FanFic.nl

FBI: The Brokenhearted One

Chapter 6: Late Night Visit

Janelle deed haar best om Stacey zo dom mogelijk over te laten komen. 'Het was in een club, en ik zag dat de meiden daar niet van hem af konden blijven. Dus ik dacht: mooi niet! Deze manhoer is van mij!' ze giechelde en sloeg Matt op zijn borst. Hij keek haar aan alsof hij wilde zeggen: 'Manhoer? Serieus?'
Ze ging verder. 'En het was er heel leuk!' Stacey draaide een lok om haar vinger.
'Oké...' zei Victoria. 'Dat klinkt-'
Stacey onderbrak haar. 'O ja! En ik ben lid van een bende supercoole sletten!' schreeuwde ze net iets te hard, en giechelde daarna.
De mensen van de andere tafels staarden haar aan.
Matt deed moeite om zijn lach in te houden, en Victoria rolde met haar ogen.
Het liedje Candyshop van Fifty-cent werd gedraaid, en Stacey zag haar kans.
'Ik houd van dit liedje!' ze ging staan en trok Matt op. Ze begon heel ordinair met hem te dansen, en deed alsof ze niet doorhad dat iedereen naar haar staarde.
Victoria keek met open mond naar Janelle, die met haar rug naar Matt toe danste maar toch heel dichtbij hem stond. Al hadden Matt en Janelle het onderdeel 'dansen' niet doorgenomen, het zag er verdomd goed uit. En met goed, werd dus ongepast bedoelt.
Janelle zag dat Matt moeite had om zijn lach in te houden, wat ook logisch was omdat ze als twee malloten stonden te dansen als Deena en Snooki van de Jerseyshore. En dí¡t terwijl de muziek zó zacht stond dat het geluid van Janelle's hakken en Matt's schoenen het geluid haast overstemden. Het zag er idioot uit, daar viel niet over te twisten. Matt deed iets wat op de kippendans leek, en Janelle schudde met haar lichaam alsof ze in een van LA's beste clubs was.
Het liedje was afgelopen, en Stacey en Matt gingen weer zitten. Ze kregen een realitycheck toen ze iedereen naar hun zagen staren met een blik vol afschuw, maar ze waren te melig om ermee te zitten.
***
Een nieuwe werkweek was volop bezig en de sfeer op werk was weer bloedserieus. Carl had nog steeds niet besloten wat hij wilde gaan doen met Martin's telefoonnummer, en Janelle begon ongeduldig te worden. Matt, Dave, Winston, Matt en Carl zaten allemaal koffie te drinken en bij de automaat het rond te hangen. 'Weet u al wat u met de telefoonnummer van Martin gaat doen?' vroeg Janelle aan Carl.
Hij keek op, en schudde zijn hoofd. 'Ik wil niet snel acties ondernemen. Martin is vast een link mannetje, we moeten voorzichtig zijn.'
'Maar met wachten bereiken we ook niets.'
Carl bleef stil, maar zei toen: 'Heb jij een beter idee, dan?'
'Ja.' zei Janelle. 'We zoeken die man zijn gegevens op en arresteren hem.'
Carl schudde zijn hoofd. 'Ik zat er eigenlijk aan te denken iemand undercover te laten gaan...'
Iedereen bleef stil. Dave zei niets, Winston niet, en Matt ook niet.
'Ik wil wel undercover gaan.' bood Janelle aan.
'Die gast is ziek Janelle...' waarschuwde Dave.
'Ja, dat weet ik. Maar ik heb ervaring met undercover gaan. Deed ik ook toen ik nog bij CIA werkte.' zei Janelle.
Carl schudde zijn hoofd. 'Je begrijpt het niet, her gaat niet om een gebrek aan ervaring... Als deze man wat te maken heeft met de vorige zaak over een moordenaar die vrouwen vermoord dan is het niet handig jou undercover te laten. Jij bent een vrouw.'
'Hij doet me vast niets. Ik moet gewoon een goede alibi hebben en zijn vertrouwen winnen. Dat is alles.'
Carl bleef bedachtzaan kijken, en ool bij de rest was de twijfel nog niet van het gezicht verdwenen.
'Hé, ik kan goed acteren. Als het Jorge lukt om iets te mogen vervoeren lukt het mij ook. Bovendien kan ik mezelf gied verdedigen mocht het op geweld uit komen.' zei Janelle zelfverzekerd.
'Ze kan inderdaad zichzelf goed verdedigen. Ik zag hoe ze Jamarco aanpakte. Die kracht om een man twee keer langer dan zijzelf neer te krijgen... Vereist veel kracht en techniek hoor.' zei Dave en hij gaf Carl een schouderklopje.
Carl zei niets, maar je kon wel zien dat hij nadacht.
'En acteren kan ze ook goed.' Matt.lachte, en Janelle deed mee. Ze wist dat hij het over die bruiloft had.
Carl fronsde, en maakte een 'ik weet niet'-gebaar. 'Ik moet er over nadenken, OK? Het is mijn taak om mijn rechercheurs niet in gevaar te brengen.' Hij stond op en liep naar zijn kantoor.
Al gauw was het einde van de werkdag aangebroken. Janelle liep samen met Matt naar de parkeerplaats.
'Victoria belde me gisteren, hè.' zei Matt, en hij glom van blijdschap.
'O, echt? Wat zei ze?' vroeg Janelle nieuwsgierig.
'Nou, ze belde niet echt met een reden. Ze vroeg naar mijn relatie met Stacey.' hij lachte.
Janelle gaf hem een stomp op zijn arm. 'Ik zei toch dat het zou werken!'
Matt lachte. 'Ja, je had gelijk. Het ziet ernaar uit dat ik vaker advies van je moet opvolgen.'
Janelle hoorde een telefoon trillen, maar het was niet die van haar.
'Het is Victoria!' zei Matt en hij keek stijf van schrik naar zijn display.
Zijn hand ging naar de opneem-knop maar Janelle hield hem tegen.
'Wacht!' riep ze. 'Niet zo snel opnemen! Je wilt toch niet dat ze denkt dat je letterlijk wí¡cht op een telefoontje van haar?'
Matt raakte in tweestrijd. 'Maar ik wil haar spreken...' zijn hand ging richting de opneem-knop maar Janelle.rukte de telefoon uit zijn hand.
'Geef mw mijn telefoon terug!' rie Matt verontwaardigd.
'Als je naar me luistert!' zei Janelle en de telefoon bleef maar trillen.
'Neem op, zeg: "Sorry ik ben even druk, ik bel je zo terug." en hang op.'
Matt palte snel de telefoon en nam op. 'O, sorry. Ben even druk. Bel je zo terug, oké?' hij hing op, en zuchtte.
'Waarom was dat nodig?' vroeg hij.
'Je moet hard to get spelen, dat vinden vrouwen sexy. Als ze je terugbelt doe je het volgende: Je neemt op, en zegt: "Hé, Ashley." Dan zegt Victoria ik ben geen Ashley, en onderstreep je haar vermoeden dat je een gangster bent met elke dag een andere chick. Wat haar ideale vent blijkt te zijn.' zei Janelle.
'Aha...' zei Matt. 'Je bent goed.'
'Weet ik.' zei Janelle met gemaakte arrogantie.
Even later was Janelle thuis, en zat met een glas groene thee met citroengras een Dr.Phil aflevering te kijken. Op het achtergrond had ze het liedje "perfectly lonely" opgezet. De aflevering ging over een vrouw wiens man altijd vreemdgaat met andere vrouwen. Zijn vrouw heeft overgewicht, en haar man vind dat hij beter verdient.
"Dus je vind dat je vrouw, ik citeer: een vette koe is, en dat ze moet afvallen als ze wil dat je bij haar blijft?" vroeg Dr.Phil aan de man, en hij keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan.
"Ja," antwoordde de man schaamteloos, en het publiek reageerde verontwaardigd. "Ik besteed uren in de sportschool om zo'n lichaam te hebben, en zij doet niet eens moeite voor me."
"Ik heb geprobeerd af te vallen, maar het lukte niet!" zei zijn vrouw en ze pakte een zakdoekje en snoot haar neus erin.
"Wacht eens even." zei Dr. Phil en hij hield een hand omhoog. "Hoe zei je tegen haar dat ze moest afvallen?"
"Nou... Ik zei dat ze erg op Big Mama begon te lijken."
Het publiek hapte geschrokken naar adem.
"Als je graag wilt dat je vrouw gezonder word, moet je dat zeker niet op die manier doen. Moedig haar aan, ga samen met haar naar de sportschool, maar beledig haar niet."
De man schudde zijn hoofd. "Heb ik ook gedaan!"
"Niet waar." zei de vrouw.
"Maar eerlijk, deze vrouw is toch veel meer dan alleen haar gewicht?"
Het publiek begon te klappen en te joelen, en de man bleef stil.
Zijn vrouw snoot haar neus weer.
Dr. Phil ging verder. "Wat ik zie is een mooie vrouw met een geweldig karakter, en het enige wat jij ziet is haar gewicht? Als jij overgewicht zou krijgen, dan zou je het toch ook logisch vinden dat ze nog van je houd?"
Hij bleef stil.
"Je beschuldigd haar dat je vreemdgaat. Volgens jou ga je vreemd omdat je vrouw je niet genoeg tevreden stelt?"
Janelle drukte de TV uit, die man irriteerde haar en ze kon geen seconde langer kijken naar zijn stomme kop. Ze haatte het als mannen vrouwen slecht behandelden, er was niets dat haar nog meer ergerde.
Janelle waste haar kopje af, en liep naar haar slaapkamer. Het was erg warm, dus Janwlle besloot om alleen te gaan slapen in haar lingerie. Nog voordat haar hoofd het kussen raakte was ze al in slaap gevallen, zo moe was ze. Ze bewoog veel in haar slaap, en bleef uiteindelijk liggen in een oncomfortabele positie. Ze hoorde de deurbel van haar huis gaan en fronsde in haar slaap. Een paar minuten later ging de bel weer, en Janelle pakte haar kussen en drukte het tegen haar oren. Ze keek naar de klok. 03:17.
Toen de bel voor de derde keer ging smeet ze haar kussen weg en stond op. Terwijl ze naar de voordeur liep, deed ze haar badjas aan en pakte ze een honkbalknuppel. Voorzichtig liep ze naar de deur. Stap voor stap... Geruisloos. De deurbel ging nog een keer, en Janelle sloot haar hand voorzichtig om de deurklink. Ze deed hem omlaag, en trok de deur met een ruk open.
Het was Emily. Ze had rode, betraande ogen, en de mascara liep over haar wangen.
"Em! Wat is er?" vroeg Janelle geschrokken en ze trok haar naar binnen.
Emily liet zich tegen de schouder van Janelle vallen, en begon te snikken. Er verschenen zwarte make-up vlekken op haar badjas, en Janelle wreef troostend over haar rug. Ze pakte haar hand en trok haar mee naar de woonkamer. Terwijl Emily uitsnikte, maakte Janelle een kopje koffie voor Emily en haarzelf klaar.
Ze gaf Emily het kopje, en nam zelf een slokje van die van haar terwijl ze zich op de bank tegenover haar liet vallen.
"Wat is er?" vroeg Janelle opnieuw, en ze keek haar vriendin met een frons van bezorgdheid aan.
"Kyle..." snikte Emily, en Janelle gaf haar de doos met tissues die ze naast de fruitschaal had liggen.
Ze had het kunnen weten.
"Wat heeft hij gedaan?" vroeg Janelle.ijskoud.
"Ik... Ik kwam van eerder dan verwacht thuis van werk... En toen... En toen liep ik het huis binnen, en ik dacht dat er niemand thuis was... Dus ik open de deur van de slaapkamer..." Emily barstte opnieuw in tranen uit, en ze snikte hardverscheurend. Janelle stond op en ging naast haar zitten. Ze sloeg een arm om haar heen. "Hij had seks ... met een vrouw..." stotterde ze er uiteindelijk uit.
"Hijo di puta, aargh!" spuugde Janelle. "Wat deed je toen je ze had betrapt?"
Emily snoot haar neus in de tissue. "Ik kon het eerst niet geloven... En toen zette ik ze naakt de straat op, en gooide hun kleren in de hoogste boom van het bos tegenover ons huis."
Janelle gaf haar een schouderklop. "Als een echte Latina." ze knipoogde.
"Weet je wat nog wel het ergste was?" ze snikte. "Toen ik in de deuropening stond, en hij zich realiseerde dat hij betrapt was... Ging hij gewoon door..." haar schouders schokten.
"Kyle is een tonto del culo, en wij gaan hem terugpakken." er klonk verontwaardiging in Janelle's stem. "Verspil geen tranen meer aan hem, ik zal ervoor zorgen dat hij degene word die gaat huilen."
Er waren twee groepen mensen waar Janelle genadeloos tegen was. Één: criminelen. Twee: mannen die vrouwen als vuil behandelden.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.