FanFic.nl

Life's hard, live with it.

Hoofdstuk 2. Scarlett Morgan Gracie Faith Niamh Campbell.

 
Het was weer hetzelfde riedeltje. Opstaan, klaarmaken, naar school fietsen, weer fake lachen, Ruby deed weer gewoon Ruby, het was normaal. Een huivering trok door mijn lichaam. Wat je normaal vindt. Een normale dag, zoals alle anderen. Inderdaad, het begin was zoals alle anderen dagen, maar dit keer was er wel degelijk wat anders.
Ik liep het lokaal in. Wiskunde. Ik was slim, veel slimmer dan Ruby, waardoor ik ander wiskunde had. Ik ging op mijn gebruikelijke plek achterin zitten en pakte mijn spullen tevoorschijn. Na een paar minuten schraapte mijn leraar zijn keel.
“Goedemorgen.”� Dit was zijn teken dat de les begon en dat we stil moesten zijn. Ik legde mijn pen neer en keek naar hem. De deur ging open een een blanke jongen met licht blond, bijna wit haar kwam binnen. Hij verontschuldigde zich en liep gehaast naar de leraar.
“We hebben een nieuweling in ons midden!”� riep hij enthousiast. Hij mompelde iets tegen de jongen. De jongen keerde zich naar de klas en begon hakkelend.
“Ehm, hoi, ik ben Stefan.”�  Een lichtroze blos ontstond op zijn wangen. Onbewust vond ik het schattig en boog iets voorover om hem beter te kunnen zien. Zijn huid was heel licht, net als zijn haar. Hij was lang en slank, je zou zeggen slungelig, maar door zijn strakke lange mouwen T-shirt zag je zijn gespierde armen. 
“Ehm, naast Scarlett is nog een plaats vrij.”�  De leraar wees met zijn pen naar mij. De jongen slenterde naar me toe. Iets beschaamd liet ik mezelf weer normaal in mijn stoel zakken. 
"Hoi." zei ik glimlachend terwijl ik mijn tas van de stoel naast mij haalde. Hij knikte beleefd maar hield zijn ogen op de grond gericht. Terwijl hij naast me neerzakte, bleef hij weg kijken.
"Is er iets? Ben ik zo lelijk dat je niet naar me durft te kijken?" grapte ik. Hij schudde zijn hoofd, pakte zijn boeken en staarde naar de woorden.
"Daar lijkt het anders wel op." mompelde ik terwijl ik ook maar aan mijn werk begon. 
"Je bent helemaal niet lelijk, je bent juist heel mooi." fluisterde hij zacht. Zo zacht dat ik dacht dat ik het me verbeelde. Ik keek hem schuin aan en beet op mijn lip. 
"Waarom kijk je me niet aan?" vroeg ik fluisterend. Hij had iets mysterieus, iets wat ik niet mocht weten. Hij was onzeker en zeker tegelijk. Hoe hij stamelend voor de klas had gestaan maar wel had verteld dat ik heel mooi was. Het was zo tegenstrijdig! Ik schoof iets naar hem toe. Mijn nieuwsgierigheid brandde en werd alleen maar aangewakkerd door zijn wegkijken. Hij kneep zelfs zijn ogen dicht! Hoofdschuddend probeerde ik me weer op mijn werk te letten. Het was lastig. Telkens zag ik zijn bleke handen vanuit mijn ooghoeken bewegen. Ik hoorde zijn zachte stem de formules fluisteren. Zijn pen kraste over het papier. Toen het schelle geluid van de bel ging, sprong ik direct op, greep mijn spullen bij elkaar en stormde de klas uit. Hij durfde me amper aan te kijken! Wie dacht hij wel niet dat ik was? Zou hij de geruchten geloven en denken datik de grootste bitch op aarde ben? Of was er iets anders aan de hand? Boos trok ik aan het slot van mijn kluisje, wat niet open ging. Ik stond een tijd te rammelen en schopte er uiteindelijk woest tegen aan.
"Jij stom kut ding!" riep ik uit. Een bleke gestalte schoot voor me en even later stond mijn kluisje open. Ik staarde met open mond naar de jongen naast mijn kluisje.
"Stefan." fluisterde ik. Hij had zijn ogen gesloten maar knikte. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes. Waarom wilde hij me niet zien? Waarom opende hij niet gewoon zijn ogen? 
"Ik denk dat ik weet wat je nu denkt." sprak hij slim. Ik trok mijn wenkbrauwen op.
"Kun je soms gedachten lezen?" vroeg ik fel. Hij grinnikte.
"Je kijkt teveel films." 
"Je weet zeker ook toevallig welk getal ik in mijn hoofd heb en wat mijn toekomst is?" hij schudde zijn hoofd.
"Nog steeds teveel films." ik schudde mijn hoofd en begon de juiste boeken te pakken, de rest dumpte ik in het kluisje.
"Je wilt weten waarom ik niet naar je kijk, waarom ik mijn ogen afwend." zei hij zacht.
"Ha! Zie! Je kunt wel gedachten lezen!" riep ik uit terwijl ik op sprong.
"Nee gek! Ik kom alleen meer mensen tegen en die vragen hetzelfde, altijd." hij pakte mijn pols vast. 
"We gaan naar buiten." zei hij lachend en met zijn blik op de grond, trok hij me mee naar het plein voor de school. Zodra we buiten waren zette hij een zonnebril op. Ik keek naar hem terwijl hij aan één van de vele picknicktafels ging zitten. Hij wenkte me en twijfelend nam ik tegenover hem plaats.
"Waarom vertel je dan niet gewoon waarom je je ogen steeds afwend." stelde ik voor. Mijn nieuwsgierigheid hóórde je gewoon. Glimlachend schudde hij zijn hoofd.
"Ik ken je amper. Scarlett was het toch? Vertel eens iets over jezelf." hoe slim! Hij veranderde van onderwerp. En natuurlijk vestigde hij de aandacht op mij. En natuurlijk ben ik zo'n kletskous die meteen begint te ratelen als iemand me de kans geeft.
"Jep, ik ben Scarlett. Ik zit in het laatste jaar, en haal waarschijnlijk mijn diploma wel. Ik heb veel vrienden," ik kuchte even, hopelijk snapte hij de boodschap niet,"niet dat ik op wil scheppen, hoor. Tja, ik woon bij mijn ouders, enigskind, ik wil chirurg worden, dat lijkt me zo stoer!" ik glimlachte even.
"Je moet mij nooit het woord geven, dan lul ik de hele tijd door." ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht.
"Ik jaag je weg, hè? Ga maar. Als je nu gaat is het misschien niet zo genant." mompelde ik. Ik hoorde hem zacht lachen. Zijn warme handen lagen ineens op die van mij en haalden ze voorzichtig van mijn gezicht.
"Het is leuk." zei hij zacht. Ik keek in zijn zonnebril. Ik haatte die zonnebril nu al! Ik wist niet eens of hij naar me keek!
"Ben je blind?" vroeg ik ineens. Het kwam ineens in me op en natuurlijk flapte ik het er meteen uit. Weer grinnikte hij.
"Nee, nee, ik ben niet blind." verzekerde hij me.

Reacties:

LotStuff zei op 4 sep 2012 - 19:38:

Het was weer hetzelfde riedeltje. Opstaan, klaarmaken, naar school fietsen, weer fake lachen, Ruby deed weer gewoon Ruby, het was normaal.

Dit is een heel sterk begin, je eerste twee zinnen voelen heel herkenbaar. Maken mij nieuwsgierig naar meer en geven me min of meer een duidelijk beeld van wat ik kan verwachten van Scarlett als persoon.

Boos trok ik aan het slot van mijn kluisje, wat niet open ging. Ik stond een tijd te rammelen en schopte er uiteindelijk woest tegen aan.
"Jij stom kut ding!" riep ik uit.

G'oh dit komt me bekend voor (':

Hmm, je hebt me nieuwsgierig gemaakt én gosh! Wat houd ik van Scarlett en al haar geratel. Lovely!
Amazing Chapter, snel verder.

XJoanna zei op 4 sep 2012 - 9:54:
Ga verder jij

lovaticX zei op 4 sep 2012 - 7:51:
VERDER : D D

KellyStyles zei op 3 sep 2012 - 23:38:
Oeeh mysterieus ! I like it !
Snel verder, ik kan niet wachten om verder te lezen!

Liefs

ZoeyRedbird zei op 3 sep 2012 - 23:05:
Wat is er dan aan de hand??? Grrrr ga snel verder ik wil het weten!!!