FanFic.nl

Fall again • Harry Styles [afgewerkt]

Thirty-two

SIX WEEKS LATER

“Oh sweet lord”�, kreunde ik toen ik het slot hoorde opengaan en viel half mijn kleine appartementje in. Ik sloot de deur achter me, zette mijn tas er tegen aan en slofte naar de slaapkamer. Voor ik me op bed liet vallen, schopte ik mijn schoenen uit en trapte ze in de hoek van het kamertje. Met mijn hoofd en gedachten weggezonken in het zachte kussen, staarde ik naar het witte plafond boven me. Ik was doodmoe na een hele dag rondlopen, nadenken en notities nemen. Hoewel school al een dikke maand bezig was, vergde het studeren nog steeds meer van me dan ik verwacht had. Ook fysiek was het eraan te merken. Ik deed niet veel meer dan eten, slapen, douchen, studeren en dat elke dag opnieuw. De lessen zelf waren fantastisch en het verbaasde me hoe goed ik ze ondanks de taal begreep, en ik slaagde er zelfs in enkele studiemaatjes te vinden. Geen vrienden voor het leven natuurlijk, maar ze haalden met plezier hun Engelse vaardigheden boven om me in mijn eigen taal meer uitleg te geven over vaktermen die ik in het Frans niet al te goed had begrepen. Desondanks herinnerden ze me aan thuis, zoals zovele dingen deden. Ik had het alleen zijn onderschat. Mijn moeder was de enige die ik de afgelopen weken had gesproken, en dan meestal nog niet zo heel lang om toch maar het o zo akelige onderwerp ‘Harry’ te kunnen vermijden. Louis’ veelzeggende tweets bleven verder gaan, en ook even later waren zijn vrienden hem gevolgd, met uitzondering van Liam en Danielle natuurlijk. Zij lieten blijk weten van de situatie, maar gingen er verder niet op in. Dat was ook precies waarom zij de enige waren met wie ik af en toe nog een smsje uitwisselde. Hetzelfde gebeurde nog meermaals met Harry, hoewel ik mijn medewerking daaraan niet verleende. Zijn uitgebreide teksten waren doorheen de weken ingekort tot simpele, duidelijk begrijpbare zinnen, en lieten uiteindelijk steeds langer op zich wachten. Ondertussen had hij me al enkele dagen niets gestuurd, iets waar ik me desondanks dat dat positief was, toch niet al te best bij voelde. Verder postte hij ook niet al te veel op zijn twitter. Gisteren tweette hij “Thanks to Los Angeles for supporting us”� en vandaag stond er simpelweg “Much love to our fans from New York, you guys rock”� te lezen. Na elk optreden uitte hij zijn bewondering en bedankingen, maar dat was dan ook alles en dat baarde me méér dan weinig zorgen. Alsof het lot het zo wilde, kreeg ik plots een sms-melding en opende Danielle’s bericht.
“I need you to open skype Rose, right now, it’s important”�
Ik zuchtte en schudde het hoofd, dacht dat ik haar voldoende had gezegd dat trucjes uithalen niet zou werken. Blijkbaar niet.
“Don’t fool me Dani, it’s not funny. I told you”� stuurde ik terug. Nog geen halve minuut later kreeg ik antwoord, wat had zij snelle vingers!
“This has nothing to do with Harry, it’s about something Liam asked me. Please Rose, I’m dying to tell you!”�
Twijfelend dwaalde mijn blik af naar de laptop op mijn bureau en gooide ik mijn telefoon naast me. ‘I trust you’, mompelde ik en gaf aan zowel haar smeekbede, als mijn nieuwsgierigheid toe toen ik mijn laptop opstartte en ongeduldig wachtte tot het chatprogramma zich opende. Meteen nadat ik me had ingelogd, verscheen er een oproep van Danielle en accepteerde ik hem na enige aarzeling. Ik kneep mijn ogen afwachtend dicht en opende ze weer toen ik haar stem hoorde. ‘Thanks for coming Rose.’ Glimlachend keek ik op naar het scherm en knikte. ‘Wat wilde je me vertellen?’, vroeg ik met een blik op haar. ‘Nou’, ze leunde dichter naar de camera, ‘Ik wilde je even dit laten zien…’ Vervolgens bracht ze haar linkerhand naar de camera en verscheen er een uitvergrote versie van een prachtige, met edelstenen ingelegde ring op mijn scherm. ‘What the-’, begreep ik het eerst niet maar zag al snel waar dit heen ging. ‘Oh my god are you kidding?’ gilde ik in mijn ingebouwde microfoontje. Een gelukkige Danielle keek me vanaf haar eigen cameraatje breed grijnzend aan en knikte heftig. ‘When?’ vroeg ik blij. ‘Yesterday’, antwoordde ze met een grote glimlach. ‘Oh my god you and Liam are going to marry… jesus christ”�, zuchtte ik dromerig. Plots schoot iets me binnen. ‘Eh, Dani?’ vroeg ik haar voorzichtig. ‘I know you guys are all mad at me but… you’ll wait for me to come back right?’ Ik beet zacht op mijn lip terwijl ze lachte en mijn zorgen wegwuifde. ‘Sure you silly’, lachte ze. Daarna leek iemand haar op de achtergrond te roepen, waarop ze zich excuseerde en na mijn begripvolle knikje uit beeld verdween. Ik leunde met mijn kin op mijn beide handen terwijl ik wachtte en denkbeeldig de enkele willekeurige letters op het toetsenbord indrukte.

‘Rosaly?’ deed een stem aan de andere kant van het gesprek me opkijken. Zo snel als ik een glimp van hem opving en zijn hese stemgeluid meteen herkende, sprong ik vloekend uit beeld en weigerde nog langer in zijn richting te kijken. ‘Rosaly?’ herhaalde hij opnieuw. ‘Fuck off Harry’, riep ik hem van op een afstandje toe. Er klonk wat geschuifel, waarop hij zich volgens mijn gehoor op Danielle’s stoel zette en zuchtte. ‘Kijk, ik weet dat dit smerig is maar ik weet ook niet hoe ik je anders moet bereiken oké. Voor je je zorgen gaat maken, Danielle en Liam zijn écht verloofd, hoewel ik dit vanochtend met hen afgesproken heb’, verontschuldigde hij zich. ‘Je hebt gelijk’, antwoordde ik met mijn blik op de muur voor me gericht, ‘Het is smerig. Enorm smerig.’ Hij herhaalde mijn naam. ‘Please come.’ ‘No.’ ‘Just a second, that’s all I want.’ Nog steeds even koppig als eerst, wees ik hem opnieuw af en focuste me op enkele vlekken in het behang. Ik hoorde hoe hij zuchtte en zich verzette. ‘Wat wil je dan dat ik doe Rose? Of wie denk je dat ik ben? Wat heb ik je verdomme misdaan om zo behandeld te worden?’ Mijn blik gleed af naar het scherm en keek toe hoe hij zijn handen door zijn krullen haalde en naar het computerscherm leek te staren terwijl hij sprak. Hij had mijn aandacht. ‘Ik weet dat ik je gekwetst heb voordien, maar dat heeft hier niets mee te maken. Jij bent degene die mí¬j hiermee raakt nu Rose. Ik begrijp het gewoon niet, ik dacht dat alles weer goed zat tussen ons. En dan plots van de ene dag op de andere klap je dicht en verdwijn je. En niemand hier wil me iets vertellen, terwijl ze fucking goed genoeg weten waar je zit. Snap je dan niet hoe ik me daarbij voel?”� Langzaam liep ik naar het kleine computertje toe en hield mijn ogen op het scherm gericht, waarna hij opkeek in de camera en me vragend aankeek. ‘I just want to know what I did wrong, that’s all I’m asking’, klonk zijn hese verkeerd stem bij de trieste blik die onmogelijk de zijne kon zijn. ‘Nothing’, antwoordde ik zacht en liet mijn handen op de leuning van de bureaustoel rusten. ‘What?’ ‘Nothing, Harry. You did nothing wrong but loving me.’ ‘What?’ herhaalde hij opnieuw en keek onbegrijpend voor zich uit. ‘I’m sorry Harry, I’ll see you again in eight months okay?’ ‘No I’m not done wi-’ ‘Good luck with your tour Harry, I’ll think of you’, onderbrak ik hem ferm en sloot het gesprek af terwijl ik mezelf probeerde voor te houden dat ik sterk moest blijven. Ik ontving meteen daarna nog een oproep van Danielle’s account maar zag de melding pas toen ik de computer al opdracht had gegeven om zich af te sluiten, waardoor mijn overgevoelige hersenen gelukkig niet eens de kans kregen om over een mogelijke acceptatie van de aanvraag te gaan twijfelen. Ik wist toen nog niet dat dat wel was wat ze de maanden die volgden zowat constant zouden doen. Twijfelen. Nadenken. Zich herinneren.

Reacties: