar…
‘Zullen we maar eens naar binnen gaan?’ zegt hij.
Ik knik en we lopen naar binnen. We sluiten aan in een vrij lange rij en net voor we aan de beurt zijn vraagt Harry wat ik wil hebben.
‘Euh, twee witte broden en vier croissants, hoezo?’ vraag ik.
Harry glimlacht. ‘Als ik het haal krijg je het gratis.’
Als Harry het brood heeft lopen we samen de winkel uit, en lopen we samen naar mijn fiets. ‘Bedankt,’ zeg ik. ‘Voor het brood, en het redden van mijn leven natuurlijk,’ glimlach ik.
‘Graag gedaan hoor,’ antwoordt Harry. Hij knipoogt.
‘Ik moet maar eens gaan,’ zeg ik. ‘Mijn moeder wacht op het brood.’
‘Oké, maar mag ik misschien je nummer?’ vraag hij.
Ik knik en geef hem mijn nummer, en daarna krijg ik de zijne. Daarna duw ik mijn fietssleutel in het slot, zeg ik hem gedag.
‘Doei!’ hoor ik hem nog roepen als ik iets verder fiets. Ik zwaai nog even vrolijk terug en fiets vervolgens naar huis.

Reacties: