FanFic.nl

Writing It Down

chapter 17

'Geniaal idee, om dit gymzaaltje af te huren!' riep ik naar Laurens.
'Ik ben geniaal.' zei hij arrogant, maar je kon aan zijn ogen zien dat hij het niet meende. We stonden in de plaatselijke gymzaal. Anne en ik met een prachtige jurk en Laurens en Lucas mooi in het pak. We hadden gezworen dat we die gevallen zo min mogelijk aan zouden trekken. Want je wil niet weten hoeveel die panty jeukte. In de gymzaal stonden wat staantafeltjes met borrelnootjes. Ergens aan de zijkant stond een tafel met allemaal drinken. Overal hingen ballonnen en slingers. De meeste familieleden waren al afgehaakt. Alleen onze vrienden, klasgenoten en andere jongeren waren nog aan het dansen.
'Kom mee!' zei Anne terwijl ze me de dansvloer opsleurde. Op mijn hoge hakken hobbelde ik achter haar aan.
'Dansen?' vroeg Laurens aan me toen er een langzaam liedje kwam.
'Met jou altijd.' grijnsde ik, maar in mijn hart had ik gewild dat hij Ross was. Hij woonde nog steeds naast me, maar we hadden elkaar niet meer gesproken. Ik had het geprobeerd, maar hij had me telkens genegeerd.
'Mag ik even wat zeggen?' riep ik toen het nummer was afgelopen. Het geluid verstomde.
'Ik wilde even zeggen dat ik heel veel van jullie hou, van jullie allemaal. Maar wegens privéomstandigheden zie ik het niet meer zitten om in Nederland te blijven wonen. Ik ga verhuizen naar Ierland.' zei ik. Anne knikte, zij wist het al. Mijn ouders wisten het ook al. En Daniel natuurlijk ook. Ze hadden liever gehad dat ik in Nederland zou blijven. Maar ze snapten me wel. Ze zeiden dat ze me niet konden missen. Maar ik wist wel beter. Als ik een jaartje uit hun leven was zouden ze hun eigen leven weer oppakken en gewoon doen alsof het altijd al zo geweest was.
'Dat was het eigenlijk wel. Zet die muziek maar weer aan! Iedereen, maak plezier! Of doe alsof je plezier hebt' riep ik naar iedereen die het maar wilde horen. Ik keek naar de DJ, die zijn duim naar me opstak ten teken dat hij de muziek weer aanzette. Ik moet eerlijk zeggen dat ik geen idee had wie hij was. Hij was een kennis van Lucas maar verder kwam ik niet.
'Wat? Waarom heb je niks verteld?' riep Lucas hysterisch.
'Omdat ik wist dat jullie zo gingen reageren.' antwoordde ik droog.
'Jongens, jullie moeten begrijpen dat Sky ruzie heeft gekregen met haar 2 beste vrienden. Marah en Ross. Hoe denken jullie dat ze zich nu voelt? Jullie maken het er niet echt beter op.' zei Anne scherp.
'Dankjewel.' mimede ik naar Anne.
'Je hebt gelijk Anne, sorry Sky.' verontschuldigde Lucas zich.
'Dus dit is eigenlijk ook je afscheidsfeestje.' bedacht Laurens. Ik knikte.
'Wanneer ga je?' vroeg Laurens weer.
'Volgende week dinsdag.'
'Dan al?'
'Jep.'
'Je komt wel vaak terug hè? En we twitteren en facebooken en we houden contact via al die onzin.' zei Lucas beslist. Ik knikte, maar ik wist nu al dat ik dat niet zou doen. Ik wilde helemaal opnieuw beginnen. Ik wilde niemand achterlaten, maar als ik zou blijven leven zoals ik nu deed was mijn leven niks waard.
'Natuurlijk houden we contact!' riep ik uit. Niemand merkte iets van mijn fake glimlach. Misschien omdat ze het niet wilden zien. Misschien geloofden ze dat ik het na een paar jaar wel zat zou zijn en dat ik weer terug zou komen. Maar dat ging niet gebeuren. Ik wilde Nederland vergeten, de eerste 16 jaar van mijn leven vergeten. Mensenkinderen wat klonk ik dramatisch nu.
'Dus dat betekent dat we nog maar een keer samen kunnen coma zuipen.' merkte Anne op.
'Drankspelletje? Bij mij thuis.' stelde Laurens grijnzend voor.
'Je weet altijd precies wat ik bedoel.' zei Anne met bijna dezelfde grijns als Laurens.

De rest van de avond kwamen er nog allemaal telefoontjes en gesprekken van mensen die me gedag wilden zeggen. Ik snapte het niet helemaal, ze deden nu alsof ze het verschrikkelijk vonden dat ik weg ging, maar als ze het zo verschrikkelijk vonden hadden ze me geprobeerd tegen te houden. Of misschien toch niet, omdat ze wisten dat als ik eenmaal een idee had je het er met geen duizend kanonschoten uit mijn hoofd kon krijgen. Rond half twee was iedereen weg. Samen met Anne, Laurens en Lucas ruimde ik alles op. Dat duurde niet zo heel lang. We hadden afgesproken dat we bij Anne gingen logeren, die had een kast van een huis. We besloten het drankspel te laten zitten. Dat deed je gewoon niet waar ouders bij waren. Oke, als het de ouders van Laurens waren had ik het misschien nog wel gedaan. Zijn ouders waren zo relaxed, die zouden waarschijnlijk zelf meegedaan hebben.
'Ik ga jullie missen.' fluisterde ik voordat ik in slaap viel.

Reacties: