Hoofdcategorieėn
Home » One Direction » Too Close » ~ 03
Too Close
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
1 sep 2012 - 21:47
Aantal woorden:
423
Aantal reacties:
1
Aantal keer gelezen:
196
~ 03
Speciaal nog eentje voor Tweety...
Omdat het zo lang geduurd heeft, en het wel weer eventjes kan duren voordat ik weer tijd heb om iets te activeren.
Leeg staar ik naar de ruimte die mijn slaapkamer zou gaan worden. De muren waren in een antracietkleur geverfd waar je nog een tint groen in kon ontdekken als je goed keek en de kasten, deuren en andere accenten waren in een warme framboosroze kleur geverfd. Mijn lievelingskleuren, maar op dit moment had ik ze liever met zwarte verf beklad.
Moedeloos keek ik na een paar minuten naar de verhuisdozen die de kamer overheersten, en ik besloot om dan toch maar te beginnen met uitpakken. Hoeveel ik het hier ook niet naar mijn zin heb, in een lege kamer slapen is ook niets. Zuchtend ga ik op de grond zitten en schuif de eerste doos dichterbij, en het eerste item brengt meteen weer tranen in mijn ogen. Ik streel het hardhouten frame van het blauwe fotolijstje en kijk naar Ness als baby. Trots hou ik haar in mijn armen. Mijn eigen kleine zusje, iemand waarvoor ik kon zorgen. Want vanaf het begin van mijn moeders zwangerschap bleek dat Ness het syndroom van Down zou hebben. De enige reden dat Ness dan ook geboren is omdat mijn ouders geloof het niet toestond dat ze abortus zouden plegen. En daarmee was ik een soort van aangewezen om voor haar te zorgen. Maar lang heeft dat niet geduurd. Zodra ze oud genoeg was werd ze naar Tallingtons gestuurd.
Voorzichtig zet ik de foto op mijn nachtkastje en ga verder met de doos uitpakken. Het ene na het andere aandenken komt te voorschijn en ik ga steeds langzamer door met de spullen uitzoeken.
Uiteindelijk ben ik klaar als mijn moeder voor het eten roept. Iedereen zit al aan tafel inclusief een paar mensen die ik niet ken. Vast een paar bobo’s van mijn moeders nieuwe werk. Hoe je dat eigenlijk werk kan noemen snap ik niet. De enige reden waarom zij steeds promotie krijgt is omdat haar bazen hopen dat ze met hen naar bed gaat als ze haar promotie geven. Hoe stom kunnen die gasten zijn? Netjes schuif ik me aan en stel me maar even voor. “Hallo, mijn naam is Lexie Wellings.”¯ Alle mannen geef ik een hand maar zodra ik die los laat ben ik hun namen ook weer vergeten. Een afkeurende blik, eentje die mijn moeder zowat geperfectioneerd heeft doet me naar haar opkijken. “Had je je niet wat netter aan kunnen kleden?”¯ Ik kijk even naar mijn kleding. “Nee dat kon niet. Dan had je maar moeten zeggen dat we ‘gasten’ te eten kregen.”¯ Kwam er sarcastisch uit mijn mond voordat ik begon met eten.
Moedeloos keek ik na een paar minuten naar de verhuisdozen die de kamer overheersten, en ik besloot om dan toch maar te beginnen met uitpakken. Hoeveel ik het hier ook niet naar mijn zin heb, in een lege kamer slapen is ook niets. Zuchtend ga ik op de grond zitten en schuif de eerste doos dichterbij, en het eerste item brengt meteen weer tranen in mijn ogen. Ik streel het hardhouten frame van het blauwe fotolijstje en kijk naar Ness als baby. Trots hou ik haar in mijn armen. Mijn eigen kleine zusje, iemand waarvoor ik kon zorgen. Want vanaf het begin van mijn moeders zwangerschap bleek dat Ness het syndroom van Down zou hebben. De enige reden dat Ness dan ook geboren is omdat mijn ouders geloof het niet toestond dat ze abortus zouden plegen. En daarmee was ik een soort van aangewezen om voor haar te zorgen. Maar lang heeft dat niet geduurd. Zodra ze oud genoeg was werd ze naar Tallingtons gestuurd.
Voorzichtig zet ik de foto op mijn nachtkastje en ga verder met de doos uitpakken. Het ene na het andere aandenken komt te voorschijn en ik ga steeds langzamer door met de spullen uitzoeken.
Uiteindelijk ben ik klaar als mijn moeder voor het eten roept. Iedereen zit al aan tafel inclusief een paar mensen die ik niet ken. Vast een paar bobo’s van mijn moeders nieuwe werk. Hoe je dat eigenlijk werk kan noemen snap ik niet. De enige reden waarom zij steeds promotie krijgt is omdat haar bazen hopen dat ze met hen naar bed gaat als ze haar promotie geven. Hoe stom kunnen die gasten zijn? Netjes schuif ik me aan en stel me maar even voor. “Hallo, mijn naam is Lexie Wellings.”¯ Alle mannen geef ik een hand maar zodra ik die los laat ben ik hun namen ook weer vergeten. Een afkeurende blik, eentje die mijn moeder zowat geperfectioneerd heeft doet me naar haar opkijken. “Had je je niet wat netter aan kunnen kleden?”¯ Ik kijk even naar mijn kleding. “Nee dat kon niet. Dan had je maar moeten zeggen dat we ‘gasten’ te eten kregen.”¯ Kwam er sarcastisch uit mijn mond voordat ik begon met eten.
Reacties:
Ik zit hier met tranen in mijn ogen! Ik vind het zo zielig voor die twee!! (niet voor de ouders eh xd)
En je schrijft zo verdomde goed!!!! Love it
en bedankt
YOU'RE AMAZING!!!!!