FanFic.nl

Zwarte inkt & blinkend metaal. |TC|

Zwarte Inkt -5-

De jongen merkte te stem van zijn onderbewustzijn/zijn tweede ik/ wat het ook mocht zijn niet. Hij had het -opnieuw, ja- te druk met zijn borer aan te staren. Hij keek naar Bill zijn ultralange wimpers. Naar zijn bleke handen met die fijne vingers. Naar zijn perfect rechte neus, die hij af en toe ophaalde omdat de langdurige stilte hem niet beviel. Naar zijn mond, en de voortanden die soms eens verschenen als hij zenuwachtig op zijn onderlip knabbelde. Naar het blauwe truitje dat zijn borst aan het zicht onttrok, en dat hem zo wonderbaarlijk goed stond. Naar zijn vingernagels. Mocht het mogelijk zijn, dan zou Tom zich bukken en onder de keukentafel verdwijnen om die fascinerende tenen van hem te zien. Ze waren lang, net als Bills vingers, maar verschilden allemaal in grootte. Zijn grote teen was kleiner dan de teen ernaast, iets wat Tom uitermate interessant vond. Ze waren ongelakt en de nagels waren kortgeknipt.

Genoeg over zijn tenen. Laten we overschakelen naar wat voor Tom het mooiste was dat hij aan zijn broer kon opmerken. De vele tatoeages die zijn lichaam versierden.


Het zand schroeide de onderkant van zijn voeten. Hij voelde de zeelucht tot diep in zijn neusgaten binnendringen. Het uitzicht dat zich over de hoge duinen uitstrekte, leek op een idyllisch schilderijtje. Oudroze stipjes verbroken de diepe kleur van de donkerblauwe hemel. Authentieke huisjes trokken het stadsleven weg van zijn ogen. De zonsondergang zorgde voor nog net genoeg licht om de silhouetten van zijn metgezellen te kunnen onderscheiden. Het lange, ranke lichaam van zijn jongere broer. De kortere, geblokte gestalte van de drummer. Van de bassist kon hij enkel zijn perfect gladde haar zien, dat langzaam over zijn schouders danste. Tom woelde met zijn linkerhand door zijn lange dreadlocks. De bandana op zijn voorhoofd was nat van de veelvoudige zweetdruppeltjes. Ook al was het al laat in de avond, toch was de buitenlucht nog tamelijk warm. De zilte wind voelde aangenaam aan op zijn ontblote borst. Hij glimlachte licht en sloot zijn ogen, genietend van het ruisen van de zee op de achtergrond. Hij hoorde het geroezemoes van zijn vrienden niet, zo diep was hij verzonken in zijn gedachten.

"Alleen kleutertjes doen nog aan schelpen-rapen!" plaagde Georg, terwijl Bill zich voor de zoveelste keer bukte om een prachtig blauw exemplaar bij zijn verzameling te voegen. Die tweede stak zijn tong uit, zodat zijn piercing glinsterde in het licht van de lantaarnpaal waar hij onder stond. Gustav bromde instemmend en liet zijn diepbruine ogen over de dijk glijden. Georg bestudeerde nauwkeurig het zeewier aan zijn voeten. Bill ging rustig verder met zijn nieuwe bezigheid. En Tom? Die was nog altijd bezig te leven in een zijn zelf gecreëerde wereldje, ver van de realiteit vandaan. Zijn ogen waren nog steeds gesloten en hij liet zich leidden door de wind.

Hij begreep er niets van. Steeds vaker kwamen deze onnuttige herinneringen in zijn hoofd opgedoken. Herinneringen die hij eigenlijk allang vergeten was, maar blijkbaar in zijn onderbewustzijn nog steeds bestonden. Telkens opnieuw ontdekte hij gebeurtenissen uit het verleden. Kleine dingen die, ondanks zijn slechte geheugen, nog altijd heel belangrijk voor hem bleken te zijn. De dag dat Bill bij hun moeder smeekte om zijn eerste piercing. Het moment van zijn eerste tattoeage. De schetsen van nieuwe creaties. En de allereerste keer dat hij een tintelend gevoel over zijn gehele lichaam kreeg toen hij Bill aankeek.

Er werd zacht op zijn deur geklopt. "Tom?" De jongen keek op toen hij de stem herkende. "Georg?" antwoordde hij vragend. Hij sprintte naar de deur en sloeg die bijna uit haar vestigingen. "Wat doe jij hier?" riep hij uit, terwijl hij zijn armen om zijn vriend zijn nek sloeg. Georg glimlachte schaapachtig tegen Tom zijn schouder. "Ik dacht, laat ik eens langskomen. Ik heb jullie beiden al zo lang niet meer gezien.." Tom liet hem los en keek hem stralend aan. "Heb je Bill al gezien?" Georg schudde zijn hoofd. "Hij is er niet." De grootste jongen keek verbaasd. "Waar is hij dan?" Georg haalde zijn schouders op. "Hoe moet ik dat weten? Ik woon hier niet!" Tom lachte even en duwde Georg de deurpost uit, in de hal. Georg volgde Tom naar beneden.

"Bill?" De naam zweefde door de kamer, zonder gehoord te worden door iemand buiten de twee jongens die hem genoemd hadden. Ze fronsten bijna gelijktijdig hun wenkbrauwen. "Waar is hij nu heen?" mompelde Tom, terwijl hij een T-shirt opraapte die op de grond lag. Overal in de woonkamer lagen kledingstukken verspreid. De meeste kleren waren op de zitbank gesmeten, vormden samen een ingewikkelde warboel van katoen en wol. De hele woonkamer was een rommeltje. Cola-blikjes kraakten onder zijn schoenen toen hij niet goed oplette waar hij zijn voeten neerzette. Een lege pizzadoos lag half verscholen onder de zetel. Maar buiten chaos straalde de kamer ook verlatenheid uit. Er lagen geen persoonlijke dingen, geen foto's die de wanden versierden. Geen tijdschriften op de salontafel. Geen rugzakken of tassen op de stoelen. Geen kaarsen op de tafel. Het leek alsof er enkel mensen bleven om vlug hun maaltijd naar binnen te duwen en dan haastig weer vertrokken, omdat ze de drukkende stilte in de kamer niet konden verdragen. En misschien was dat ook wel het geval.

Reacties:

YarahartBill zei op 28 aug 2012 - 15:22:
Spannend hoofdstuk!! Ben benieuwd wat er gaat gebeuren.

Deze keer geen foutjes kunnen ontdekken. Hahaaa. En je mag gewoon Yara zeggen hoor. Dat is in ieder geval me voornaam.

Ben benieuwd naar het volgende hoofdstuk.

X