FanFic.nl

Fall again • Harry Styles [afgewerkt]

Forty-one part two

In mijn automatische reactie om naar hem op te kijken, draaide ik mezelf om en liet daarbij mijn blik op de muur naast hem vallen. Harry zag hoe ik de wenkbrauwen fronste en wierp een snelle blik achter zich voor hij van het bed afkwam en naar me toeliep. ‘Harry, what’s…’, begon ik langzaam, maar werd al snel onderbroken door Harry’s hand dat het mijne vastgreep en me zo richting de beplakte, donkerblauwe muur trok. Met mijn gezicht er hooguit een meter vanaf en Harry’s standvastige aanwezigheid naast me, liet ik mijn blik over de verschillende foto’s voor me gaan. Al waren het niet enkel foto’s die ik zag, maar ook teksten (brieven?), krantenknipsels en dat allemaal onder een dikke laag plakband, of vastgepind met enkele spijkers. Wat ze gemeen hadden, was dat ze allemaal om í²ns leken te gaan. One Direction, onze gezamelijke vriendenkring, hij en ik. Verschillende pashokjes-foto’s van mij, Liam, Louis of de anderen hingen kriskras door elkaar, soms onderbroken door spontanere versies; zoals de kusfoto die mijn aandacht trok. Afgezien van mij en Harry die druk bezig waren met poseren, viel ook Louis erop op die in de hoek linksonder een poging deed om voor de lens te springen, en daarbij zijn meest charmante blik ooit trok. Ik gniffelde zacht bij de herinnering voor ik me weer naar de jongen naast me omdraaide, die me glimlachend tegemoet keek. ‘Ik dacht niet dat die hier nog zouden hangen’, zei ik en glimlachte voorzichtig. Harry schudde het hoofd en gaf me een zacht kneepje in mijn hand. ‘Of course they still do’, lachte hij voor hij me met zich meetrok naar het bed en ik me neerzette. Harry deed hetzelfde maar dan uitgebreider, en legde zich languit naast me om me daarna breed grijnzend aan te kijken. ‘What?’ vroeg ik hem en trok mijn wenkbrauwen onbegrijpend op. ‘I know you’re really pissed now but after all: you came’, constateerde hij en verloor zijn grijns geen moment. ‘So?’ ‘That tells me a lot.’ Ik sloeg mijn ogen neer als reactie op zijn lachwekkende gebrabbel en keek daarna serieus weer naar hem op. ‘You’re right’, begon ik schouderophalend, ‘I am really pissed now and I wanted to tell you off for-’ ‘Wait just a second with that, hold on to that feeling!’ Hij onderbrak me met verbazing en graaide naar zijn gitaar achter me. ‘What are you-’ ‘That’s why I wanted you to come, Rose’, legde hij me uit en nam de gitaar in zijn handen. ‘Just listen to me before you get all mad and stuff’, maande hij me aan voor hij zacht begon te spelen en ik wel moest toestemmen. Ik knikte en volgde de bewegingen van zijn vingers, die de snaren met een al snel herkenbaar geluid stuurden, en keek glimlachend naar hem op toen Harry’s stem zich bij de melodie voegde. “You and I, two of a mind-this love’s one of a kind”� We keken elkaar in de ogen terwijl hij zong en mijn blik vasthield. Zijn stem bezorgde me rillingen. “You and I, we’re drifting over the edge and I will-’, zijn blik gleed even snel naar zijn vingerzetting en boorde zich daarna weer in de mijne, “I will fall for you, and I will fall for you, and if I fall for you-would you fall too? You and I, learning to speak, kisses on the cheeks. You and I, we’re lifting over the edge. And I will fall for you, and I will fall for you, and if I fall for you-would you fall too?”�

Met die laatste zin sloeg hij de laatste snaren aan en glimlachte vervolgens naar me. ‘That was pretty good for a stolen cover’, complimenteerde ik hem glimlachend, waarop hij lachte en zijn schouders ophaalde. ‘I thought it would fit and Ed promised not to kill me so…’ Ik knikte en keek toe hoe hij de gitaar opnieuw achter zich legde en daarna zijn handen in elkaar sloeg. ‘Ik wist niet dat je ondertussen al zo goed speelde.’ Een trotse, lichte kleur verscheen op zijn gezicht en hij lachte. ‘Not as good as Niall or Ed, but I really wanted to show you this.’ ‘I love it, great job Haz.’ De glimlach om zijn lippen werd breder terwijl we elkaar aankeken en geen van beiden onze blik afwendden. Ik vond niet alleen dat Harry een goede versie van Ed’s nummer had gebracht, maar begreep de boodschap erin ook. Het kon ook niet anders. Dat in combinatie met de foto’s die ik net had gezien en herkende vanuit mijn eigen kamertje, maakte me zo week als wat, en ik wist dat ook hij dat besefte. De simpele lyrics van één van lijn vroegere lievelingsliedjes, leken plots precies bij ons verhaal te passen, en dat maakte iets in me los. Ik kon het niet plaatsen, maar merkte mijn veranderende lichaamshouding op toen het tot me doordrong dat ik aan ’t opgeven was, en dat slechts door één simpel refrein. Bij die gedachte, schreeuwde alles aan me plots mijn overgave uit. Ik werd zenuwachtig, ademde sneller. Binnenin mijn hoofd leek het net een overlopende waterketel, bruisend met energie, waarvan ik wist dat ook Harry het merkte. Dat zag ik toen zijn guitige blik plots veranderde en hij me met serieuze ogen aankeek. ‘Rose I-’ ‘No’, ik schudde mijn hoofd om mijn onderbreking kracht bij te zetten en sloeg mijn ogen neer, waarop ik naar mijn handen keek om zo mijn zenuwen om de plotse ingeving die ik kreeg onder controle te houden. ‘Maybe you were right’, zei ik aarzelend ingaande op mijn stemmingswisseling, die hopelijk niet slechts tijdelijk was. ‘About what?’ klonk zijn vragende stem vervolgens naast me, waarop ik een diepe zucht nam en opkeek. ‘I just don’t really feel like slowing down with us anymore Harry. Maybe we just have to take it as it comes, fast and furious you know?’ Als ik rustig genoeg was geweest om te knipperen, had ik vast het oplichtten van zijn ogen gemist.

Reacties: