FanFic.nl

Last Waves -Twilight [Afgelopen]

[003]

Toen we in Forks aankwamen begroette een groen landschap ons. Zo ver ik kon zien zag ik alles groen, met uitzondering van enkele huizen en de boomstammen. De boomtoppen, bladeren en grond waren in enkele tinten groen geverfd, alsof er een schilder aan het werk was geweest die maar enkele kleuren had. Groen, bruin en crèmekleurig. Het landschap gaf me meteen een verdrietige stemming en ik wist dat ik het niet zou overleven als ik hier jaren zou moeten wonen.. Zodra ik hier weg kon zou ik ook weggaan. Dat stond nu al vast. Een donkere lucht hing boven Forks en toen ik mijn raampje opendraaide bereikte de geur van regen mijn neus. Een zoutige geur die me om de een of andere reden altijd aan de woonkamer van mijn grootouders deed denken, al was het deze keer gemengt met de geur van nat hout.
“Gaat het wel goed Charlie?”� vroeg Leah die doorhad dat ik droevig naar buiten keek.
“Ja hoor, prima,”� mompelde ik. "Negeer mij maar, gewoon een verdrietige stemming of zoiets.”�
“Oké,”� zei ze met een klein glimlachje op haar lippen,”�Als er iets is mag je het altijd zeggen.”� Ik mompelde snel een antwoord en keek weer naar buiten. De wolken werden donkerder en donkerder. Net nadat ik het raampje had toegedraaid schoot er een bliksemschicht door de lucht en raakte het land ergens op een onzichtbare plek. Een rilling liep over mijn ruggengraat. Al jaren was ik bang voor onweer. Als baby begon ik te huilen en hield daar niet meer mee op tot het gestopt was met onweren. De angst was minder groot als vroeger, maar hij was nog steeds daar, verscholen in een duistere hoek van mijn gedachten, klaar om eruit te kruipen zodra er onweer in de lucht hing. Leah leek er geen last van te hebben en reed verder, haar ogen op de weg geplakt. Ze leek zo kalm, sereen. De radio gaf geen goede ontvangst, de muziek was van slechte kwaliteit en het beetje muziek dat ik kon verstaan, was niet eens goed. Ze vloekte zachtjes en draaide wat aan de knop totdat ze een beter zender had gevonden.
"Vind je deze muziek goed? Ik kan momenteel niet echt iets beters vinden, sorry."
"Ja hoor," mompelde ik zacht, volledig in gedachten verzonken. "Duurt het nog lang voor we thuis zijn?"
"Neen hoor, nog een kleine vijf minuten." Leah keek me met een kleine glimlach op haar lippen aan, maar ik zag iets in haar ogen dat me ongerust maakte. Er lag verdriet in haar ogen, niet het zachte verdriet, maar het soort verdriet dat je vanbinnen uit elkaar scheurt, maar je niets van zegt.
"Wat er ook is," mompelde ik zachtjes, mezelf bijna verslikkend in mijn woorden,"het komt wel goed. Je verdriet zal wel wegebben, uiteindelijk. Geef niet op tot die dag komt." Ze keek me verbaasd aan, haar ogen namen me op, kijkend of ik wel serieus was. Ze geloofde me niet, maar keek wel weg, zei er niets van. Leah haalde haar schouders op en nam een teug lucht.
"Bedankt," fluisterde ze, nog zachter dan ik voorheen gedaan had. ze was oprecht, haar ogen vertelden me dat. "We zijn er."
"Bedankt voor de lift," mompelde ik zacht en hees mijn handtas weer over mijn schouders. "Ik zie je nog wel eens, niet?"
"Zeker. Welkom in La Push!" antwoordde Leah en reed weg. Ik nam het haar niet kwalijk, als ik haar was zou ik ook maken dat ik weg was, of ik zou niet eens komen. Toen ik me omdraaide schrok ik me een ongeluk. Het huisje was nog kleiner als op de foto's. De rode kleur van de voorgevel had nog wel iets, al wist ik niet wat. Het herinnerde me aan iets waar ik mijn vinger niet kon opleggen. Mam opende de deur en met mijn koffers in mijn hand volgde ik haar naar binnen. Binnen was alles in rustige tinten geverfd; gebroken wit en zacht blauw.
"Er is hier zo weinig veranderd," prevelde mam en nam een van de dozen, die overal verspreid stonden op. "Mick, Charlie, willen jullie alstublieft zo vriendelijk zijn om me te helpen met de dozen sorteren? Zet ze maar gewoon in de kamer waar ze horen." Mick knikte en begon enthousiast aan zijn taakje. Met een diepe zucht nam ik een van de dozen waar in mijn onleesbare geschrift Charlie op geschreven stond.
"Mick, welke kamer wil je?" mompelde ik binnensmonds.
"Mijn oude kamer," zei hij met een glimlach op zijn gezicht en nam ondertussen zijn vijfde doos op. "Niet te missen. Op de deur staat mijn naam."

Boven waren de tinten net hetzelfde als beneden; het leek wel alsof ze de zee binnen wilden trekken door de overdaad van zand en zeekleuren. Op de deuren die naar Mick's en mijn kamer leidden was onze naam in houten letters geplakt. Zodra ik de kans zag zou ik mijn naam er eigenhandig afhalen. Toen ik de deur opdeed, schrok ik me een ongeluk. De muren waren in op een muur na in dezelfde zacht blauwe kleur geverfd. De enige muur die nog overbleef werd gesierd door een geschilderde zee; ik moest toegeven dat wie het ook gedaan had goed werk had afgeleverd.
"Wat vind je van je kamer liefje?" vroeg mam zacht. Ze was zonder dat ik het merkte de kamer binnengekomen met twee dozen onder haar armen, op beide dozen stond mijn naam; fijn, nog meer oude rotzooi.
"De muurschildering is mooi," mompelde ik zacht terwijl ik mijn hand over de muur liet glijden. Ik gaf bewust geen volledig antwoord op haar vraag; ik zou haar kwetsen als ik de volledige waarheid sprak. Zodra de meeste verhuisdozen uitgepakt zouden zijn zou ik verf moeten kopen voor de rest van de muren. Misschien paste wit nog het beste bij de rest.
"Die heeft je vader nog geschilderd." Mam's stem was niet luider dan gefluister. Haar ogen stonden afwezig en ergens ook droevig. "Ik kan me nog goed herinneren wanneer je vader de kamer voor je opgeknapt heeft. Hij wilde de zee binnen halen, dus kocht hij zo veel tinten blauwe verf als hij kon vinden en begon te verven. In het begin dacht ik dat hij gek was. Je vader was helemaal niet zo artistiek aangelegd of dat leek zo. Hij tekende nooit, schilderde nooit, maar plots schildert hij zoiets. Hij was zo trots als een pauw toen het eenmaal af was." Haar lippen krulden op in een glimlach. "Liefje, zou je als je je kamer zou willen verven de tekening willen laten staan?"
Ik knikte zachtjes. "Is goed mam." Ze zette de dozen op de grond en meldde dat er zo nog meer aankwamen terwijl ik begon met mijn meubilair op de juiste plekken te zetten.

Het duurde een tijdje, maar na een klein uur stond alles op zijn plek. De duizenden dozen lagen leeg tegen de grond en mijn gitaren stonden keurig in een hoekje van de kamer. We waren nog geen hele dag in La Push en ik verveelde me al. Eigenlijk zou ik beneden moeten helpen, maar ik had geen zin, totaal geen zin. Het al midden september, maar toch was het, op de regen na, nog aangenaam warm. In short en bikini buitenkomen kon je je niet meer veroorloven, maar buiten was het nog aangenaam genoeg om in een topje en rok rond te lopen. Benden was alles blijkbaar ook al klaar, want Mick kwam naar boven en stak zijn hoofd door de deur.
"Hier staat alles ook al goed," mompelde hij. "Help jij mam even in de keuken? Dan ga ik mijn drumstel installeren." Ik knikte en liep naar beneden. Als hij zijn drumstel installeerde betekende dat veel lawaai, ondertussen zou hij een paar liedjes spelen om daarna, als hij zeker was dat alles in de keuken gedaan was, naar beneden te komen met de melding dat hij graag nog wat zou geholpen hebben en het hem speet dat hij niets had kunnen doen. Allemaal praatjes, dat wist zelfs het kleinste kind, maar mam liet hem doen. Ze zou hem snel genoeg verliezen, dus koesterde ze elk moment dat ze met hem kon delen. Binnen enkele weken vertrok hij voor enkele maanden om te gaan studeren in een stadje dat vrij dicht bij La Push lag.

Reacties: