FanFic.nl

De 73 jaarlijkse Honger Spelen.

Diamanten jurk

Ik moet wat over mezelf vertellen, dat word me gevraagd. Ik ben niet zo'n prater, zeker niet bij vreemden. Dus om me op mijn gemak te stellen, vertelt Cinna eerst iets over zichzelf. Uiteindelijk heb ik geen moeite om over mezelf te praten. Niet bij Cinna. Ik vind hem zowaar aardig. Dat was ook gelijk de enige die ik aardig vond hier. ‘Heb je op school geleerd over de mijnen?’ Vraagt Cinna uiteindelijk. Ik knik, ook al snap ik niet waarom hij dat vraagt. ‘Dan weet je zeker ook wat ze daar vroeger ook vonden, buiten de kolen om.’ We leerden op school dat ze daar heel vroeger ook diamanten vonden. Nu was daar niks meer van over, omdat ze het er toen al allemaal eruit hadden gehaald. ‘Diamanten.’ Hij knikt. ‘Precies. Omdat je toch trouw moet blijven aan je District zat ik te denken om daar iets mee te doen.’ Dat zou al zoveel beter zijn dan zie verschrikkelijke anders kostuums. ‘We gaan niet overdrijven met de diamanten, dat laten we wel over aan de Beroeps tributen.’ Fluistert Cinna zo zacht dat ik het alleen kon horen. Ik lach. Gelukkig vond hij dat zelfs. Elk jaar zagen die er weer belachelijk uit. Enorme hoofdtooien met gekleurde veren, bont, en nog veel meer. Te kleurrijk, te overdreven. ‘We gaan zorgen dat het publiek je onthoudt. Op een goede manier. We laten je schitteren.’ Stelt hij me gerust. En ik vertrouw op hem.
Die avond word ik door mijn voorbereidingsteam opgetut in ons appartement voor de Parade.
Ons appartement is op de bovenste verdieping, omdat we het laatste District zijn. Ik vond het geweldig om met de lift naar boven te gaan. Het voelde alsof je vloog. Ons verblijf was prachtig. Heel modern, met een verhoogde eetkamer met groene stijlvolle stoelen en een glazen langwerpige tafel. De woonkamer had een gigantische tv, met een grote witte leren hoekbank en een grote zwarte leunstoel.
Ik ben benieuwd wat ze Struve aantrekken. En of ze hem ook zo “toegetakeld”� hebben. Als mijn make-up erop zit, komt Cinna binnen. In zijn handen heeft hij een grote zwarte hoes. Daaronder zit vast mijn kledij. ‘Ogen dicht.’ Zegt hij en grijnst. Ik doe mijn ogen dicht. Ik hoor het geluid van de stoffen die over elkaar schuren. Dan voel ik een koude harde stof over mijn lichaam heen glijden. ‘En doe ze maar open.’ In de spiegel zie ik een mooi, nee prachtig, meisje staan. Met een prachtige korte jurk, met een laag decolleté, laag uitgesneden rug. De armen lopen wijd uit aan de onderkant. Over de hele jurk zitten diamant accenten. Met een kleine, subtiele hoofdtooi. Ik heb nog nooit zoiets moois gezien. Ik lijk niet eens meer op mezelf. Ik vind mezelf zowaar mooi.

Reacties: