FanFic.nl

Fall again • Harry Styles [afgewerkt]

Thirty

ONE DAY LATER

Na al het uitpakken van koffers, inrichten van mijn kleine kamertje en bovenhalen van mijn beste en gelukkig niet zo heel erg gebrekige Frans, had ik eindelijk een momentje vrij waarin ik mezelf toestond met een diepe zucht op het bed neer te vallen en meteen besloot voor de rest van de dag geen poot meer uit te steken. Mijn vlucht had natuurlijk een kleine vertraging gekend, maar was verder prima verlopen. Ook nadat ik op de grote Franse luchthaven was aangekomen en al liftend mijn weg had gevonden naar het adres van mijn kleine studentenhokje, had het geluk me meegezeten. De buren hadden me weten te vertellen dat ik de eigenaar van het complex moest opzoeken, twee straten verder, en hij dan vast wel zou toestemmen om me een weekje vroeger al binnen te laten. De man in kwestie was zelf een heel erg fijne en vriendelijke vent, die me zonder bezwaar mijn huissleutels overhandigde en na een kop koffie met vreselijk Frans accent (hoe kan het ook anders) “een zeer fijne studietijd”� toewenste. Nadien had ik de rest van de dag gespendeerd aan het uitpakken van mijn veel te volle koffers, het bezoeken van winkeltjes om de snoepkasten te vullen, en wat sightseeing in mijn omgeving. Eenmaal thuisgekomen was ik te moe geweest om verder nog iets te doen, en lag nu met een grote glimlach en gesloten ogen te genieten van de stilte. Zo ver van huis, was het moeilijk om niet te gaan geloven dat alles uiteindelijk wel zou goedkomen. Natuurlijk kon mijn moment van rust niet lang genoeg duren om die gelofte werkelijkheid te maken, en kreunde ik toen mijn telefoon dwingend rinkelde. Zonder de moeite te nemen mijn ogen te openen of te kijken wie het was, graaide ik mijn telefoon handig van mijn nachtkastje en nam op. ‘Sorry Rose het spijt me echt maar ik kan er niks aandoen, echt echt niet en-’ ‘GEEF MIJ VERDOMME DIE TELEFOON STEPHANIE!’ ‘- sorry sorry sorry hij flipt ‘m hier serieus ik zag ‘m niet aankomen ik wist echt niet dat hij kwam maar ik sorry oh god.’ Stephanie leek niet de enige zijn die compleet de controle verloor over zichzelf en haar woorden. Naar wat ik vernam, was Louis bij haar en brulde hij half Londen bij elkaar, duidelijk niet zo heel goed gezind. Er klonk heel wat gegil en gevloek door elkaar alvorens het even stil werd aan de andere kant van de lijn en ik hoorde hoe de telefoon met luide bezwaren uit Stephanies handen werd getrokken. ‘Rosaly Shae-ik-ga-je-nog-eens-vermoorden’, sprak Louis dreigend, ‘waar the fuck ben jij mee bezig?’

Onbegrijpend liet ik mezelf tegen de muur achter me aanvallen en haalde een hand door mijn haren. ‘Rosaly?’ Zijn stem klonk dwingend. ‘Hoe… hoe wist je het?’ vroeg ik net hoorbaar genoeg en slikte. Een diepe zucht van Louis’ kant. ‘Goh, ik had al zo’n idee toen Harry vanochtend om 7 uur in alle staten weer naar huis kwam, het huis bij elkaar brulde en me na het compleet mollen van enkele van mijn gestreepte lievelingsborden wist te vertellen dat jij niet in je bed lag. En oh, je hebt me net nog verteld dat je je niet goed hier voelde en in fucking Parijs ging studeren, WEET JE DAT NOG?’, schoot zijn stem een octaaf hoger. ‘Weet hij het?’ Mijn adem stokte toen Louis al even vurig antwoordde. ‘Neen, omdat ik vind dat jij het hem moet zeggen, jij bent hier degene die hem de grond in duwt en laat verrotten.’ ‘Overdrijf niet zo!’, sneerde ik en onderdrukte de drang mijn telefoon doorheen het kamertje te slingeren. ‘DAT DOE IK NIET ROSALY. Harry heeft hier verdomme dik twee uur op de bank liggen janken als een klein kind, weet je dat? Dat heb ik hem nog nooit zien doen, zelfs niet vlak na je ongeluk. Hij wilde niet eens met zijn eigen moeder praten verdomme, weet je hoe diep het dan zit?’ Ik slikte, want dat wist ik. Harry’s ma was een fantastische vrouw, de verschillende keren dat ik haar ontmoet had was ze telkens zo hartelijk met me geweest. Ze kende me natuurlijk al, maar toch. Met alle plezier had ze me zijn beschamende babyfoto’s laten zien en me verteld hoe vaak mijn naam wel niet viel wanneer ze haar zoon zag. Ik had met rode wangen geluisterd, al schaamde ik me niet half zo hard als nu. Wat zou ze kwaad op me zijn, net zoals alle anderen. ‘Shut up about this and tell him to move on for me, will you?’ ‘Rosaly Shae, don’t you dare to-’ Met een klik eindigde ik ons gesprek en zette mijn telefoon af, waarna ik de simkaart verwijderde en hem met de nutteloze telefoon in de lade van het nachtkastje naast me gooide. Ik wilde niemand spreken en er even gewoon niet aan denken. ‘Move on’, prevelde mijn lippen terwijl er een eenzame traan over mijn wang liep.

Reacties: