FanFic.nl

Fall again • Harry Styles [afgewerkt]

Thirty-six

Die nacht sliep ik niet tot weinig gedurende de verschillende herinneringen die de gebeurtenis van de vorige avond met zich mee hadden gebracht. Ik zag weinig verhullende beelden van mij en Harry passeren, die me na het zien van hem en Elisa vreemd veel pijn bezorgden. Hoewel ik kwaad en triest was, gaf ik hem nergens de schuld van. Ik had niet moeten gaan, had beter moeten weten. Net zoals ik had moeten weten dat Harry niet langer op me wachtte, dat hij verder was gegaan zoals ik hem eerder had gevraagd. Ik zou blij moeten zijn voor hem en dat probeerde ik ook echt, maar het was moeilijk die gevoelens te faken bij de gedachte aan Elisa’s blik toen ze me zag, al even verbaasd als ik. En toch zo zelfzeker, vol vertrouwen, hebberig. Ze wist dat Harry van haar was en, al was het niet gepland dat ik hen tijdens een late vrijpartij zou betrappen, dat ook ik dat nu had ingezien, leek haar enkel maar goed te hebben gedaan. Ik had me nog nooit zo erg geschaamd, niet voor hen maar voor mezelf. Ik dacht dat het mogelijk was even snel sorry te gaan zeggen voor mijn fouten met de stiekeme hoop dat Harry me zoals eerder zou vergeven, terwijl dat zo enorm onrealistisch was. Ik had hem willen vertellen dat het me speet en, ja en wat? Dat wij, als hij me wat meer tijd gaf, misschien weer terug zoals vroeger zouden kunnen worden? Dat dat hetgene was waar ik diep vanbinnen ophoopte, had deze ervaring me wel duidelijk gemaakt, en ik wist niet of ik dat positief of negatief moest bekijken. Ik wist niet of ik gevoelens voor Harry had, maar tijdens mijn verblijf in Parijs had ik dankzij de vele flashbacks wel beseft dat er iéts was. Dat hij niet altijd degene was die zorgde voor de ongemakkelijke stiltes, of dubbelzinnige opmerkingen maakte om ze daarna zelf weer af te breken. Natuurlijk besefte ik nu pas dat ik net zoals hij, ook had gehoopt dat het misschien wel weer zou kunnen werken tussen ons, onbewust. Wetende dat het echter volledig over was tussen ons, twijfelde ik zelfs over onze vriendschap. Aan alles.

Hypocriet als ik was, want ik besefte goed genoeg dat hij allesbehalve schuld had, had ik na een tijdje tobben genoeg zelfmedelijden om mezelf naar de koelkast te slepen en mijn broers voorraad bier te plunderen, die ik mee naar mijn kamertje nam en in alle eenzaamheid opslorp. Ik was geen fan van bier, maar het was het sterkste wat we momenteel in huis hadden. Het begon met twee pintjes, maar al snel was ik de tel kwijt en struikelde onderweg naar mijn bed, met een nieuwe lading in mijn handen. Het voelde alsof ik liters had gedronken voor ik eindelijk van het lege gat en het knijpende gevoel in mijn hart af was. Gevoelloos liet ik mezelf achterover vallen op mijn bed en staarde naar het plafond. Ik kon geen vaste of correcte zinnen formuleren, alles wat ik dacht was vaag en onsamenhangend, maar ik vond het best zolang het me maar van de angsten die ik eerder voelde afhield. Eindelijk begrijp ik waarom je drinkt Harry, was het laatste wat ik me kon herinneren dat ik dacht te hebben gezegd, alvorens mijn oogleden zwaar werden en ik in een woelige, maar enorm rustige slaap viel.

Reacties: