FanFic.nl

Writing It Down

chapter 11

"Wat was er aan de hand? Waarom ging er telkens iets mis nadat er iets leuks was gebeurt? Waarom? Ze wilde het weten, en wel nu meteen. Het maakte haar niet uit hoe ze het te weten kwam. Ze wilde weten waarom ze ruzie had met haar beste vriendin. Ex beste vriendin. Iets in die richting."

Ik schrok me kapot toen de blaadjes in het schrift ineens begonnen te wapperen. Ze stopten met wapperen en nieuwsgierig keek ik op de bladzijde.

"Dat zijn de regels van dit schrift schat."

Wat? dacht ik. De regels van dit schrift? Ik zette mijn pen op het schrift neer en begon te schrijven.

"Ik, Sky Thomassen, wil weten wat de regels van dit schrift zijn. En wel nu meteen. Alle regels.

Meteen verschenen er een boel letters. Eerst stonden ze allemaal door elkaar, maar langzaam aan vormden ze woorden, zinnen.

"Regel 1. Als je iets in het schrift schrijft gebeurt er iets slechts. Hoe groter de verandering is die je beschrijft, hoe groter het slechte iets is dat je meemaakt.
Regel 2. Als je eenmaal iets hebt geschreven kun je niks meer veranderen.
Regel 3. Je kunt het schrift pas doorgeven als het vol is. Tot die tijd moet je blijven schrijven.
Regel 4. Je kunt niemand terug halen uit de dood. Hou je nog steeds zoveel van dit schrift schat?"

Wat? Nee! Dat kon niet! Mijn oma was dus dood, door mij! Ik had ruzie met Marah omdat ik een nieuwe kamer wilde! En ik kon het niet eens terughalen! Waarom was ik zo dom geweest? Waarom had ik niet meteen bedacht dat er consequenties aan hingen! En wat had ik nou uiteindelijk. Ik had Ross ja, maar zelfs een blinde kon zien dat hij bijna doodging van heimwee. Ik mocht mijn kamer opnieuw inrichten, maar daar stond tegen over dat ik Marah nooit meer zou zien. Ik kon mezelf nu wel slaan! Ik kroop onder mijn dekens. Ik nam niet eens de moeite om mijn kleding uit te trekken en een pyjama aan te doen. Nadat ik een uur wakker had gelegen kon ik er niet meer tegen.
'We zullen eens zien of dat ik dit ongedaan kan maken.' gromde ik. Ik pakte tip-ex en leegde het hele flesje op de bladzijde waar ik had geschreven dat ik mijn kamer opnieuw mocht inrichten. Maar het had geen zin. De letters kwamen door de tip-ex weer naar boven.
'Nee!' ik legde mijn hoofd in mijn armen en begon te snikken. Mijn ouders en Daniel waren nog beneden. Waarschijnlijk maakten ze zich zorgen over me. Maar ze kenden met goed genoeg om te weten dat ik nu alleen wilde zijn. Dat ik alleen moest zijn. Ik probeerde nog meer tip-ex, ik probeerde gummen. Uiteindelijk scheurde ik het blaadje uit het schrift. Maar het kwam telkens weer terug. Ik leegde mijn hele nagellak collectie over het bewuste blaadje heen. Nog steeds kwamen de letters weer naar boven. Toen gaf ik het op. Ik gooide het schrift tegen de muur aan. En nog een keer. En nog een keer. Het schrift bleef een beetje zielig op de grond liggen. Ik dook weer mijn bed in en huilde mezelf in slaap. Ik merkte niet dat mijn moeder langskwam en me instopte.
'Het komt allemaal wel goed.' fluisterde ze in mijn oor.

Ik werd wakker en herinnerde me meteen wat er gisteren gebeurt was. Waarom was het niet zoals in de films? Daar wisten de hoofdpersonen de eerste 5 minuten nooit dat ze zich ellendig voelden. Maar natuurlijk zijn dat films, en mijn leven was geen film. Mijn leven was kei harde realiteit. Ik smeerde mijn brood en fietste naar school. Ik zag Anne meteen staan.
'Gaat het?' vroeg ze meteen.
'What doesn't kill you makes you stronger.' zei ik.
'Kelly Clarkson met Stronger.' zei Anne meteen. Ik glimlachte even.
'Die glimlach maakt je echt heel erg knap. Denk niet verkeerd over me, ik val op jongens, maar toch. Een glimlach maakt je heel erg mooi.' zei Anne.
'Dankjewel! En ik zoek er niks achter hoor.' Ik glimlachte.
'Maar op dit moment zie je er wel een beetje dood uit.' merkte Anne op.
'Ach, het komt wel weer. Het is een beetje moeilijk als je ineens ruzie hebt met je ex beste vriendin terwijl je niet eens weet wat je fout hebt gedaan.' Anne knikte.
'Ik geloof het direct. Anyway, de bel gaat over tien seconden. Zullen we alvast naar het lokaal toe lopen?'
'Is goed.' Terwijl we de trap op liepen ging de bel.
'Timing!'

Voor ik het wist was ik alweer thuis. Waarom was Anne me niet eerder opgevallen? Eigenlijk wist ik het wel. Ze was one of the boys. Plus ik had altijd Marah gehad. Wat was ik dom geweest, ik had me helemaal afgezonderd van mijn klas.
'Hey Sky, wat heb jij bij 2b?' vroeg Laurens aan mij.
'Eeuhm, dat de nomaden leefden van de jacht. En dat ze niet op mammoeten jaagden. Dat dat een fabel is die verzonnen is door de mannen uit de 18e eeuw omdat jagen op mammoeten stoerder was dan jagen op konijnen.' las ik voor.
'Wow, wat ben je slim.' mompelde Lucas.
'Dat vat ik op als een compliment.' reageerde ik direct.
'Doe maar. Let maar niet te veel op hen. Ze zijn mijn beste vrienden maar vraag ze nooit make-up advies. Alleen met carnaval.' zei Anne droog.
'Dat zal ik onthouden.'

Die pauze stond ik bij Laurens, Lucas en Anne. Ze waren echt heel aardig.
'Waarom kan een pen niet zwanger worden?' vroeg Lucas.
'Hij heeft een spiraaltje!' riep hij meteen uit.
'Wat?' vroeg Lucas met een frons.
'Een spiraaltje is een soort anticonceptie, het zorgt ervoor dat je niet zwanger kan worden.' ratelde ik.
'Je bent net de wandelende versie van wikipedia.' zei Laurens.
'En bedankt...'

Reacties: