FanFic.nl

Woef, woef op naar Labeouf.

Hoofdstuk 1. - Kanoën en aanmeren.. (part 1)

De deur voor me gaat open, en zuchtend stap ik uit de bus. Mijn voeten komen neer op een vieze grond, met hier en daar een plas water. De bus is gestopt bij een oude treinstation, waar een trein spookachtig op en neer rijdt. De rails is voor het grootste gedeelte vol begroeid met onkruid, en het zou me verbazen, als hier nog treinen zouden rijden. Het huisje wat bij het stationetje staat, ziet er al haast net zo oud uit. De ramen zitten vol barsten, en de luiken, waarvan het verf er rustig vanaf aan het schilveren is, hangen schuin.

Mijn blik valt op een lange, mooie jongen. Zijn blonde, krullende haren bewegen vrolijk met de wind mee, en ik kan een glimlach niet onderdrukken. Het valt me op, dat hij mij nu ook aan het bekijken is, en verlegen kijk ik weg.

Een kriebelend, maar fijn gevoel gaat er door me heen. Het was een verliefd gevoel, dat ik altijd bij Nathan had. Uren kon ik in de ogen van hem kijken, en nooit werd het me teveel. Hij had de ogen, waar je langzaam in kon verdrinken. De ogen die je deden denken aan een heldere zee, met een wit strand. Het witte strand, waar ik Nathan had ontmoet. Ik hield zo ontzettend veel van hem, maar het ging niet meer. Hij had me bedrogen met Flo, en daar had hij mij zoveel pijn mee gedaan, dat het gewoon niet meer kon. Telkens als ik nu een leuke jongen zie, denk ik aan hem. Hoe hij strelend door mijn donkerblonde krullen ging, en hoe hij altijd zei: `Heb ik je al verteld, dat ik van je hou?´ om me vervolgens teder een kus te geven. Toen was het leven nog mooi, zo mooi. Ik was gelukkig, kon alles aan, want ik had hem. Degene die er voor heeft gezorgd dat mijn hart nu is gebroken. Met moeite moet ik de kriebel in mijn ogen onderdrukken. Het liefste wat ik nu zou willen doen, is huilen. Lekker huilen, tot al mijn tranen eruit zijn gevloeid, maar dat gaat niet. Ik wil niet dat hij weet, dat hij me pijn heeft gedaan. Ik wil niet zwak lijken.

`Ik heb hier helemaal geen zin in..´ zeg ik zuchtend tegen mijn allerbeste vriendin, die naast me is komen staan. Tegen haar kan ik alles zeggen, niks is haar teveel, en daar ben ik haar erg dankbaar om. Zij weet het wanneer ik me niet goed voel, en dat heb ik ook bij haar. Haar bruine ogen veraden het altijd. Als het goed met haar is, twinkelen ze, maar als ze ergens meezit niet. Het is haast niet te zien, maar ik zie het í¡ltijd. Maar wij zijn dan ook beste vriendinnen voor het leven. Ik ben blij dat zij ook mee is op dit stomme kamp. Het kamp was geregeld via school, en het was verplicht om mee te gaan. `Ach, met zijn tweeën redden we het.´ zegt ze opgewekt, alsof ze wist dat ik hier aandacht. Lachend kijk ik haar aan, dit soort momenten hadden we wel vaker. Zoals die ene keer, toen het niet goed ging met Haleys oma. Ze kwam op een zaterdag naar me toe, en ik wist gewoon dat haar oma er niet meer was. Samen hebben we toen huilend op een muurtje gezeten. Tot het er helemaal uit was, toen gingen we weer vrolijk verder spelen.

`Willen jullie even allemaal hierheen komen?´ hoor ik een stem bevelend zeggen, en ik kijk in de richting waar het vandaan kwam. Mijn ogen blijven rusten op een jongen met korte haren, hij ziet er ongeveer net zo oud uit, als de blonde jongen van net, die nu achter hem staat, samen met nog wat mensen. Verbaasd kijk ik ze aan, zouden zij het kamp hier organiseren? Mijn nieuwschierigheid is te groot, en traag slenter ik hun richting in.
`Ik ben Pieter,´ en hij steekt zijn hand eens op, dan stapt de blonde jongen naar voren, en nieuwschierig kijk ik hem aan.
`Ik heet Richard.´ en lachend maakt hij een rondje, verlegen is hij in ieder geval niet. Zo stappen ook de volgende drie om de beurt naar voren, om zich eigen voor te stellen. De eerste heet Micheal, hij is niet knap, maar heeft wel een vrolijke uitstraling. De tweede blijkt Mischa te heten, en haar blonde haren wapperen lichtjes mee in de lucht. Ze ziet er knap uit, en zal vast alle jongens kunnen krijgen. Ze is samen met Julie - de derde - de enige vrouwelijke leider hier. Na het voorstelrondje stapt Pieter weer naar voren en neemt het woord. `Wij zijn van Rocks 'nd River, en wij organiseren hier dit kamp. Vandaag gaan we in twee groepen kanoën. We kanoën tot Ovoir, daar meren we aan, en wandelen we richting de camping, waar we verblijven. Jullie moesten een tas met droge kleding meenemen, dus ik hoop dat jullie dat hebben gedaan. Oke, dan kan de eerste groep nu vertrekken, denk ik zo.´ en hij kijkt de anderen aan, die bevestigend knikken.

`Oke, groep één hierheen!´ roept Richard vrolijk, en Haley, ik en de rest die in groep één zitten, volgen hem.

Reacties: