FanFic.nl

Fall again • Harry Styles [afgewerkt]

Twenty-nine

Die nacht kreeg ik nog tot in de late uren sms-jes en tevergeefse oproepen van Harry, die ik na een tijdje gewoon niet meer beantwoordde.
“Rose, please, talk to me.”� “I don’t know what’s wrong, but you can tell me and I will listen, you know that.”� “Just answer me.”� “Rose, stop ignoring me. I know you’re reading this now and I want to be there for you, whatever it is that bothers you. Don’t shut me out.”� “For god’s sake rose don’t you understand I just want to help you?”�
Het bleef maar komen, net zoals mijn schuldgevoelens met elk woord dat hij me stuurde of insprak op mijn voicemail steeds meer aangewakkerd werden. Hij zou het niet begrijpen, of dat alleszins al niet willen. Met mijn gezicht op het plafond gericht en mijn lichaam ondersteund door mijn rommelige bed, staarde ik voor me uit toen ik mijn telefoon opnieuw een berichtmelding hoorde geven en zag hoe het schermpje oplichtte. Zuchtend stak ik mijn arm uit naar de telefoon en opende het bericht.
“Okay, i’m done with this for now Rose. I know you probably won’t answer, but please just think about this when you’re done reading. I don’t know what’s going through your mind, nor what was wrong with you tonight, but I’m here for you to listen to you, though I noticed you don’t want to talk about it. That’s okay, but I don’t like to be ignored by someone I really care about. I’m worried now and I’m coming over tomorrow morning. If you don’t let me in by door, I’ll find another way. You can’t shut me out of anything, not like before, not now we’ve come so far again. Its fine you’re not in love with me, but that doesn’t mean I have to let you go because you know I won’t. Sleep well Rose. X Harry”�

Toen ik klaar was met lezen vergrendelde ik mijn telefoon en liet hem op mijn borst vallen. Dat is precies waarom ik ’t niet kan zeggen Styles, dacht ik. Ik wist dat Harry zijn aankondiging zou doorzetten, en morgenochtend inderdaad op mijn deur zou staan rammen als ik niets deed. Maar wat kon ik doen? Ik was te laf om naar hem toe te gaan en hem aan te spreken, zeker nu hij me had duidelijk gemaakt dat hij dit zich erg aantrok. Het laatste wat ik wilde was hem kwetsen, het nieuws dat hij op tour vertrok net wanneer ik zo ver weg ging studeren, had daar klaarblijkelijk zeker geen goed aan gedaan. Ik had dit overdacht, keer op keer en kwam telkens uit dat het beter was tegen hem te zwijgen. Hij zou me nooit naar Parijs laten gaan, hij wilde me niet eens alleen naar huis laten lopen. Ondanks alles had hij me sinds de eerste dag dat ik hem zag, beschermd en onder zijn hoede genomen. Hij beweerde dat zijn, soms jaloerse of arrogante gedrag, puur vriendschappelijk bedoeld was, maar de blikken die ik vaak opving vertelden het tegengestelde. Ik voelde me goed bij hem en we hadden samen evenveel lol als ik en de andere jongens, maar wisten waar we stonden. Harry was niet van me plan op te geven, en ik wist dat hij geen carte blanche zou krijgen als ik me hem weer herinnerde zoals vroeger. Daar was ik de afgelopen maanden teveel aan hem gehecht voor geworden. Ik hield hem tegen om verder te gaan zoals hij dat wilde en verdiende, maar durfde hem niet loslaten uit eigenbelang. Zeggen dat ik vertrok en hem voor lange tijd niet zou zien, nu hij zoveel hoop leek te hebben, kon ik niet. Ik was niet de enige die zag dat dit alles hem veranderd had, het was overduidelijk. Harry raakte geen druppel alcohol meer aan en ging nauwelijks nog uit. Verschillende meisjes hadden hem flirtend, soms zelfs in mijn bijzijn, hun diensten aangeboden, maar hij had ze telkens met dezelfde vriendelijke glimlach afgewezen. Zijn relatie met Elisa was de enige in lange tijd. Al die kleine veranderingen waren tot groot vermaak van de pers en vrienden, die hem dingen toegooiden als “uitgeteld, verslaafd aan onbeantwoorde liefde, eindelijk getemd”� en etc, maar diep vanbinnen wist ik dat hij zich helemaal anders gedroeg dan hij was en dat aan mij lag. Aan wat er was gebeurd. Met die gedachten in mijn hoofd, sprong ik van mijn bed en liep naar mijn kledingkast, waar ik mijn reeds gepakte koffers uittrok en met moeite op het bed gooide.

Ik draaide mijn verschillende spaarpotten ondersteboven, trok enkele nieuwe foto’s van mij en mijn vrienden van de muur, en propte ze in de al overvolle koffers. Daarna liep ik op de tippen van mijn tenen naar beneden, en zag het licht uit de woonkamer de hal in schijnen. ‘Mam, nog wakker?’ fluisterde ik toen ik mijn moeder tegenkwam op de bank. Ze knikte. ‘Wat scheelt er schat?’ ging haar blik meteen naar vragend toen ze me betrapte op lipbijten. ‘I’m going mum.’ ‘What sweety?’ Meteen zat ze rechtop en keek me in de ogen. ‘Waarheen? Ik bedoel, het is 2 uur ’s nachts Rose…’ ‘France’, antwoordde ik. Ze gaf geen antwoord en bleef me verbijsterd aanstaren als ik vastberaden verderging: ‘Ik weet dat het een week te vroeg is maar ik moet hier weg. Ik lift wel naar het station en koop op de lucchthaven wel nieuwe tickets, al moet ik wachten tot ze openen. Ik krijg hier geen lucht.’ ‘But-’ ‘Nee mam, ik ga. Ik bel je elke dag, en als het me daar niet bevalt ben ik weg, promise’, onderbrak ik haar. ‘You can’t just leave!’ Mijn moeders stem schoot in de hoogte en ze gooide haar armen bezwarend de lucht in. ‘Yes I do’, reageerde ik kalm, niet van mijn stuk gebracht door haar tirade. ‘No, I forbid you Rose, what are you going to do? It’s still a week before your lessons even start.’ ‘Hang out, discover Paris. Take some pictures for you’, antwoordde ik en haalde mijn schouders op. ‘Rose, I…’ Ik keek haar smekend aan en zag hoe ze aarzelde. ‘Ik ging akkoord met de afspraak om je voor je studies 10 maanden in Parijs te laten vertoeven, met de kans dat er nog 5 maanden bijkwamen, maar dat is al veel te lang Rose’, zuchtte ze, ‘Moet je er nou echt nog een week bijdoen?’ Ik slikte, en knikte daarna voorzichtig. ‘Just let me go mum, please.’ Mijn moeder rechtte haar rug en maakte van haar mond een harde streep. ‘Weet Stephanie hiervan?’ Ik kon haar onmogelijk zeggen dat ik het pas net had besloten aangezien dat mijn kans op haar toestemming nog kleiner zou maken, dus knikte. ‘What did she say?’ ‘She agreed’, loog ik langzaam verder, niet wetende hoe ik hier anders weg zou komen. ‘Ik ga hier nog spijt van krijgen oh god, maar goed ik kan je niet voor eeuwig bij me houden, ik moet je leren loslaten dat weet ik schat. Je belt me elke dag met een uitgebreid verslag van wat je hebt uitgespookt, ik wil dat je me volledige toegang verstrekt over je creditcard en ik ga waarschijnlijk al je vrienden hierover uithoren, begrepen?’ Ik knikte. ‘En doe voorzichtig, rustig aan met je geheugen ook en kruip niet met vreemde jongens in de auto, laat staan hun bed’, vervolgde ze zacht maar streng en stond op, waarna ze me in haar armen trok en stevig tegen zich aanduwde. ‘I will’, fluisterde ik met een voorzichtige glimlach in mijn moeders oor en sloot mijn ogen voor een moment. Na enkele minuten maakte mijn moeder zich van me los, streek met een diepe zucht enkele haren uit haar gezicht en keek me met hernieuwde moed aan. ‘Zal ik helpen met je koffers? En heb je nog geld nodig voor de taxi?’ Ik zuchtte eveneens en knikte.

Reacties: