FanFic.nl

Fall again • Harry Styles [afgewerkt]

Twenty-nine part two

Een kwartiertje later probeerde ik een compromis te sluiten met de taxichauffeur, terwijl mijn moeder en broer me aan de voordeur stonden op te wachten. De man wilde niet toegeven en bleef bij zijn veel te dure standpunt, dus besloot mijn moeder zich ermee te moeien en trok mijn hoofd voorzichtig uit het zijraam alvorens ze dat van zichzelf erin stak en met ferme toon haar eisen stelde. ‘100 euro, goed, maar dat breng je haar tot aan de luchthaven zelf, en als ik er ook maar achterkom dat je een bushalte of huis of weet ik veel wat vroeger bent gestopt, dan stuur ik de politie op je dak en is het gedaan met je kleine, gele geldbedrijfje. Ik heb je nummerplaat!’ Ze overhandigde hem het geld en aan de man’s gestotter te horen, was de deal gesloten. Ik had gedacht vanuit het dichtstbijzijnde treinstation naar de luchthaven te vertrekken, maar bij nader inzien was mijn moeders voorstel zelfs beter, aangezien ze me heelhuids terug wilde zien en treinen volgens haar nog erger waren dan een klein 17-jarig meisje voor een grote bende uitgehongerde leeuwen gooien. Om die gedachte glimlachte ik en keek recht in mijn moeders tranende ogen. ‘Ik ga je zo missen schat’, snikte ze en trok me in een stevige omhelzing. ‘Ik jou ook mam’, was ik het met haar eens. ‘Is… Is Harry hiervan op de hoogte? En de anderen? En ben je zeker?’ fluisterde ze in mijn oor. ‘Jap.’ Ik liet haar langzaam los en gaf haar een kneepje in haar handen alvorens ik deze los liet en mijn moeder het portier voor me opendeed. Ik stapte in, checkte even bij de bestuurder of hij al mijn koffers wel had ingeladen en sloot de autodeur naast me. ‘I love you sweety’, las ik af van mijn moeders lippen. Ik balde een vuist en legde deze op mijn hart, waarna mijn moeder al haar hysterische tranen de vrije loop liet en mijn broer naar haar toegesneld kwam. Hij gaf me een kort knikje alvorens hij zijn arm over mijn moeders schokkende schouders sloeg en met haar richting het huis liep. Ik veegde een opwellende traan uit mijn ooghoek en slikte zijn mogelijke volgelingen vastberaden weg. ‘You can go’, maande ik de taxichauffeur aan en keek recht voor me uit, naar mijn toekomst die voor me lag.

Een toekomst die al snel abrupt onderbroken werd, weliswaar. Ik had me net enkele minuten aan de balie van de luchthaven een nieuw ticket aangeschaft, toen mijn telefoon overging en mijn beste vriendin me half doof brulde. ‘Waar denk jij dat jij mee bezig bent? WAT BEZIELT JE ROSE?’ ‘Stephanie, doe rustig mens’, hield ik de telefoon een eindje van mijn oren vandaan en keek de zo goed als lege hal rond. ‘Rustig? RUSTIG?’ ging ze vrolijk verder aan de andere kant van de lijn, ‘Hoe kan ik rustig blijven als je moeder me om 3 uur ’s nachts belt om te zeggen dat haar dochter zonet, een week the vroeg verdomme, naar Frankrijk is vertrokken en oh, dat ik het daar by the way volledig mee eens was?’ Ik hoorde de donder in haar stem wanneer ze daarna iets onvriendelijks mompelde en gromde. ‘Je snapt het niet Steph’, reageerde ik meteen bijna smekend. ‘Oh nee, wat snap ik eigenlijk nog wel de laatste tijd?’ Haar toon brak mijn hart net niet. ‘Het is Harry, ik kan gewoon niet-’ ‘Doe niet zo laf Rosaly, verdomme zeg! Die jongen heeft de afgelopen maanden als een halve god voor je gezorgd en jij neemt niet eens de moeite om hem, laat staan je andere beste vrienden, even te melden waarom je plots de benen neemt?’ Ik staarde in de verte voor me uit naar een kleine plastieken boom in een al even kunstmatige bloempot, terwijl het even stil bleef. ‘Dat is niet enkel laf, maar ook behoorlijk egoïstisch. Ik weet dat je het nog steeds moeilijk hebt met wat gebeurd is en dat je het maar niet wil aanvaarden dat je geheugen tijd nodig heeft, maar ondoordachte beslissingen zoals deze slaan nergens op. Je bent net 18 geworden Rose, je hebt nog genoeg tijd om te gaan studeren, over een paar jaren gaat Harry verdomme misschien zelfs met je mee’, wist ze me dan iets bedaarder te melden. ‘Dat is het ‘m net’, zei ik zacht. ‘Wat?’ Ik wachtte tot het achtergrondgeluid van de omgeroepen vluchten was afgenomen en de langslopende man een paar stoelen verderop was gaan zitten tot ik antwoordde. ‘Iedereen verwacht maar dat alles weer goed komt, dat ik gewoon verder ga alsof ik niet dagelijks met mijn gebreken geconfronteerd word, dat alles plots weer koek en ei is. Dat is niet zo.’ De tranen die ik afgelopen uur had teruggedrongen, wisten zich een weg naar buiten te vinden en liepen in geleidelijke stromen langs mijn wangen. ‘Jij en mij familie zijn de enige die ik me serieus herinner Stephanie, bij alle anderen denk ik nog steeds dat ze elk moment weer kunnen verdwijnen en ik helemaal gek geworden ben. Ik kan verdomme nieteens voor de spiegel staan zonder hysterisch te worden door de verschillende littekens die ik zie, laat staan die in mijn geheugen. Denk je dan echt dat ik het lef heb om de jongen, die voor mij verdomme geen enkel ander meisje meer aanraakt hoewel hij weet dat ik niet hetzelfde voel, kan vertellen dat ik voor een fucking jaar wegga net nu alles voor jullie wat beter leek te gaan?’ Ik pauzeerde even en negeerde de man naast me, die duidelijk één en al oor leek te zijn naar mijn telefoongesprek en wachtte tot ik ontplofte. ‘Want dan denk je verkeerd. Denk je dat dat hem niet zou raken, opnieuw verdomme? Ik heb genoeg gesprekken met hem gehad om dat te weten, genoeg bronnen geraadpleegt om te weten dat Harry een ondeugende, flirtgrage en begeerde jongen is, en ik dat allemaal van hem afpak. Ik wil dit niet nog erbij hebben Steph, echt niet’, eindigde ik fluisterend. ‘Wat moet ik dan doen Rose?’ vroeg mijn beste vriendin me op eenzelfde, gebroken toon. ‘Don’t tell him, please’, smeekte ik zacht, ‘not a word. None of the others, not Niall, Danielle or anyone. Not louis, he’s going to kill me, but certainly not Harry.’ ‘Moet ik dan zeggen dat je verdwenen bent, of dat hij getuige is geweest van één of ander gek holografisch experiment van de vn ofzoiets? Hij is nog negen dagen hier voor hij vertrekt Rose, al zal het zeker niet zolang duren voor hij doorheeft waar je zit’, berispte me ze op een iets minder scherpe toon dan eerst. ‘Kan me niet schelen’, zei ik en slikte. ‘Zeg dat ik op vakantie ben ofzoiets, verzin wat daar-’ ‘Vraag je me nou om tegen onze beste vrienden, de jongen van wie ik fucking veel houd inbegrepen, te liegen of wat? Je kwetst hier meer dan één iemand mee Rose’, onderbrak Stephanie me. Ik beet op mijn lip en liet de telefoon zacht naar mijn mond zakken. ‘I just have to go, please try to understand. You’re my best friend, I don’t want to lose you. None of you. Please just save me one more time, i’ll make it up to you’, fluisterde ik met mijn lippen tegen het flikkerende schermpje aan. Stilte. ‘You better make sure you come up with something good, because at this moment I’m doubting between hating you or going to punch you in the face with a chair. Be safe Rose’, antwoordde mijn beste vriendin met monotome stem alvorens ze het gesprek beëindigde en ik mijn telefoon weer in mijn broekzak stak. Ik was hoogstwaarschijnlijk de slechtste vriendin, ex en dochter ooit in de wereldgeschiedenis. En dat suckte. Zwaar.

Reacties: