FanFic.nl

__ EEN PAAR DAGEN LATER__
“Mams, wil jij dat rood kleedje van mij nog wassen? Ik wil het graag meenemen!”� roep ik naar beneden. “Ja, kom het dan zelf brengen. Ik heb ook maar twee handen.”� Ik zucht, strompel naar de badkamer, graai in de wasmand, vis het rode kleedje eruit,ga naar beneden en werp het kleedje naar mama’s gezicht. Het valt op de grond. Mama raapt het op. Ik weet wat ze wil zeggen, want ze opent haar mond, maar twee seconden later sluit ze die toch maar weer. Verstandige beslissing. Dus euhm… waar was ik? Oh ja, het rode kleedje. Dan heb ik alles bij, denk ik. Enneuh… Voor jullie je gaan afvragen waarom ik mijn koffers aan het pakken ben: ik vertrek morgen naar België. Remember? Gisteren heb ik afscheid genomen van Louise en co. Ik vind het spijtig dat ik ze de hele vakantie zal moeten missen, maar langs de andere kant, kijk ik er ook heel erg naar uit om mijn familie terug te zien. Ik zie hen tenslotte maar heel weinig. En België heeft toch nog altijd iets speciaals voor mij. Het blijft mijn geboorteland. Elke keer als ik uit het vliegtuig stap, heb ik zoiets van: Ja! Thuis! Soms best wel vreemd, als je erbij stil staat. En natuurlijk heeft België nog een ongelooflijk groot voordeel: GEEN TOM IN DE BUURT! Holé pistolé! Laten we met z’n allen de samba dansen. Oké, Minoe, niet melig doen. Misschien kijken de buren wel mee. (Ik heb zo’n sterk vermoeden dat mijn buurjongetje van veertien jaar elke avond met zijn verrekijker mij staat te begluren. Soms kleed ik me zelfs expres om voor het raam; dat jochie moet toch ook een beetje entertainment hebben? Niet?) Maar back to the point. “Het eten is klaar!”� hoor ik mama roepen. “Jaja, ik kom al!”� Geen seconde te vroeg, ik ging bijna flauw vallen van de honger. Ja, ik overdrijf nogal vaak. Maar dat zul je nog wel merken, als je me beter kent. Ik kletter op mijn stiletto’s - 9 cm, wat zeg je daar van! - de trap af. Daar heb ik dus weken op zitten oefenen. Ik vind het gewoon zo leuk klinken, die hakken. Het klinkt echt… gezellig. Oké, nu kan je me als compleet gestoord beschouwen, maar ik vind het leuk klinken, alright? Dus, ik wou het ook perse kunnen. Je had mama haar ogen moeten zien toen ik met die stiletto’s thuis kwam; ze had me bijna vermoord. Kan me lekker geen barst schelen. Ik draag wat ik wil dragen. Dus, ik kom bij de tafel aan - ik zie dat papa ook eens een verbaasde blik werpt naar de kunstwerken aan mijn voeten, maar hij houdt wijselijk zijn mond. Dat vind ik nu net zo leuk aan hem - en ga sierlijk op mijn stoel zitten.We eten spaghetti. Weinig origineel, weet ik ook, maar ik kan er nu ook eenmaal niet aan doen dat mijn ouders geen kookwonders zijn. En eerlijk gezegd smaakt het me best wel. Als ik mijn bord leeggeschraapt heb en elk restje door mijn kiezen gemalen is, ruim ik mijn bord op en zet het in de vaatwasser. Daarna laat ik mij in de zetel vallen en kijk naar van die belachelijke, nutteloze programma's, waarvan je niet begrijpt dat de mensen die erin mee doen zichzelf zo serieus nemen. Je kent dat wel. Of misschien ook niet... Maar ik kan dan mijn verstand tenminste eens op nul zetten en die mensen gewoon wat uitlachen. Na een uurtje levenloos naar het scherm gestaard te hebben, beslis ik dat het toch maar eens tijd wordt om onder de wol te kruipen, aangezien ik 's ochtends rond 5 uur zal moeten opstaan om het vliegtuig naar België te nemen. Ik kan niet wachten...