FanFic.nl

Writing It Down

chapter 25

'Een film? Wat?' Ik was enorm verbaasd. Zo goed was ik nooit geweest met drama op de middelbare school. Ik had op zich goede cijfers gehaald, allemaal zevens en achten, maar het was nooit echt goed.
'Ja! Een film! Dit moet je doen, dit is een enorme boost voor je carriëre!' riep Carlina, mijn agent.
'Eeuhm, oke?' zei ik twijfelend.
'Yeah! Ik mail het script nu! Op eerlijk te zijn druk ik nu op de verzend knop!'
'Eeuhm, oke Carline, als ik thuis ben ga ik meteen kijken.'
'Daar houd ik je aan! Ik moet snel verder kijken voor meer boekingen enzo. Doeg!' zei Carline.
'Doeg.' zei ik terwijl mijn mond zo ongeveer open hing. Ik in een film? Welke sukkel bedacht er nou zoiets?

'WAT!' riep Carline uit.
'Wat? Wat is er?' vroeg ik nieuwsgierig. Carlina was aan het bellen.
'Dit vind ik niet kunnen! Zoek maar een andere tegenspeler! Ja anders schakel ik onze advocaten in! We hebben een contract dude!' Meteen daarna hing ze op. Ik hing aan haar lippen.
'Wat is er aan de hand?' vroeg ik.
'Zodra je tegenspeler hoorde dat jij meespeelde trok hij zich terug uit de film. Nu is het mannelijke hoofdpersoon weg en willen ze de film afblazen.'
'Wie is dat watje dan?' vroeg ik. Nee hoor, ik was niet nieuwsgierig. Uche uche. Ahum ahum.
'Wil je het echt weten?'
'Ja, duhhh!' riep ik.
'Ross Lynch.' Voor het eerst in mijn leven had ik geen direct antwoord.
'Ross Lynch? Als in, de Ross Lynch?' vroeg ik zwak.
'Jep, die ja.' mompelde Carlina.
'Klotezooi!' riep ik uit. Ik had niet eens in de gaten dat ik in het Nederlands aan het schelden was.
'Waarom doet die klotegast nou iets? Alleen maar omdat ik het ben?' riep ik.
'Eeuhm, what did you say?' vroeg Carlina met zo'n typisch Italiaans accent.
'I am so angry!' riep ik. Toen rende ik naar boven. Carlina zou me waarschijnlijk even laten uitrazen om daarna weer een mededeling te vertellen.
'Waarom? Ik heb net mijn leven weer op een rijtje!' riep ik uit terwijl ik me uitleefde op mijn hoofdkussen.
'Ross. Lynch. Jij. Bent. Nog. Niet. Van. Me. Af.' gromde ik, en bij elk woord gaf ik een stomp tegen het kussen aan. Daarna viel ik in slaap. Gewoon ineens. Dat kwam gebeurde me steeds vaker. Ik viel gewoon in slaap. Waarschijnlijk omdat ik op de raarste momenten fotoshoots had en moest genieten van de momenten dat ik kon slapen. Ik droomde van mijn ouders. Ik had nog steeds geen contact met ze. Puur omdat ik dat niet wilde. Zij bleven mij wel mailen. Over wat er allemaal gebeurde bij hen. Zij noemden het het thuisfront. Maar hun huis was allang niet meer het thuisfront. Voortaan was het appartement dat ik met Laila deelde mijn thuisfront. Ik las hun mailtjes wel, maar reageerde niet. Nog steeds omdat ik niet wilde. En aangezien ze allemaal commentaar leverde op mijn modellencarriëre ging ik voorlopig nog niet terug reageren.

"Lieve Sky.
Hier gaat alles goed. Daniel heeft besloten om journalist te worden en hij volgt nu een studie om journalist te worden. Ik weet er het fijne niet van of zoiets. Het komt wel goed met hem. Papa heeft intussen eindelijk de dakgoot gerepareerd. Na een hele lange tijd. Voor mij gaat alles nog steeds zijn gangetje. En hoe gaat het in Milaan? Want ik las laatst in een of ander modetijdschrift dat je daar woont. Ik voel me er niet fijn bij dat ik het moet lezen in plaats van het te horen krijg van mijn eigen dochter. Maar moest die reportage in je bikini echt? Je ziet er zo goedkoop uit. Mail je vandaag alsjeblieft een keertje terug?
Liefs, mama"

Reacties: