FanFic.nl

Heaven Tears

Hoofdstuk 6. - Veilig

Na eerst even wat te luisteren naar de voetstappen die dichterbij kwamen hield Tsane halt en draaide ze haar om. Ze had geen idee gehad wie haar zou zijn gevolgd, maar hij toch zeker niet. Jayden glimlachte, waarop Tsane niet anders kon dan even waterachtig terug te lachen. In haar hoofd was nog alles een chaos. De boete, de treinrit, het Capitool. Alles.
“Ik wou eens komen kijken hoe het daadwerkelijk met je ging.”� De zachte klank in de stem van Jayden verraste Tsane en ze keek hem met een kleine frons aan. Ze kende hem niet goed, alleen maar van op de televisie. Wat natuurlijk allemaal beïnvloedt werd door het Capitool, dus in hoeverre was het allemaal waar? Tsane slikte even en knikte toen kort met haar hoofd naar haar kamerdeur. Als teken dat hij haar mocht volgen.

Zelf liep ze door en opende met een duw van haar rechterschouder de deur. Tsane legde haar bed nog iets of wat fatsoenlijk en ging er toen opzitten. Jayden volgde haar en zette zich neer aan haar linkerkant neer, met zijn rug tegen de muur aangeleund. Hij zat in een afwachtende positie, dat zag Tsane, wat haar dus nog meer spanning en zenuwen opleverde.
“Ok, je vroeg dus hoe het echt met me ging?”� Stilte. “Waar moet ik beginnen?”�
“Begin maar bij het begin, je moeder?”� Bij de gedachten aan haar moeder kreeg Tsane al een brok in haar keel, was het wel een slim idee om hem in vertrouwen te nemen? Zoals eerder vermeld kende ze hem eigenlijk niet. Gedachten raasde als tornado’s doorheen haar hoofd. Botste tegen de zijkant om eruit te kunnen en plaats te maken voor nieuwe gedachten. Haar hoofd gonsde en deed pijn. Tsane zuchtte een keer en draaide haar verstand op nul. Ze had een beslissing genomen. Nu was het tijd om eens eerlijk te zijn. Tegenover haar zelf en tegenover anderen. Misschien had haar moeder gelijk. En was het beter om haar koppigheid even te laten voor wat het was en voor deze keer, niet alles alleen te willen doen. Misschien luchtte het echt op? Er was maar één manier om hier achter te komen en dat was het uitproberen.
“Ok, ten eerste ben ik hier niet echt goed in. En ten tweede heb ik eerlijk gezegd ook geen idee hoe het met me gaat.”� Een zucht ontsnapte uit haar mond. Ze was oprecht eerlijk, of toch zo eerlijk mogelijk. Jayden bleef nu eenmaal ergens een vreemde tot kennis voor haar. En toch, haar ogen gleden over zijn gelaatstrekken. Hij straalde rust uit. Een bepaalde soort warmte die zich om je heen kon wikkelen als een warm deken na een vries koud. Zoals de gloed van een warme chocolademelk die je keel naar binnen glijdt. Buiten rust voelde het ook vooral veilig. Zolang hij bij haar was, of gewoon nog leefde, had ze een deel van haar District bij haar. Hij was haar bron van kracht en motivatie, iets wat het vuurvlammetje deed aanwakkeren in haar ziel. Zelfs wanneer het onmogelijk leek.
“Het is gewoon, ...”� Meer kon ze er niet uitbrengen, ze wou wel maar kreeg de mogelijkheid en de tijd niet. Tsane haar reactie was misschien wel een klein beetje ongepast, maar Jayden liet haar nu eenmaal verschieten. Net toen ze haar hart wou uitstorten, haar gevoelens op tafel wou leggen en spreiden zodat ze in haar kaarten zou laten kijken werd dit moment bruusk verstoord door een moment wat geluk teweeg had moeten brengen. Ergens deed dit dat ook, het bracht bepaalde gevoelens aan de oppervlakte maar niet de juiste gevoelens.

Jayden zijn hand sloop stilletjes naar de hare waar hij met een zachte tinteling bleef liggen. Het veilige gevoel werd bevestigd en een klein lachje, zowel van vreugde als van zenuwen, sierde Tsane haar lippen. Toch een klein beetje ongemakkelijk wou ze zich verplaatsen, zich wat rechter zetten, meer ruimte creëren.
Jayden leunde naar voren, zijn blik die altijd zo koud en kil stond was nu vervuld met een zachte glans. Naarmate Tsane meer en meer besefte wat er ging gebeuren kwam hij dichterbij. Zijn lippen drukte op de hare. Tsane haar eerste reflex was terug trekken maar dat deed ze niet. Gevoelens en tintelingen gierde door haar heen. Rationeel nadenken was niet van toepassen, niet nu. Jayden sloeg zijn armen om Tsane haar middel en trok haar tegen hem aan. Helemaal in de ban van het moment en nog steeds in de war ging Tsane mee. Ze proefde hem, of waren het nog restjes van het ontbijt? Mee in het gevoel sloeg ze haar armen op zijn nek en haar hand gleed door zijn haren. Alles om hem heen voelde veilig. Niet meer of niet minder.
Ze namen hun tijd, lieten alle gevoelens los en lieten deze zweven in de lucht. Af en toe pikte Tsane wat tintelingen mee die afkomstig waren van Jayden. Het was een liefdevol gevoel wat haar nog meer veiligheid bood. Schuldbewust maakte Tsane haar uiteindelijk los uit de omhelzing toen het doordrong waar ze mee bezig was. Het was niet eerlijk tegenover hem, ze had het gevoel dat ze hem had misbruikt. Bang keek ze hem aan en dat gene waar ze schrik voor had kwam uit. Liefdevol en vol vragen keek hij haar aan. Een opgelaten stilte vulde de ruimte tussen hen in. Het vredige gevoel dat haar zonet nog had omringt was weggestorven en verdampt tot de laatste snik. Afstandelijkheid overwelmde haar diep vanbinnen. Alles wat Jayden had gevoeld was niet op toepassing geweest van haar. Ze snakte naar het veilige gevoel dat hij haar gaf. Eén blik in zijn ogen was genoeg om haar te beschermen, kracht te geven en te laten weten dat ze er niet alleen voor stond. Maar dat was niet genoeg voor hem, dat wist Tsane. En toch, de energie had er vanaf geknetterd toen hij haar had gekust. Het was alleen geen liefde, of toch niet langs haar kant.

Een zacht geklop verbrak de stilte. Als één man keken ze allebei op en viel hun blik op de deur die met een zacht, nauwelijks hoorbaar gekraak openging. Daar stond Xia, een beetje verbaast dat ze beiden tributen aantrof in de kamer van Tsane, en dan nog eens gezamenlijk, dichtbij elkaar zittend op het bed.
“Oh, sorry dat ik stoor maar één van de belangrijkste momenten van de Spelen zijn aangebroken! Tijd om een eerste indruk van jullie te schenken aan de Sponsors. We staan voor de poort en rijden zo het Capitool binnen. Komen jullie mee?”� Het was de eerste keer dat Tsane blij was dat er zo weinig privacy was in de trein en dat ze gestoord werden. Dit gaf haar het perfecte excuus om de onaangename stilte niet te moeten verbreken, maar zo snel mogelijk weg te vluchten. Iets wat ongelooflijk zwak was, maar haar nu het veiligste en het beste leek. Ze kon niet in zijn ogen kijken, wetend dat daar pijn in lag. Pijn die zij veroorzaakt had. Alhoewel, wist hij wel hoe ze er over dacht en vooral wat er in haar hoofd omging? Tsane haar hoofd bonsde. Wist hij waarom ze de kus had verbroken? Misschien had ze gewoon ademnood gehad, de kus was echt lang geweest. Tsane zag in haar ooghoeken dat Jayden een beetje wanhopig een blik van haar wou opvangen, maar dit kon ze niet aan. Je kon alles aflezen in haar ogen, iets wat ze echt moest leren verbergen. Ze hield haar gezicht strak en keek een beetje door Jayden heen, zijn blik mijdend. Stond met een kleine knik op en fluisterde met een krak in haar stem: “Misschien moeten we eens gaan zien wat ze van ons verwachten? Stiekem ben ik ook wel benieuwd hoe het Capitool eruit ziet.”� Zonder op enige reactie te wachten liep ze weg. Jayden had ze achter gelaten in haar kamer. Iets wat duidde op onrust en chaos in haar hoofd. Je laat niet zomaar een jongen achter, en dan zeker niet in de ruimte die voorbestemd was om te dienen voor jou kamer. Een ongehoorde handeling. Tsane besefte het, maar toen was het al weer te laat. Ze stond al in de gang, naast Xia die haar met een glimlach van oor tot oor aankeek.

Haar droombeelden en waanbeelden waren echt niets tegenover de verschijning van het Capitool. Hun grootsheid weerspiegelde zich in de gebouwen. Elke oppervlakte was bedekt en afgewerkt met kenmerken van het Capitool. Nergens was een vuiltje te bekennen. Straten waren geasfalteerd en het weerkaatste enkele zonnestralen waardoor het Capitool leek te gloeien. Bij elke meter die ze aflegde met de trein zoefde ze dieper door de stad heen, op weg naar het centrum waar een grote menigte opgewonden stond te wachten. Niet wetend hoe de spelen in elkaar zaten, niet wetend hoeveel harten er elk jaar opnieuw bloedde van angst en gezinnen uit elkaar gerukt werden.
Zij geloofden in hun eigen rituelen en gewoontes, hoop, schoonheid en animatie. In eerste instantie was Tsane woedend jegens het Capitool en hun inwoners. Maar ieder mens met een hart en besef van morele gedachten kon inzien dat de mensen hier gewoon geen ander besef kenden. Ze waren naïef en geloofde gewoon alles wat President Snow hun vertelde. Nadenken was iets wat ze nooit hadden moeten doen en wat ze ook nooit zouden doen. Waarom wel? Ze hadden het perfecte leven, waarom zou je dan moeilijk doen en beginnen na te denken over het leven in één van de Districten? Tsane benijdde hun zorgeloosheid. Ergens was dat het gene waar ze zo ontzettend naar snakte. Een zorgeloos en veilig leven. Zonder angst om ieder moment dood neer te kunnen vallen en andere mensen zien pijn te lijden.
Uiteindelijk vertraagd de trein, samen met Xia stond Tsane in één van de deuropeningen van de trein die bij hun aankomst werd geopend. Onopgemerkt was Jayden erbij komen staan. In een korte flitst kruiste hun blikken, Jayden lachte en Tsane werd rood. Veel tijd om echt stil te staan bij het feit dat Jayden nog steeds zo vriendelijk bleef kreeg ze niet. De trein stond stil en Xia gaf haar een kleine push in haar rug waardoor ze bijna vallend maar toch ergens zo sierlijk mogelijk de trein uitstapte. Tsane wist dat dit echt haar moment was. Als ze een kans wou maken om te beginnen moest ze het publiek bespelen en voor haar winnen. Een lief lachje ontstond op haar lippen en ze zwaaide stilletjes, haast verlegen naar het publiek. Ze was slim en wist wat ze deed, ze zou eerst lief en verlegen overkomen. Hierna zou ze haar slag slaan en laten zien met wat voor een krachtige en pittige meid ze te maken hadden.
Jayden deed het ook goed, hij zwaaide vrolijk en liep enthousiast achter Tsane aan. Hij was al geliefd bij het publiek. De vrouwen op de eerste rij staken gulzig hun handen uit, hopend op één kleine aanraking van hun god. Slim stak hij zijn linkerhand uit en raakte in het voorbij gaan met zijn vingertoppen hun handen aan waardoor ze bijna één voor één als kleine dominostenen flauwvielen. Tsane lachte, hoewel ze ergens diep vanbinnen wel medelijden en op een of andere manier respect had voor de inwoners van het Capitool bleef ze het grappig vinden, voor mensen uit het District bleven ze nu eenmaal oppervlakkig en achterlijk.

Reacties: