FanFic.nl

The Road To Happiness

Chapter 31

Trillend en snikkend blijf ik op de zetel zitten, terwijl de tijd intussen toch vooruit gaat. Al besef ik dat niet. Iana is terug wat ingedommeld in mijn armen, maar het enige wat ik kan doen, is voor me uit staren. Afgezonderd van de wereld. Ik staar naar een bepaald punt op de muur en besef niets meer van de omgeving. Mijn veilige cocon heeft zich weer rond me gesloten en daar ben ik maar wat blij om. Verdoving is beter dan die wanhopige huilbui van een uur geleden. In de verte hoor ik vaag een geluid, maar ik ben te zeer weg om er meer aandacht aan te besteden. Tot het geluid een volgende keer harder en dwingender klinkt. Het is de deurbel, besef ik ineens. Wie haalt het nu in zijn hoofd om me op dit moment te komen storen? Ik heb absoluut geen zin om op te staan, maar het schelle geluid van de bel bezorgt me hoofdpijn en dus sta ik op, Iana nog altijd dragend.
Als ik de deur opendoe, zie ik dat mijn ouders voor me staan. Met een bezorgde blik kijken ze me beide aan.
“My sweet girl, are you okay?”� vraagt mijn mama als ze ziet hoe rood en gezwollen mijn ogen zijn. Ik knik automatisch en stap opzij om hen binnen te laten. Eenmaal binnen ziet mijn mama wel tientallen papieren zakdoekjes op de salontafel en zetel liggen.
“Take Iana for a second”�, beveelt ze mijn papa en die doet wat hem gezegd wordt. Ik sputter even tegen omdat ik Iana nodig heb, maar laat haar dan toch uiteindelijk los. Verslagen laat ik mijn armen naast me vallen. Deze houding staat me niet aan. Het was veel fijner om haar kleine lijfje tegen me te hebben voor bescherming van de kou in huis. Mijn mama pakt wat zakdoekjes van de zetel en gooit ze even op tafel. Daarna komt ze naar me toe en houdt ze me stevig vast. Voor ik het besef rollen de tranen alweer over mijn wangen.
“Shhht”�, sust ze en ze wiegt me zachtjes heen en weer. “Everything will be okay.”�
Papa houdt zich intussen met zijn kleindochter bezig, maar hij is ernstig getroffen door me zo aangeslagen te zien. Als ik wat bedaard ben, ga ik met mama in de zetel zitten.
“Did he leave well?”� vraagt ze en ik knik. “Did you have a nice last day?”� De herinnering aan zijn lippen op de mijne is nog zo vers, dat ik alweer tranen voel branden. Omdat ik ze probeer in te houden, doet mijn keel pijn. Weer knik ik. “It was the best”�, zeg ik zacht.
“I know it’s horrible”�, zegt papa dan. “But it will only get better from now on.”�
“That’s true”�, bevestigt mama. “Time is in your advantage now.”�
Ik trek mijn neus op en knik opnieuw. “I know.”�
Veel zinnigs komt er echter niet uit. Ik ben te zeer van streek.
“I think you need some rest”�, zegt mijn mama dan bezorgd. “I don’t think you slept much last night.”�
“I couldn’t”�, antwoord ik triest. Mijn ouders knikken begrijpend.
“Then I will make some camille tea for you so you can calm down”�, zegt papa. “You’ll sleep better and when you wake up, more hours will have passed.”�
“We’ll take care of Iana”�, vult mijn mama aan.
Ik kijk mijn papa aan en vraag: “How many hours are there until the beginning of December?”�
“Wel it’s the first of October today”�, begint hij te rekenen, “And you’ll see him again on the first of December. Oktober has 31 days and November 30, so that’s 61 days, multiplied with 24 hours, are 1464 hours.”�
“If I can sleep, it will be less”�, mijmer ik hardop.
“That’s true”�, zegt mijn mama. “Now drink some tea first.”�
Eigenlijk drink ik helemaal niet graag thee, maar ik heb iets nodig om me te kalmeren. Thee helpt daar misschien een beetje voor. Papa geeft Iana aan mijn mama, terwijl hij de thee gaat zetten en enkele ogenblikken later neem ik met een vies gezicht een paar slokjes. Mijn favoriete drank zal het nooit worden.
Daarna leg mama Iana terug in haar wiegje voor ze met me mee naar boven komt. Ze had een kersenpitkussen voor me klaargemaakt en legt dat nu in bed, zodat ik het wat warm krijg.
“Sleep tight, girl. We’ll be here when you wake up.”�
Omdat het vooruitzicht van slapen in dat grote bed zonder Jared me helemaal niet aanstaat, smeek ik mama of ze nog even bij me wil komen liggen. Dat doet ze graag en ze legt zich achter me en houdt me stevig vast. Overspoeld door vermoeidheid en verdriet, val ik na niet al te lange tijd in slaap.

Na enkele uren slaap word ik verward wakker. Enkele vreemde dromen probeerden mijn nachtrust - of beter gezegd dagrust - te verstoren. In een oogwenk weet ik weer wat er allemaal gebeurd is. Ik tast naast me in bed en voel niets. Met een diepe zucht trek ik mijn hand terug. Het is drie uur in de namiddag. Jareds vliegtuig vertrok om 11u en dus is hij nog maar vier uur onderweg van de elf. En tegen de tijd dat het 22u is bij mij, is het nog maar 7u daar.. hij zal wel wat last hebben van jetlag, al is hij het ook gewoon om lang op te blijven. Ik staar nog wat voor me uit, maar loop dan toch maar terug naar beneden om te kijken hoe het met Iana is. Mama heeft de hele reeks zakdoekjes al opgeruimd en als ik in de keuken kom, waar ze rustig zitten te praten, zie ik dat de afwas ook al gedaan is.
“You didn’t have to do the dishes, mom”�, zeg ik als ik binnenkom.
“Of course I did”�, is ze het niet met me eens. “Everything that will help you, I will do.”�
Papa neemt een blad op wat voor hem lag en geeft het me. “Here honey, I made some kind of calander so you can count the hours. Jared has been gone for 8 hours so that’s at least something, isn’t it?”� Ik kijk ernaar en kan tot mijn tevredenheid stellen dat het inderdaad geen 1464 uren meer zijn, maar 1456. Dat klinkt al iets beter.
“Thank you”�, zeg ik en voor het eerst kan er een klein glimlachje af. “Where is Iana?”�
“She’s asleep”�, zegt mama. “But she had her bottle and was very calm. Apparently she doesn’t realize it yet.”�
“And that’s for the better”�, vind ik en ik zet me erbij. “It will change though. I think she’ll notice sooner or later.”�
Ik praat nog wat verder met mijn ouders over zijn vertrek en over hoe laat hij nu in Denemarken zou zijn en hoe laat het daar dan is. Jared ging me bellen en dus ben ik van plan om meteen Skype op te zetten als mijn ouders vertrekken. Julie zou er om zes uur zijn voor pizza’s en mijn ouders besluiten om tot dan te blijven. Het is fijn dat ze er zijn. Ze houden mijn gedachten bezig, al dwaalt mijn blik regelmatig af naar de klok om te zien of de minuten inderdaad wel vooruit gaan. Gelukkig is dat het geval! Mijn ouders hebben gelijk. De tijd werkt vanaf nu in mijn voordeel en ik kan het het best positief bekijken. Slechter dan dit kan het niet worden.
Stipt om zes uur belt Julie aan. Ze heeft haar laptop bij en ook een hele zak vol lekkers. Ze begroet mijn ouders hartelijk en die laten me dan, na me een dikke knuffel te hebben gegeven, aan de goede zorgen van mijn beste vriendin over.
“I’m not going to ask you how you are”�, zegt Julie. “I can imagine you feel terrible, but I hope I can help you with that. Did you hear anything from him?”�
“No, not yet”�, zeg ik. “He’ll arrive in 4 hours and it will probably be 11 PM before he’s in the hotel.”�
“What time will it be in Denmark then?”�
“8 AM”�, antwoord ik. “He will call me then.”�
“Go online on Skype then!”� lacht ze. “I will install the laptop and put the ice in the freezer.”�
Met een verbaasde blik kijk ik naar de volle zak. “We’ll never be able to eat all of this!”�
“Wait and see!”� zegt ze. “We have an entire weekend, right?”�
Weer lukt het me om oprecht te glimlachen. Als ik naar de bureau loopt om de computer aan te zetten en ik langs Iana haar wiegje loop, merk ik dat ze wakker is. Met grote oogjes, die zo op die van Jared lijken, kijkt ze naar de hangertjes boven haar. Ik streel haar glimlachend over haar buikje en ze kirt eventjes van plezier.
“We’ll get through this, little girl”�, zeg ik zacht. Daarna loop ik verder naar de bureau. Julie heeft intussen alles klaargezet en zit nu klaar met de telefoon om de pizzeria te bellen.
“Funghi for you?”� vraagt ze. Ik knik lachend en doe een vage imitatie van George Clooney. “What else?”�
“I thought so”�, lacht ze terug. Ze bestelt de pizza’s en dan vertelt ze nog wat over een kleine strubbeling tussen haar en Michael. Eentje die niets met dit weekend te maken heeft, maar ze is blij dat ze er even weg is. Na een kwartiertje gaat de bel en worden de pizza’s geleverd. Mijn maag begint nu toch wat te knorren, omdat ik eigenlijk nog niks hebt gegeten vandaag. Met smaak kijk ik dan ook naar de dampende champignons. Julie zet Grey’s Anatomy op en ontspannen kijken we ernaar. Het is pas als mijn pizza op is dat ik besef dat ik een half uur niet naar de klok hebt gekeken.
Het wordt verder een gezellig avond, maar ik kijk reikhalzend uit naar tien, elf uur omdat ik zeker weet dat hij dan gaat bellen. De deur naar het bureau heb ik wijd open gezet en mijn boxen staan ook zo luid mogelijk. Zo kan ik het zeker niet missen als hij me belt.
Hoe later het wordt, hoe zenuwachtiger ik ben. Gelukkig is Julie er om me wat af te leiden. Als ik om half twaalf dan toch het deuntje van Skype hoor, sta ik snel op.
“Take your time. I’ll entertain myself!”� hoor ik Julie nog net roepen voor ik het bureau invlieg. Snel aanvaard ik de uitnodiging voor een videogesprek. Ik zie hem meteen zitten, alleen in zijn hotelkamer en kan het niet laten om als een idioot te glimlachen.
“Hey”�, zegt hij, net zo blij als ik me voel.
“Hey”�, antwoord ik terug. “Everything all right there in Denmark?”�
“Yes”�, antwoordt hij. “I slept on the plane so I’m not that tired. It should be possible to call you tonight. Or well. Morning for you. Is Julie with you?”�
“Yes, she’s in the living room. I’m glad everything is fine.”�
Zijn blik wordt een beetje triestiger. “Well, it’s fine but it’s not great, you know.”�
Ik zwijg even en kijk hem aan. “I know”�, zeg ik zacht. “Did the guys take care of you?”�
Jared lacht schamper. “They did, but let’s say they couldn’t stop me completely.”�
“Stop you? From what?”� vraag ik niet begrijpend.
“I kind of destroyed some things on the plane”�, geeft hij toe.
“You did what?”� roep ik uit.
“Well yeah! I was frustrated like hell and I already missed you like crazy. I had to get it out on something.”�
Met een bezorgde blik kijk ik naar hem via mijn computer. Het is raar om zo met hem te praten. Zonder dat ik hem kan aanraken of knuffelen.
“I wish I could hold you now”�, zeg ik daarom.
“Me too”�, antwoordt hij zacht. “This is hell. The people are nice and all, and the hotel is amazing, but still. I don’t want to be here.”�
Even wordt er niks meer gezegd, maar dan moet Jared toch voorzichtig naar mijn mentale staat polsen. “How is it with you? Everything a bit okay after I left?”�
Ik aarzel om hem te vertellen dat ik volledig ben ingestort, maar hij kent me te goed en merkt het meteen op.
“You promised you would tell me”�, waarschuwt hij me meteen.
Zuchtend kijk ik naar zijn knappe gezicht. “Let’s just say I need to go to the store to buy some tissues.”�
“I thought we had some boxes left”�, antwoodt hij met een frons.
“Not anymore”�, zeg ik zacht en ik kijk even naar de foto van ons twee op het bureau in plaats van naar hem.
“Alys, look at me”�, hoor ik hem zeggen en ik probeer met alle wil van de wereld om de tranen terug te dringen. Ik draai mijn hoofd naar hem en zie hoe verschrikkelijk hij ermee zit dat hij de oorzaak voor mijn gemoed is.
“Don’t worry”�, haast ik me om te zeggen en ik wrijf snel over mijn ogen. “Time is in our advantage right now. It can’t get any worse than this, so. Only..”� ik tel even uit hoeveel uur het nog is en zeg dan: “1445 hours.”�
Hij schiet in de lach. “Are you counting?”�
“My dad made a schedule”�, zeg ik glimlachend. “It’s really encouraging actually. At least it doesn’t look so long now.”�
“Maybe you should scan it and send it to me”�, zegt hij serieus en ik knik blij, als teken dat ik dat zal doen.
Ik praat nog zeker een uur met Jared en vertel hem wat ik heb gedaan met mijn ouders en Julie en hij vertelt over de vlucht en dat hij zelfs al een deel heeft geschreven in zijn dagboek. Hij had er nood aan. Dat kan ik alleen maar begrijpen. Na veel getreuzel neem ik dan eindelijk afscheid met een deel lieve handkusjes. Hij belooft me nogmaals dat als ik wakker word, ik hem opnieuw kan bellen en nadat we allebei nog eens hebben gezegd dat we van elkaar houden, leg ik af.
Als ik de living weer binnenkom, zit Julie net televisie te kijken met Iana op schoot.
“Sorry it took so long”�, zeg ik, maar ze glimlacht.
“No problem. Michael called in the meanwhile so everything is okay between us too.”�
“He’s such a sweetheart”�, lach ik.
“Sometimes”�, verbetert ze, maar ze lacht met me mee. De laptop wordt afgesloten, Iana wordt omgekleed en terug boven in haar bedje gelegd en wij gaan ook maar eens slapen. Julie ligt nu op Jareds plaats, maar ik ben blij dat er iemand ligt. Anders zou het veel te leeg aanvoelen. Na nog wat gepraat te hebben, vallen we om 2u in slaap.
De ochtend erna zet ik de computer meteen weer op om met Jared te kunnen bellen. Julie vindt het helemaal niet erg en houdt zich met Iana bezig, terwijl ik het bekende geluidje hoor. Na even met hem gepraat te hebben, komt Julie met mijn gibberende dochter het bureau binnen. Jared is ontzettend blij om haar te zien en ze lacht en zwaait blij naar haar papa, zij het dan zonder besef en met mijn hulp. Nadat Jared Julie nog eens bedankt heeft voor alles, laat ze me weer alleen. Hij vertelt dat ze de concertzaal zijn gaan bekijken voor hun eerste optreden maandag en dat alles er goed uitzag. Ik heb echter niet veel te vertellen, omdat ik gewoon geslapen heb, maar het is ook niet nodig. Soms is het gewoon leuk om als twee waanzinnig verliefde idioten naar elkaar te staren via cam. God, wat mis ik hem hard. Als ik vind dat hij nu toch eindelijk moet slapen gaan, haak ik na tien minuten afscheid nemen in. Ik glimlach vaag, blij omdat de eerste dag al voorbij is en het toch nog vrij goed gaat.

De rest van het weekend gaat op hetzelfde tempo. Julie vindt het geen probleem om me met Jared te laten praten en houdt zich intussen bezig met surfen op het internet. Ook Rebecca was nog even langs gekomen om te horen hoe het ging, maar voorlopig gaat het vrij goed. Het zijn ook nog maar de eerste dagen. Iets waarschuwt me al dat het alleen maar moeilijker gaat worden. Zeker als het bijvoorbeeld al 20 oktober is en ik nog altijd meer dan een maand moet wachten eer ik hem zie. Maar daar denk ik nog maar niet aan. Alles op zijn tijd. Ik ga met Julie en Iana wandelen overdag, bekijk een hele reeks series en films en praat uitgebreid over iedereen in mijn vriendenkring. Julie is van plan me eens een avondje mee uit te nemen. Gezellig met vriendinnen onder elkaar of zelfs misschien eens naar een danscafé. En ik moet sowieso twee keer per week bij haar en Michael gaan eten. Samen met Iana.
Als het maandagochtend is, herinnert ze me daar nog aan voor ze vertrekt. Glimlachend beloof ik haar dat ik woensdagavond om zeven uur aan haar deur zal staan - na met Jared gebeld te hebben. Ze vertrekt vrij vroeg, maar Jared ging nu ook nog bellen en dus heb ik nog wel wat te doen voor ik naar mijn werk moet. En Constance kan ook elk moment komen om voor Iana te zorgen. Ik heb haar nog niet gezien sinds zijn vertrek, maar ze zal toch moeten begrijpen dat ik met hem wil praten. Het wordt acht uur en ik zit al klaar voor de computer tot hij zich aanmeldt, maar vijf minuten later is hij er nog niet. De bel gaat wel en ik doe snel open om Constance binnen te laten.
“He can call any minute”�, zeg ik snel en de vrouw snapt het meteen.
“Oh good, then I can wave hi to him!”�
Ik glimlach en loop terug naar de computer. Zeven na acht, maar hij is er nog altijd niet. Constance neemt intussen een huilende Iana op om haar te verschonen. Het wordt tien na acht, kwart na acht, maar nog altijd geen Jared. Om kwart voor moet ik naar mijn werk vertrekken om om negen uur te beginnen en dus kunnen we maar een half uurtje praten. Maar het is alleszins beter dan niks. Helaas wordt het steeds later en blijft hij offline. Met een zwaar gemoed blijf ik angstvallig naar de plek rechtsbeneden kijken tot er een melding komt van zijn online zijn. Het wordt twintig voor en ik moet nu bijna vertrekken dat voor vijf minuten bellen absurd zou zijn. Toch zou ik het voor hem willen doen.
“Still nothing?”� vraagt Constance verbaasd.
“No”�, antwoord ik zacht.
“He has his first show today, so maybe they need to do some preparations?”�
“But everything was already taken care of”�, zeg ik verward. “I don’t understand.”�
Ik blijf nog vijf minuten zitten, maar dan moet ik toch echt wel naar mijn werk vertrekken. Intens ontgoocheld en diep bedroefd sluit ik Skype af. Ik geef Iana nog snel een kus en een knuffel en vertrek dan ongelukkig naar mijn werk. Omdat ik wat later ben, moet ik direct beginnen en kan ik het me permitteren om er niet aan te denken. Tijdens de pauze is er Rebecca om me op te vangen en dan focus ik me weer op mijn werk. En enkel op mijn werk. Er is vast een goede uitleg voor, hou ik mezelf voor.
Als ik terug thuiskom, ligt Iana fijn te spelen in haar park. Constance geeft me een korte update, maar vertrekt dan, zodat ik alleen ben. Voor de eerste keer sinds hij weg is na dan dat ellendige eerste uur. Ik ga maar meteen de laptop aanzetten -zodat ik in de living kan blijven met Iana - en meld me aan op Skype. Daar zie ik dat hij een bericht heeft achtergelaten: “I’m so sorry I was late. There was an interview and it ran out. I was so angry when I saw I missed you! Please forgive me.. I have to go to the show now, but I’ll talk to you later, okay? I love you so much.. Jay”�
Ik lees de woorden en heb tegenstrijdige gevoelens. Aan de ene kant ben ik blij dat hij iets heeft achtergelaten, maar aan de andere kant voel ik me zwaar teleurgesteld. Interviews zijn altijd onvoorspelbaar. Gaat het dan vaker gebeuren dat hij te laat gaat zijn? Hij had nochtans beloofd dat alles ervoor zou moeten wijken.. en ja, ik weet ook wel dat het praktisch onmogelijk is, maar toch.. Met een wrang gevoel laat ik de laptop op de salontafel staan om wat met het eten te beginnen. Ik heb geen zin om de hele tijd voor de computer te blijven wachten. Wie weet heeft hij nu ook nog wel verplichtingen? denk ik bitter.
Na een half uurtje hoor ik toch het deuntje. Waarom weet ik niet, maar ik staar even naar zijn naam voor ik opneem. Nog voor ik hem fatsoenlijk zie, hoor ik hem al.
“I’m so sorry, Alys!”� zegt hij. “That stupid interview! Please don’t be angry.”�
Hij klinkt zo overstuur, dat ik hem niet wil vertellen hoe teleurgesteld ik me echt heb gevoeld.
“I’m not angry”�, zeg ik dan ook met een flauwe glimlach. “I guess these things can happen. But I didn’t know you had an interview?”�
“We didn’t. It came up last minute. To be honest, I didn’t want to go but I had to! And when it ran out.. you can be sure they won’t bother doing that again.”�
Nu schiet ik echt in de lach. “Did you destroy something again?”�
Hij lacht ook, opgelucht omdat ik niet boos ben. “Only the garbage can flew through the room. That is all.”�
“You might get a reputation of bad ass behavior, Jared.”�
“I don’t care. They shouldn’t do that when I want to call you. I’m already here against my will, they don’t have to push it. It won’t happen again.”�
Glimlachend kijk ik hem via het scherm aan. “It’s okay. We can talk now, so don’t worry about it. Oh hey, I have a surprise for you.”�
Ik draai mijn scherm een beetje, zodat hij Iana kan zien spelen in haar park. Vertederd kijkt hij toe. “You have no idea how much I miss her”�, zegt hij. “Her smell alone.”�
“Did you unpack completely already?”� vraag ik dan ineens en hij kijkt me niet begrijpend aan.
“No, not everything. Why?”�
“Check your suitcase. In the side pocket.”�
Hij staat op en ik zie hem naar zijn koffer lopen. Als hij het zijzakje opendoet, haalt hij er een kruippakje van Iana uit. Hetgene hij me als eerste gegeven heeft en wat ze pas nog had aangehad de dag voor zijn vertrek.
“What is this doing here?”� vraagt hij verbaasd.
“I thought you would miss her smell, so I put it in your suit case as a surprise”�, glimlach ik.
Met een zachte blik in zijn ogen kijkt hij ernaar. “You are incredible.”�
“I know”�, antwoord ik lachend. “Just take good care of it, okay? I want it back.”�
“Deal”�, glimlacht hij.
Hij vraagt nog naar hoe mijn eerste werkdag geweest is en ik vertel dat ik bijna te laat was doordat ik nog vijf minuten extra op hem heb gewacht. Hij verontschuldigt zich uitgebreid, maar het is al lang goed. Zoiets kan af en toe wel eens voorvallen en uiteindelijk viel het gemis vandaag nog mee, dus was het niet zo erg. Hij vertelt over het optreden en dat alles perfect is verlopen. Iedereen was zeer tevreden. Genietend van zijn verhaal, blijf ik hem lachend aankijken.
“Are you alone now?”� vraagt hij dan als hij alles verteld heeft.
“Yes”�, knik ik. “This is my first night alone.”�
Hij kijkt maar bezorgd. “Promise me you will call your brother if something is wrong okay?”�
“I will”�, lach ik. “But I already put on the alarm. So unless a person was already in the house, I should be fine.”�
“Don’t say that”�, zegt hij serieus. “I’ll feel bad all night.”�
“It was only a joke. I’ll call Trey when I get scared. Everything will be fine.”� Ik zwijg even en staar wat voor me uit. “It will be the first night I’ll sleep alone too. I don’t know how that’s going to work out.”�
“I don’t want to make you scared or anything but.. it’s terrible”�, zegt hij met een zucht. “I wish I could go lay next to Shannon or something.”�
Dat beeld doet me in lachen uitbarsten. “You should do that and make a picture! Please! It would be so funny.”�
Hij lacht met me mee, blij dat hij me wat heeft doen lachen. Als ik hem vertel dat ik wat knuffels in ons bed heb gelegd om zijn leegte op te vullen, glimlacht hij.
“I could easily get jealous of those bears. But I’m glad you found something.”�
Ik glimlach terug naar hem en voel die beroemde rilling weer over mijn lichaam kruipen. Kon ik hem maar vasthouden nu. Intussen is het ook zeven uur bij mij en dus weet ik dat het vier uur ’s nachts daar moet zijn. Ik maan hem aan om te gaan slapen, omdat hij toch gezond moet blijven en na wat overtuiging langs mijn kant, stemt hij toe. Innig neem ik afscheid.
De stilte overvalt me even, maar ik besluit niet met de pakken te blijven neer zitten. Ik zet de televisie op voor wat geluid, leg Iana even in haar wiegje, omdat ze in slaap was gevallen en ga dan verder met het eten.
Die nacht slaap ik niet zo goed als anders, omdat de geluiden me soms doen wakker schrikken. Al zijn de knuffels best wel goed gezelschap. Voorlopig dan toch.

Reacties: