FanFic.nl

FBI: The Brokenhearted One

Chapter 8: Undercover

Het weekend was voorbij en Janelle begon met veel enthousiasme aan haar nieuwe werkweek. Ze deed haar jas om haar stoel en ging zitten. Ze zag dat Matt naar haar toe kwam lopen. "Vic belde terug. Je had haar stem moeten horen toen ik haar "perongeluk" Ashley noemde!" hij maakte aanhalingstekens in de lucht.
Janelle lachte en schudde haar hoofd terwijl ze kort haar wenkbrauwen optilde. "Ik ben zo geweldig."
Matt rolde met zijn ogen. "Ze wil volgende week woensdag op een date met me!"
Janelle verslikte zich in haar Latte Hazelnut en hoestte. "Is ze OK? Ze is vast van de trap gevallen. Ik kan het weten, zo'n harde klap op het achterhoofd kan een persoon op gekke ideeën brengen zoals jou vragen om-"
"Als je zo doorgaat geef ik jou een harde klap op je achterhoofd!" zei Matt met een halve glimlach.
Janelle lachte geamuseerd. "Als je dat in de hoop doet dat ik je mee uitvraag: Al gooi je me van de Mount Everest en heb ik een hersenbloeding, dan nóg zou ik het niet doen."
Matt sloeg haar hard op haar achterhoofd en keek haar voor de grap afwachtend aan.
Ze trok haar wenkbrauwen naar hem op.
"Het viel te proberen." zei hij terwijl hij zijn schouders ophaalde met een glimlach.
Janelle barstte in lachen uit. "Nou whitey, vertel op. Hoe antwoordde je toen ze je op een date vroeg?"
Matt lachte nonchalant en wreef over zijn kin. "Ik zei: Cool."
Janelle keek hem aan met een blik die zei: "Ain't buying it."
"Oké, best... Ik slaakte nogal... perongeluk een hoge gil... plakte er gauw een hoestbui aan vast zodat het eerste leek op een nies-"
"Oké. Je kan stoppen. Serieus, dat mag je echt." zei Janelle met opgetrokken wenkbrauwen alsof ze bedoelde: "Je hoeft jezelf niet voor schut te zetten."
Matt keek haar met samengeknepen ogen aan, en ze lachte. 
Toen zag ze Carl naar zijn kantoor lopen, ze stond op en beende gauw naar hem toe. "Meneer Jenkins, heeft u nagedacht?"
"Over?" vroeg hij met een geïrriteerde blik. Janelle kon het niet eens "geïrriteerd" meer noemen. Sinds ze met deze zaak bezig waren was het zijn standaard gezichtsuitdrukking geworden.
"Over of ik undercover mag."
Hij fronsde. "Nee, eerlijk gezegd ben ik er nog niet uit." hij bleef staan in de deuropening van zijn kantoor maar ging niet naar binnen.
"Ik snap dat u twijfelt. Echt dat doe ik echt..." ze besloot haar charmes in de strijd te gooien en deed een stap baar voren. Ze staarde hem diep in de ogen, en speelde met een lok van haar krullende haar. "Maar u vertrouwd me toch wel als ik zeg dat ik ervaring heb met undercover gaan bij de CIA... Ik ben undercover geweest in het Midden-Oosten. Check maar na."
"Ja... Heb ik gezien..." hij slikte.
"En u kan dan niet ontkennen dat ik een goede kanditaat ben om undeecover te gaan?"
"Nou..." begon Carl. "Die Martin heeft een vrouwenlijk laten vervoeren naar Joost mag weten waar... Om dan precies een vrouw undercover te laten gaan is..."
"...Onwijs slim! Hij gaat interesse in me krijgen en dan pakken we hem! Ik speel de lokaas." maakte ze zijn zin af.
Carl schudde zijn hoofd. "Denk maar aan vissen. Als je lokaas gebruikt vang je de vis, maar wat gebeurt er met het lokaas?"
Janelle raakte geïrriteerd. "Ik ven de honing, Martin de bij."
"Je dwaalt af." merkte hij droog op.
"Jij begon." snauwde ze, en ze kon er niets aan doen dat ze moest glimlachen. Het klonk kinderachtig, al zei ze het zelf.
"Denk aan auto-reclames. Wie ligt er halfnaakt op de motorkap?"
"Een vrouw..." zei Carl.
"Deo-reclame. Wie hangen er om de geparfumeerde man heen?"
"Vrouwen..." gaf hij opnieuw toe. "Maar Janelle, die Martin is link."
"Ik ben niet bang." ze lachte hardop. "Ik heb wel ernstigere gevallen meegemaakt."
Carl keek haar een lange tijd aan.
"Bovendien beheers ik een vechtkunst, dus zelfverdediging is ook geen probleem."
Carls blik veranderde iets.
"Wat is het probleem dan nog?" vroeg Janelle zich hardop af.
Hij zuchtte. "Goed. Je mag undercover gaan."
"Yes!" riep ze enthousiast. 
"Maar Matt, Dave, Winston en ik blijven in de buurt en zodra wij vinden dat het misgaat grijpen we in."
"Prima." zong Janelle, haar dag was nu helemaal gemaakt. "Ik ga hem nu bellen."
Carl verbleekte licht. Ze danste naar de werkruimte, en aangezien Carl en Janelle op de gang aan het praten waren was iedereen op de hoogte. Ze pakte haar iPhone, en iedereen kwam om haar heen staan.
Ze belde hem op en deed de telefoon op luidspreker.
"Hallo?" zei een zware stem aan de andere kant van de lijn.
Zodra Carl de stem hoorde nam hij een kalmeringspil en dronk er zenuwaxhtig een grote slok water achterna.
"Hééééy!" zei ze als een echte whitechick. "Hoe is het schatjuh?"
De man bleef een halve minuut stil en Janelle kon de koortsachtige hartritmes van haar collega's en baad haast horen.
"Goed." klonk er uiteindelijk een stem aan de andere kant van de lijn. "Wie is dit?"
"Stacey. Ik heb gehoord dat jij mensen helpt in geldnood? Dat is zóó cool." ze giechelde.
"O. Stacey, zeg je? Van wie heb je dat gehoord?" vroeg hij achterdochtig.
"Van een gast in een hele coole club... Hot-nogwat? Haha, ik was te dronken om het me te herinneren!"
Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn.
"Wat heeft die gast jou allemaal verteld?"
Gewoon! Je weer zelluf! Dat je een hele coole gast bent die hem gejoined heeft toen hij in geldnood was." zei Janelle met de straattaal die ze altijd in Detroit hoorde.
"Oké." zei hij langzaam. "Dus jij wilt snel en makkelijk geld verdienen?"
"Ja."
"Prima. Ik zie je dinsdag in Redlicious, je weet wel. Die stripclub. Dan praten we verder."
"Je bent de beste!" riep ze. "Hoelaat?"
"Half 7."
"Oké, ik zal er zijn!"
Hij hing op, en Janelle legde haar telefoon weg. "Hij vertrouwd me duidelijk nog niet helemaal. Wat logisch is, maar daar breng ik dinsdag verandering in."
"Heb je al een idee hoe dan?" vroeg Dave.
"Een beetje..." antwoordde ze. "Ik kom er wel uit.
"Nee, nee! Niets: "Ik kom er wel uit!"' riel Carl gestresst. Zijn voorhoofd glom van het zweet. "Wij gaan nu naar mijn kantoor en dan bespreken we het plan tot in de puntjes."
___

Janelle deed haar uitdagendste jurk aan: een leren met kettingen die extreem kort was. Ze droeg er een oversized sport-BH onder, en deed haar pistool erin. Ze vulde de BH met toilletpapier zodat je hem niet kon zien zitten. Ze deed de recorder die Carl haar had gegeven in haar jaszak, en maakte zichzelf expres overdreven op. Ze nam een taxi naar Redlicious en stapte precies uit voor de rood lichtgevende club. Een aantal schaarsgeklede vrouwen stonden te flirten met een paar hoerenlopers bij de ingang, en Janelle zag dat de uitsmijter zelfs meedeed. Het geluid van de harde muziek overstemde het geluid van haar hakken die tegen de stoep tikten en ze liep naar binnen. De dansende, zwetende lichamen van de mensen om haar heen wreven op een erotische manier langs elkaar heen en Janelle baande zich een weg door de menigte. In elke hoek stond er een vrouw op een podium te strippen, en net toen ze naar rechts keek zag ze dat een strippende brunette met een ondeugende blik haar BH naar haar publiek van opgewonden mannen gooide. De jongens keken met een verlekkerde blik toe en gooiden dollarbiljetjes op hun goedkope lichaampjes. Ze fronsde toen ze zag dat een van de meiden het biljet oppakte en ermee over haar tepel wreef. Waar was ze beland? Ze rende snel de lichtgevende trap op en ging daar aan een tafel zitten. Ze stifte haar lippen in een diepe kleur rood, en kuste de servet op haar tafel zodat de kleur niet af zou geven op haar glas.
Ze bekeek haar overdreven opgemaakte gezicht en sletterige kleding, en kreeg inspiratie voor de neppe indentiteit waarmee ze Martin zodirect kennis mee zou laten maken. Ze stopte kauwgom in haar mobd en kauwde asociaal. Ze leek echt op een prostituee.
Janelle zette haar recorder aan toen ze een man in een pak op haar af zag stappen.
"Ben jij Stacey?" vroeg hij met dezelfde stem van het telefoongesprek. Alleen hoorde ze dit keer een accent dat ze niet kon plaatsen.
"Ja." ze blies een bel en liet hem knappen.
Hij pakte haar hand, en gaf er met een slijmerige blik een kus op.
"Ik ben Martin." riep hij boven de muziek uit met een vreemde glimlach. Hij ging tegenover haar zitten.
"Hoi Martin." zei ze alleen maar, en ze kauwde op haar kauwgom met een onnozele blik in haar ogen.
Ze rook een geur van zweet gemixt met Axe deodorant toen hij zijn hand opstak om twee Martini's te bestellen. Janelle deed moeite om niet over haar nek te gaan.
"Vertel me wat over jezelf Stacey. Je bent beeldschoon, waar kom je vandaan?"
Hij kon vast zien dat ze buitenlands was, en "Argentinië" roepen leek haar net iets te riskant. "Italië."
"Aaaaah...." zuchtte hij. "Je prachtige vrouwelijke rondingen deden me al denken aan die adembenemende heuvels in Italië." hij stak zijn arm uit en pakte haar hand vast.
Janelle dwong zichzelf te giechelen. "Dat is zó creatief!"
"Mannen zouden miljoenen voor jou geven... Vertel me meer over jezelf."
"Nou... Ik kan niet aan werk komen en ik heb nu zegmaar... Een vaste relatie, ik ben verloofd. Maar ik weet niet of de bruiloft doorgaat, ik heb zijn beste vriend gepijpt toen hij eerder tijdens onze relatie vreemd was gegaan. Ik heb trouwens ook een seksvideo van ons op een pornosite gezet, heb mij eruit geknipt, en het filmpje zijn volledige naam genoemd. Die vind nooit meer werk!" ze giechelde. "Ik hrb het wachtwoord van die account vergeten... Dus ik kan zijn filmpje niet weghalen. Ik hoop dat ik hem met geld over kan halen toch te trouwen."
Hij kwam naast haar zitten. "Stoute meid!" gromde hij in haar oor en hij kneep in haar billen.
Ze had geen keus: ze moest doen alsof zijn geflirt haar beviel, en ze deed mee. Ze tikte met haar wijsvinger op zijn neus en zei: "Vertel me wat over jou..."
"Nou... Ik heb géén geldproblemen, en ik hou ervan om lieve, aantrekkelijke meisjes als jou uit de brand te helpen..." hij omvatte met zijn hand haar bil en kneep er hard in.
Ze slaakte een gilletje. "Stop daarmee!"
Wat Martin niet wist was dat ze serieus was, en het ergerde haar dat ze hem dat niet mocht zeggen.
"... En ik ven opgegroeid in Drew Street, Glassell Park. Toen was ik wel arm..." zijn gezicht stond even ongelukkig. Alsof hij terugdacht aan een donkere periode in zijn leven. "Gelukkig ben ik daar nu weg en leef ik the good life hier in het échte LA."
"Los Angeles is geweldig!" riep Stacey.
"Ik heb dorst."
Hij bestelde een aardbeienmojito en Janelle bestudeerde zijn bewegingen nauwkeurig om te kijken of hij er geen drugs in deed. Ze nam kleine slokjes en hij staarde naar haar terwijl ze dronk.
"Jij hebt ogen waarop ik kan klaarkomen..." zei hij. Iedere andere gore dude die dat tegen haar zou zeggen had ze geslagen, maar ze hield zich in terwijl hij in haar groene kijkers keek. Martin schoof steeds dichter naar haar toe, en kuste haar in haar nek. Jammer genoeg was hij niet zuinig met zijn speeksel. Janelle dwong zichzelf te giechelen. Zijn handen gleden van haar hals steeds meer naar beneden... Ze schrok. Ze had haar pistool in haar BH gestopt!
Ze stond abrupt op rn verzon snel een smoes. "Ik moet naar de WC."
Ze ging snel een WC hokje binnen en wikkelde de pistool die ze in haar BH had nog meer met WC papier. Ze deed hem terug, en nu kon je hem ook niet meer voelen. Ze stapte het WC-hokje uit, en zag een paar meiden haar lachend aankijken. Ze staarde naar de spiegel tegenover haar en zag dat één borst groter was dan de andere. Ze rende het hokje weer in, en maakte ze even groot. Nooit had ze gedacht dat ze één van die "toilletpaper-boob-girl", maar dat was ze vandaag toch echt wel. Ze ging even later weer tegenover Martin zitten.
"Zeg het maar..." begon hij, en hij staarde naar haar borsten. "Hoeveel geld wil je?"
"Maakt niet uit." zei Stacey gemaakt bescheiden.
"Tienduizend, honderdduizend?" bood hij aan.
"Oeh, honderdduizend klinkt goed." ze giechelde. "Hoeveel nullen zijn dat eigenlijk?"
"Vijf." hij lachte. "Afgesproken." toen stak hij zijn vingers uit en streelde over haar lippen. "Deze perfecte lippen... Kus me."
Martin kussen was misschien wel het laatste wat ze wilde doen, maar ze deed het en kneep haar ogen stijf dicht tot het voorbij was.
___

"Oelala!" riep Matt om haar kleding, en Dave floot. Ze keek ze droog aan.
Carl kwam naar binnen en had een klein glimlachje om zijn lippen gekregen. "Je leeft je wel erg in."
"Wees als je rol, kleed je als je rol." zei ze met een glimlach, en ze gooide de recorder naar hem.
Hij speelde het af en iedereen luisterde aandachtig baar de tape. Carls glimlach werd breder toen Martin "Drew Street, Glassell Park" zei. Toen het bandje afgelopen was begon Carl te spreken. "Hij begint je te vertrouwen, goed werk."
"Maar nog niet helemaal." zei Matt om haar te pesten.
"Gelijk heb je." antwoordde Carl daarop. "Je moet nog een keer op een date met hem."
"Is dat echt nodig?" vroeg Janelle met tegenzin.
"Ja, het lijkt me niet verstandig om gelihk af te spreken voor de real deal nu. Verleid hem nog even, zorg er desnoods voor dat hij verliefd op je word. Boeit mij niet, zolang hij je maar gaat vertrouwen."
"Goed." zei Janelle met een zucht. "Winston, trek Martin Cockshott na. Geef me alle informtie over hem."
Janelle zag Winston zijn naam intikken, en zijn gezicht daarna vertrekken. "Holy shit..."
"Wat?" zeiden de vier. Janelle en Dave deden een paar stappen richting Winston.
"Hij staat op America's Most Wanted." zei hij buiten adem.
"Wat heeft hij voor misdaad gepleegd?" vroeg Carl.
"Hij heeft zijn vrouw vermoord." 
Het bleef stil.
"Is dat misschien het lijk dat in Jorge's auto is gevonden?" vroeg Matt.
"Dat weten we nog niet." zei Carl. "Het lijk is nog niet geïndentificeerd."
"Dat duurt lang." klaagde Dave.
"Daar ben ik het met je eens." antwoordde Carl.
"Heeft hij meerdere moorden gepleegd?" vroeg Matt.
"Volgens het systeem niet."
Janelle sloeg met haar hand op tafel. "Hij moordt en komt ermee weg! Wat een eikel! Waarom vermoord hij zichzelf niet? De achternaam Cockshott is toch verdomme redeb genoeg om jezelf van kant te maken?!"
Het was weer stil.
"De straat waarin hij was opgegroeid heette Drew Street, in Glassell Park toch?" zei Carl.
"True." antwoordde Janelle.
"We moeten erheen. De mensen verhoren."
"Heeft dat wel nut?" vroeg Matt. "Dat is tientallen jaren geleden. Zijn die mensen daar nog wel?"
"Het grootste deel van zijn oude buren waarschijnlijk wel." zei Janelle. "Drew Street is een ghetto. De mensen daar zijn straatarm. Al willen ze verhuizen, het is geen optie. Ze hebben geen geld."

Reacties: