FanFic.nl

Writing It Down

chapter 20

Ik zag het nu echt niet meer zitten. Neacht was mijn steun en toeverlaat geweest. Mijn familie. Mijn beste vriendin. Ik was het helemaal zat. Waarom moest mij dit allemaal gebeuren? Van de notaris had ik gehoord dat Neacht stinkend rijk was geweest en dat ze alles aan mij had nagelaten. Maar wat had je aan geld als je mijn pech had? Precies, helemaal niks. Neacht zou niet trots op me zijn geweest als ze zou weten wat ik van plan was. Maarja, ik geloofde niet in een hiernamaals. Ik geloofde helemaal nergens is. Neacht had wel gelooft. Maar ze had een beetje een apart geloof. Ze geloofde in een god, maar hij zou iemand zijn zoals iedereen. Hij zou ook fouten maken. Dat verklaarde de oorlogen. Dat was de makkelijkste uitleg. Uren had ik met haar gediscussiëerd over het geloof. Nu kon dat niet meer. Nooit meer. Ik viel op het bed neer en begon hevig te snikken.

'Sky!' Nee he, ik kende die stem. Ik had er alles voor over om die stem niet te horen. Ik zou er zelfs voor naar de noordpool verhuizen.'
'Wat is er Daniel.'
'Je moet terug komen! Ik weet dat het slecht gaat met Neacht maar..'
'Het gaat niet meer slecht met haar.'
'Gelukkig.'
'Nee, niet gelukkig. Ze is dood. Hartstikke dood.'
'Des te meer reden om terug te komen.' probeerde Daniel.
'Nee Daniel, ik kom niet terug! Nu niet en nooit niet. Ik dacht dat jullie mijn wens respecteerden en me met rust lieten! Maar zelfs dat kunnen jullie niet!' Ik rende langs Daniel naar de drogist.
'Sky!' hoorde ik hem nog roepen. Maar ik hoorde geen voetstappen die me volgde. Dat betekende dat hij gewoon bij de fontein bleef staan waar hij me had aangesproken. Ik rende de drogist binnen.
'3 potjes slaappillen graag.' vroeg ik.
'Zoveel?'
'Ja, ik ga een poosje op vakantie en ik bedacht me dat ik al van alles had qua medicijnen maar ik had geen slaappillen.' bedacht ik ter plekke.
'Oke, hier heb je ze.' Ik betaalde en rende weer naar het huis van Neacht. Het huis dat tegenwoordig mijn huis was. Ik deed geen moeite om de deur achter me te sluiten. Ik liep naar de badkamer en pakte een hand vol slaappillen. Nog een keer keek ik in de spiegel. Gek genoeg was ik niet bang. Het voelde goed aan.
'Rustig maar Neacht, zo dadelijk ben ik bij je. En ook bij jou oma, dan kan ik eindelijk vertellen hoe erg het me spijt dat je dood bent door me.' fluisterde ik. Ik keek nog een keer in de spiegel. Ik bestudeerde mijn lange rode haren, ik had ze geverfd toen ik een week in Ierland was. Ik keek in mijn ogen. Die bruine ogen waarmee ik altijd complimenten had gekregen.
'Vaarwel Sky.' fluisterde ik

Reacties: