FanFic.nl

FBI: The Brokenhearted One

Chapter 9: The Brokenhearted One

Het was bijna middag en Janelle stapten uit de politieauto.
"Drew street..." mompelde Dave en hij sloeg de portier achter zich dicht. Ze keken om zich heen. Een paar jongens doken weg toen ze de FBI auto zagen. De huizen waren armoedig, alsof ze elk moment konden instorten. De auto's die er stonden waren ouderwets, echte krotjes. Af en toe zag je een flitsende mercedes, maar Janelle had een vermoeden dat die auto's van drugsdealers waren. Janelle zag een groepje van twee jongens en een meisje in de hoek van de straat staan. Ze stapte op ze af. Dave kwam achter haar aan.
"Goedenmiddag ik ben Janelle en dit is Dave, we zijn van de FBI."
"Carmen." stelde het afro-amerikaanse meisje met de lange bruine haren zich voor. Ze was erg schaars gekleed, en had overdreven lange nepnagels waardoor haar handen net klauwen leken. Ze stond op een ongepaste manier over een jongen met veel overgewicht gebogen, waarschijnlijk haar vriendje. Ze kuste hem ongestoord verder.
"Devon." zei de jongen met veel overgewicht, en hij keek Janelle en Dave wat wanttouwend aan. Hij was net zoals het meisje van afro-amerikaanse afkomst.
"Antonio." zei de jongen die geen chick om zich heen had hangen. Hij had een enorme glimlach op zijn gezicht, en doordat zijn accent een beetje op die van Janelle leek wist ze dat hij ook Latin was.
"We zijn hier om een zaak te onderzoeken." zei Dave.
Carmen, Devon en Antonio barstten in lachen uit.
"Kan je wat specifieker zijn? In Drew street word er elke dag wel iemand opgepakt." lachte Devon.
"Martin Cockshott." zei Dave.
"Cockshott? Serieus? No way dat het een echte achternaam is!" lachte Antonio.
"Mag ik jullie FBI-pas nog even zien?" vroeg Devon met een halve glimlach.
De twee hielden ze omhoog, en Devon trok zijn wenkbrauwen op.
"Nooit van gehoord." mompelde Carmen als antwoord op Dave's vraag.
"Hij staat op America's Most Wanted. Het is echt belangrijk dat we hem vinden." Janelle gaf ze een foto van Martin. "Weten jullie zeker dat jullie hem nooit hier ergens hebben zien rondlopen?"
Ze bogen zich over de foto heen en schudden uiteindelijk hun hoofden. "Nooit eerder gezien." zei Devon.
"Zijn jullie al bij mevrouw Cat geweest?" vroeg Carmen.
"Nee." zei Dave.
"Die ouwe chick met die schattige kittens." zei Antonio met een bigsmile.
Devon trok zijn mond open, maar raakte afgeleid door Antonio's opmerking. Hij keek hem lachend aan, en fronsde. "Dude, er waren twee dingen mis met die opmerking. Eén: Je hoort niet eens te weten dat ze kattrn heeft. Twee: "Schattige kittens?"Die opmerking is gewoon té gay."
Antonio bloosde licht. "Nee! Ik kocht gewoon kattenvoer voor haar."
Janelle trok haar wenkbrauwen op.
"Voor haar katten bedoel ik!" zei Antonio.
"Waar woont ze precies?" vroeg Janelle.
"Daar." Antonio wees naar een huis achter haar. " Nummer 56."
"Bedankt." zei Janelle, en zij en Dave draaiden zich om en liepen weg.
"Que buen culo..." mompelde Antonio en hij staarde naar Janelle's achterwerk.
Ze sloot haar ogen kort, trok haar wenkbrauwen op en draaide zich om. "Callaté la boca. Zulke opmerkingen zijn niet heel slim, tenzij je toevallig dichtbij een ziekenhuis woont."
"Jij moet echt een manier vinden om die "boca" van je te verbinden met je hersenen." Dave lachte terwijl ze richting mevrouw Cat huis liepen.
"Nah, just no filter."
"Kan ook." lachte Dave.
Janelle drukte de deurbel van mevrouw Cat in, en deed een paar stappen naar achteren.
Ze hoorde een kat miauwen, en daarna twee voeten die over de grond sloften en nog iets dat ritmisch de grond raakte. Een dikke drie minuten later ging de deur open, en de twee lieten hun FBI-passen zien. Een zeer oude vrouw stond in de deuropening en hield met een trillende hand haar stok vast. Haar huid was rimpelig, had kreukels. Als een papieren zak die keer op keer was hergebruikt en uiteindelijk aan zijn lot was overgelaten. Haar ogen die ooit een heldere kleur blauw waren, waren nu wat glazig. Alsof er blauwe vloeistof in haar ogen was, en die door de jaren heen troebel is geworden. Alsof ze teveel leed had gezien. Haar dunne zilveren haren waren stevig vastgebonden in een knot, en toen Janelle naar haar kwetsbare, bijna breekbare handen keek vroeg ze zich af hoe ze dat voor elkaar had gekregen. Haar huid leek transparant, en verraadde elk adertje die eronder door liep. Haar lippen die net zoals haar haren dun waren, vormden zich langzaam tot een glimlach. Ze begroette ze met een zachte, nauwelihks hoorbare stem.
"Ik ben Janelle, en dit is Dave. We zijn van de FBI en onderzoeken een zaak. Zou u het erg vinden als we u een paar vragen stelden?"
De vrouw schudde haar hoofd, en er verschenen rimpels bij haar ogen toen ze warm naar ons glimlachte. "Geen probleem, ik zou graag willen helpen."
Ze draaide zich langzaam om, en omklemde de stok die ze in haar handen had stevig voor ze ook maar één babystapje zette. Haar rug was krom, alsof ze een onzichtbare gewicht op met zich mee droeg.
"Koffie? Thee?" vroeg ze terwijl ze nog altijd onderweg was naar de bank.
"Nee, bedankt." zei Janelle, en ze glimlachte naar de vrouw.
"Ja, gr-" begon Dave, maar Janelle trapte snel op zijn tenen.
"Au!" hij keek haar verontwaardigd aan.
"Die arme vrouw kan amper lopen, drink maar wat als we terug op het bureau zijn." mompelde Janelle zachtjes zodat de vrouw het niet hoorde.
"Nee, bedankt mevrouw Cat." zei Dave uiteindelijk, en ze ploften alledrie op de bank. Mevrouw Cat ging zitten, en legde haar wandelstok weg. "Zeg maar Rose, hoor." Ze nam een klein stokje van haar thee. "Abigail, hier... Poes poes." ze maakte een sussend geluid en al gauw sprong er een witte kat met zwarte vlekken op haar schoot. Ze streelde de gestippelde vacht van haar kat, en keek Dave en Janelle afwachtend aan. "Waar kan ik jullie mee helpen?"
"Wij willen graag weten of u Martin Cockshott kent? Hij woonde hier een aantal jaar geleden."
De blik in Rose's ogen werd glazig en er verscheen een droevige glimlach op haar gezicht. "Ah... The brokenhearted one." mompelde ze, en zuchtte.
"Sorry?" zei Janelle met een vragende blik in haar ogen.
Rose glimlachte. "Een bijnaampje die ik hem stiekem had gegeven omdat ik zijn naam niet wist. Hij was een erg mysterieuze en gesloten jongen, maar ik had geen woorden nodig om te weten dat hij problemen had. Die blik in zijn ogen verontrustte me... Alsof hij vanbinnen huilde..." mompelde Rose met een glazige blik terwijl ze over Abigails vacht aaide.
"Weet u nog meer over Martin? Het is belangrijk dat u ons alles verteld, ook al is het maar een vage herinnering." zei Dave, en hij boog zich iets voorover om de zachte stem van Rose beter te kunnen verstaan.
Rose knikte langzaam. "Er is nog één herinnering die in mijn geheugen gegrafeerd staat. Op een dag wist ik Martin te overtuigen om eens met me te praten net zoals de de andere buurtgenoten wel eens deden. Delen is helen, zoals ik altijd zeg." ze glimlachte en nam nog een slokje van haar thee. "Het was vrijdagavond, en daar stond hij opeens in de opening van mijn voordeur. Ik nodigde hem uit om binnen te komen, en hij begon te praten. Ik was aangenaam verrast: terwijl hij vroeger met moeite "hallo" zei, stortte hij nu zijn hele hart uit. Er vloeiden die dag zelfs een paar tranen. Zowel bij hem als bij mij. Hij vertelde me dat zijn huwelijk op de klippen dreigde te lopen, en dat hij wanhopig was. Zijn vrouw ging keer op keer vreemd, beweerde hij. Hij had zoveel mislukte relaties achter de rug, dat hij een negatieve kijk op vrouwen kreeg. Terwijl hij nog steeds bij zijn vrouw was, ging hij nu veel vaker uit. Uiteindelijk kreeg hij een goed betaalde baan aangeboden."
"Wat voor soort baan?" vroeg Janelle.
"Daar heeft hij niets over gezegd, realiseer ik me nu je het vraagt." ze fronsde.
"Bedankt voor het meewerken, Rose." zei Dave met een glimlach.
"Graag gedaan, hoor... Maar wat is er eigenlijk met Martin?" vroeg ze bezorgd.
Janelle fronsde en twijfelde even of ze het moest vertellen. "Hij staat op America's Most Wanted voor het vermoorden van zijn vrouw, en wij zijn er pas achter gekomen dat hij zeker ook medeplichtig is geweest bij de moord van een andere vrouw."
Rose's kleine ogen werden groot en ze liet het theekopje dat ze in haar handen had langzaam zakken. "Heeft Martin... Heeft hij Phoebe vermoord?"
Janelle knikte met een verdrietig gezicht.
Rose schudde met haar hoofd, en bleef een lange tijd stil. "Moge God hem genadig zijn..."
"Bedankt voor uw tijd." zei Dave, en de twee liepen Rose's huis uit.
"Dag." zei Rose nog en de deur viel in het slot. Janelle liep met haar handen in haar zakken en in gedachten verzonken naar de auto. Ze dacht aan de woorden van Rose, en fronsde. Ze vergeleek zichzelf niet snel met een gezochte crimineel, maar Martin "the brokenhearted one" leek verschrikkelijk veel op haar. Janelle had ook een mislukte relatie achter de rug, en ging ook veel uit om het te verwerken. Ze begon mannen ook als niets meer dan een lustobject te zien...
"Waar denk je aan?" vroeg Dave toen hij zag dat ze in gedachten was verzonken.
"Eh... Nee, het is niets." zei ze, en ze maakte een wegwuifgebaar.
***
Carl kwam zijn kantoor uit lopen met een mapje in zijn handen. "Het lijk is geïndentificeerd."
Janelle, Matt, Winston en Dave keken tegelijkertijd op.
"Melanie McCourtney. Ze is zevenentwintig jaar oud geworden. Het opmerkelijke was dat één van haar vingers eraf was gesneden..." mompelde Carl en hij gooide het mapje op tafel. "Ze is de hongerdood gestorven."
"Ai, ai, ai." mompelde Matt met een frons.
"Welke vinger was eraf gesneden?" vroeg Janelle terwijl ze baar Winstons computer liep.
"Is dat belangrijk?" vroeg Carl.
"Wanneer maakte ik voor het laatst ren opmerking die irrelevant was?" kaatste ze terug.
"Het was haar..." hij keek in het mapje. "...ringvinger."
"Vermoedde ik al." zei Janelle, en ze zocht, Phoebe, zijn ex-vrouw op. "Kijk eens! Hij heeft ook de ringvinger van zijn vrouw erafgesneden vlak voordat hij haar om heeft gebracht. En Dave, wat had mevrouw Cat gezegd over Martin en vrouwen?"
"Dat hij een negatieve kijk op ze had gekregen." zei Dave en hij begon het te begrijpen.
Winston schoof het toetsenbord naar zich toe en tikte wat in. "Nee, Melanie was niet zijn vrouw."
"Dat hoefde ook niet." antwoordde ze.
"Het kon zijn verloofde zijn." zei Matt.
"Of een vriendinnetje." zei Dave.
"Of helemaal niets van hem. Misschien had Melanie gewoon de pech dat ze erg veel op Phoebe leek en riep dat haatgevoelens op bij Martin." zei Janelle.
"Winston? Zoek het adres van Melanies ouders. Matt, Dave? Jullie gaan er naartoe, melden dat Melanie is overleden en vraag naar de band tussen hun dochter en Martin."
Matt en Dave zuchtten. Het was nooit leuk om nabestaanden te melden dat hun dierbare was overleden. Winston gaf ze het adres en printte een foto van Martin voor hen uit. Ze verlieten get bureau, en alleen Janelle, Winston en Carl waren er nog. Janelle voelde haar telefoon trillen en zag dat het Ryan was. Ze zuchtte. Die gaf niet makkelijk op. Even later ging haar telefoon weer af, maar dit keer stond er Martin op haar display.
"Martin belt." zei ze tegen Carl. "Denk je dat hij de deal nu wil maken?"
"Weet ik niet." zei Carl doodsbenauwd. "Neem nou maar snel op, anders is het verdacht!"
Janelle tikte op het groene knopje. Hééy schat!" kirde ze.
"Hé, Stacey. Hoe is het?" vroeg hij opgewekt.
"Goed, met jou?" vroeg ze.
"Ik mis je, popje." Janelle deed moeite om niet te lachen. Dat woord had ze sinds de vorige eeuw niet meer gehoord.
"Ik jou ook, schat!" ze giechelde meisjesachtig.
"Wat denk je ervan als we vandaag afspreken? Zelfde tijd en zelfde plek als de vorige keer."
"O, geweldig!" ze deed moeite om niet sarcastisch te klinken.
"Mooi. Zie je dan." zei hij, en ze hoorde dat hij de telefoonhoorn kuste. Ze deed met een droge blik hetzelfde, en hing op.
"Die gast gaat me huiduitslag bezorgen." zei ze bitter.
Carl lachte. "Nog heel even, Janelle. Hij vertrouwd je al een beetje. Hier is je recorder." zei Janelle. "Bereid je voor op die date. Doe alsof je helemaal gek op hem bent, maakt mij niet. Als hij je maar 100% gaat vertrouwen."
"Komt goed." zei Janelle, en ze pakte haar motorsleutels.
***
Een paar uur later zat Janelle weer eens in Redlicious en wendde haar blik af van de strippers die wanhopig om aandacht vroegen. Ze bestelde een aardbeienmojito en wachtte geduldig.
Martin liep naar de tafel waar ze zat. "Hé." schreeuwde hij boven de muziek uit.
Hij liep om de tafel heen en kuste haar. Janelle dronk er snel een grote slok aardbeienmojito achterna.
"Ik heb dat gevoel gemist." zuchtte hij met een glimlach.
"Heb je geen vrouw dan om te kussen?" ze giechelde maar hield zijn blik toch strak in de gaten.
Martin bevroor en keek haar met een ijskoude blik aan. "Vrouwen?" spuugde hij. "Vrouwen zijn alleen goed voor seks."
Janelle dwong zichzelf te lachen. "Jammer! Bezette mannen hebben toch nét iets verleidelijkers."
Hij stak zijn arm over de tafel heen en wreef met zijn hand over de zijkant van haar gezicht. "Je bent prachtig... Wist je dat?" hij glimlachte eigenaardig.
"Echt?" vroeg ze en ze deed alsof ze zich gevleid voelde.
"Echt."
En toen wist Janelle genoeg.
***
"Hij is een vrouwenhandelaar!" toen ze het bureau in liep. Ze gaf Carl de recorder en hij luisterde het samen met de rest. Toen de recorder klaar was leunde Carl achterover in zijn stoel. "Dat zou inderdaad goed kunnen..."
"Wat gaan we doen met die vermoeden?" vroeg Winston.
"Niets." zei Carl.
"Niets? Serieus? Hij zegt letterlijk dat mannen een miljoen voor me zouden geven! Hij is een vrouwenhandelaar. Vtouwenhandel is meestal voor seks zoals je weet, en Martin zei al dat vrouwen alleen goed waren voor seks! Wat wil je nog meer horen?!" ze keek Carl met grote ogen aan.
"Ik geloof ook wel dat hij een vrouwenhandelaar zou kunnen zijn, maar we kunnen nu niets doen. Het is nog te vroeg, en ik ben verantwoordelijk voor jullie. Als we nu wat doen is het te verdacht. Ik mag jullie niet onnodig in gevaar brengen." zei Carl kalm.
"Onnodig?!" Janelle schreeuwde zowat rn Winston maakte een gebaar dat ze rustig aan moest doen."Het is helemaal niet onnodig! Het is van levensbelang! Wie weet verkoopt die eikel nu een onschuldig tienertje naar een oude man die haar gaat gebruiken als seksslaaf!"
"Ik begrijp je frustratie Janelle, echt. Maar ik kan jullie nu niet in grvaar brengen."
Janelle begreep hem ergens wel, al wilde ze het niet. Carls besluit om te wachten knaagde aan haar, maar ze wist dat ze niets anders kon doen dan het gewoon te accepteren. Matt en Dave kwamen met een trieste blik in hun ogen het bureau binnenlopen.
"Hé." zei Matt. "Hoe ging je date?"
"Goed." zei Janelle. "Ik denk dat Martin een vrouwenhandelaar is..."
"Waarom denk je dat?" vroeg hij.
"Hij zei dat mannen een miljoen voor me zouden geven en dat vrouwen alleen goed waren voor seks."
"Hmm... Dat is wel verdacht, ja."
"Wat gaan jullie nu doen?" vroeg Dave.
"Niets." zei Janelle. "Carl wil wachten."
Matt en Dave trokken hun wenkbrauwen op.
"Hoe ging het bij jullie?" vroeg Janelle.
Matt en Dave gingen zitten in een stoel.
"Vreselijk." antwoordde Matt.
"Er is niets erger voor je ouders dan horen dat hun kind op brute wijze is omgekregen, en dat terwijl ze maanden vermist was." Dave wreef met een frons over zijn kaak.
"Ja..." zei Janelle."Dat was vast vreselijk om te zien..."
"Kan je wel zeggen." zei Matt. "Ik heb haar ouders beloofd dat ik niet zal rusten totdat ik de moordenaar van hun dochter achter slot en grendel had gezet.
"Dat gaat ons lukken." zei Janelle.
"Absoluut." zei Dave, en Matt knikte.
"Janelle, kan ik je wat vragen?" vtoeg Matt opeens.
"Hit me." antwoordde ze.
"Heb je Martin gekust?" vroeg Matt.
"Ja." gaf Janelle toe. "Hij vroeg het."
"Goor! Die man heeft zijn vrouw vermoord! En zegt dat vrouwen alleen goed zijn voor seks!" riep hij verontwaardigd.
"Klopt. Ik genoot er ook niet van, maar het hoorde bij Stacey."
"Iew! Je hebt gezoend met iemand die op America's most wanted staat!" riep Dave.
"Hou toch op." Janelle grinnikte. "Jullie klinken net twee tienermeiden!"
"Waarom zei je niet iets van: Ik heb geen zin?" vroeg Matt.
"Stacey zegt geen nee. Als ik nee zou zeggen zou dat misschien wel argwaan wekken."
"Je bent wel erg gepassioneerd door je werk, hè?" zei Matt en hij glimlachte.
"Ja, ik hou van mijn baan." zei ze, maar ze wist dat haar passie voor haar baan niet de enige reden was dat ze gevoelloos was voor elk lichamelijk contact.

Reacties: