Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » ~ the Triwizard Games ~ » ♥~05
~ the Triwizard Games ~
♥~05
Ik stuikelde haast over mijn eigen voeten terwijl ik zo snel als ik kan het stenen trapje van de Uilenvleugel afrende. Angst leek met me mee te drijven, ik kon de uil maar niet uit mijn gedachte krijgen. Als ik met mijn ogen knipperde, zag ik zijn felrode ogen weer naar me grijnzen. Een koude rilling liep over mijn rug toen ik de heuvel afrende, richting de stenen cirkel. Mijn hart raasde tegen mijn borstkas en ik remde wat af bij de stenen. Ik liep ernaar toe en ging op de dicht bijzijnde steen zitten. Hij voelde koud aan, wat me goed deed. Mijn wangen gloeiden als twee tomaten die net niet ontploft waren in de magnetron. Ik probeerde mijn gedachten op een rijtje te krijgen, maar ik bleef telkens hangen bij twee onderwerpen.
Enge uil.
Cedric Diggory.
Het flitste heen en weer tussen de twee beelden in mijn hoofd, totdat ik op den duur zo gek werd dat ik de uil met Cedric's gezicht zag en - nog angstaanjagender - Cedric's gezicht met de knalrode ogen van de uil. Het leek wel alsof de duivel in hem verscholen zat.
''Hier ben je dus!'' Met een ruk draaide ik me om in de richting van de stem. Toen ik de eigenaar zag, sprong ik van de steen af en dook ik erachter.
''I-ik deed het niet expres! Ik.. Ik wilde gewoon'' ''Kop houden!'' de stem van Draco Malfidus snoerde de mond van Korzel of Kwast, ik kon ze nooit uit elkaar houden. ''Stel je voor dat iemand het ooit ontdekt. Dan zijn we vers vlees voor de Toverschool Spelen!'' Draco keek schichtig om zich heen en ik dook nog wat dieper achter de steen. Hij keek recht over me heen en ik voelde een kleine steek van opluchting door me heen sidderen. Waar had hij het over?
Ik keek opzij naar Ron, wiens vuurrode haar weerspiegelde in de middagzon. Hij had zijn vingers verstrengeld met de mijne, terwijl hij zachtjes met zijn duim over mijn hand streelde. Het gaf me een warm en rustgevend gevoel en ik wenste dat dit niet de laatste keer zou zijn dat ik me zo bij hem voelde. Ik had Ron altijd al knap gevonden, maar had nooit enig idee gehad dat ik een kans maakte. Ik had Ron altijd al gezien als rokkenjager, terwijl hij daar blijkbaar helemaal geen ster in is. Nou ja, volgens Harry dan, maar die zegt wel meer. ''Kijk!'', riep Ron en ik volgde zijn wijzende vinger. Hij wees naar een hert, dat tussen de bomen stond te grazen alsof er geen enkel kwaad ronddoolde in dit bos. Ik voelde een vreemd gevoel van schattigheid over me heenkomen door Ron's opmerking. Ik dacht aan zijn verhalen over de elfjes en door die herinnering versterkte het gevoel. Het deed me denken aan lolly's, ijsjes en zuurstokken en liet me weer een klein meisje zijn. Ik rende door de lavendel velden vlak bij ons huis en snoof hun heerlijke, magische geur op. Het was dezelfde dag geweest dat ik mijn brief kreeg. Ik dacht aan hoe trots mijn ouders op me waren geweest, maar opeens ging de zon schuil achter een dikke wolk, wat me deed opschrikken uit mijn gedachten. Als de zon weg was, leek het bos een stuk donkerder en enger. Er dook een onverwachtse wind op, die trok aan onze haren. Ik kreeg kippenvel en begon te rillen. Ik voelde hoe Ron af en toe een kneepje in mijn hand gaf en besefte dat hij het ook niet al te prettig vond zo. ''Laten we terug gaan naar het kasteel.. ik eh.. rammel!'' Aan zijn stem te horen was hij net zoals ik aardig bang, maar omdat Ron altijd honger heeft, zou het me niets verbaasd hebben als ie gewoon wilde eten. Hij stond op en trok mij ook omhoog, waarna hij mijn hand losliet en voor me uit liep. Op een stevig tempo zichzagden we zwijgend tussen de bomen door. Het fijne gevoel was als sneeuw voor de zon verdwenen en de akelige stilte leek tussen ons in te hangen als een dikke muur modder waar je nog net een vinger doorheen kon steken. Toen we aan de rand van het bos waren en eruit stapten, hoorden we een dikke knal. Ik slaakte een gilletje en Ron keek me geïriteerd aan. ''Het was gezellig, maar nu kun je wel weer normaal doen'', zei hij op een chagarijnige toon, waarna hij door stampte richting het kasteel. Verbluft bleef ik staan. Hoe kon hij nou opeens zo bot doen? Had ik wat verkeerd gezegd? Ik ging ons gesprek na, maar we hadden niet erg veel meer gezegd. Had het weer dan zoveel invloed op hem, of was het wat anders?
De letters dansten voor mijn ogen. Het enige woord dat duidelijk stilstond en naar me leek te schreeuwen was ''Vampier''. Ik begon te lezen onder het kopje ''Bloed en Seksuele Gevoelens'' toen ik opeens een boek op de grond hoorde kletteren. Met een ruk draaide ik me om en keek geërgerd naar de jongen die haastig het boek opraapte. Hij had bruine krullen, was een klein beetje getint en redelijk lang. Toen hij zich omdraaide stond mijn hart even stil. Hij was adembenemend knap, met diepe donkerbruine ogen, een wipneusje, kleine oren en sterke kaken met hoge jukbeenderen. Twee kleine kuiltjes werden zichtbaar in zijn wangen waardoor hij er nog leuker uit zag. Verlegen glimlachte hij naar me en ik glimlachte aarzelend terug. Opeens viel mijn blik op zijn Afdeling: Zwadderich. Ik zuchtte en draaide me weer om naar mijn boek. Natuurlijk, zo'n abnormaal knappe jongen moet weer uit Zwadderich komen! Serieus universum?
''Daar kun je je beter niet te ver in verdiepen.'' Ik schrok me helemaal wild van de stem die in mijn oor fluisterde, waarbij een warme adem me warm deed voelen van binnen. Een sterke en getinte hand gleed langs mijn nek, gevolgd door een nat, glibberig en toch zo sensueel gevoel. De fluisteraar gleed met zijn tong lang mijn nek tot mijn schouder en gaf er toen een zachte kus op.
''Je bent beeldschoon'', fluisterde hij vanaf mijn schouder en ik voelde mijn lichaam schokken van binnen. Een elektronische tinteling trok door al mijn poriën en ik voelde me warm en lustig worden. Ik wilde die jongen. Ik wilde hem kussen. Hij draaide zich van me af en ik wilde mijn mond open doen om wat te zeggen, maar het leek wel alsof hij dicht gelijmd was. Ik kon me nauwelijks verroeren en ademen leek al helemaal niet logisch. Pas toen ik de warmte van de jongen weg voelde gaan, leek ik te ontdooien. ''Holy shit!'' vloekte ik in stilte en direct klapte ik het boek dicht. Dit moésten de meiden horen! Ik gooide alles slordig in mijn tas en rende zowaar de bibliotheek uit, wat me nieuwsgierige blikken opleverde. Mijn ogen schoten de gang af naar die mysterieuze Zwadderaar, maar ze vonden niets. Genoeg leerlingen van Zwadderich, maar niet die ene. Hij had me een gevoel gegeven, dat ik nog nooit had ervaren. Een elektronisch gevoel, gevuld met passie en chemie. Het was vreemd, anders als opgewonden heid. Het was meer als lust, alsof ik die jongen echt nodig had, ik moest hem, ik wilde hem. Hij was van mij.
Please comment if you like this writing style,
it's just a experiment.
~the Triwizard Games~ ©
Reacties:
Het deed me denken aan lolly's, ijsjes en zuurstokken en liet me weer een klein meisje zijn. Ik rende door de lavendel velden vlak bij ons huis en snoof hun heerlijke, magische geur op. Het was dezelfde dag geweest dat ik mijn brief kreeg.
Dit is werkelijk een heel erg mooi stukje!
& waarom doet Ron nou zo bot? *trekt een pruillipje*
Holy ! Zou ie een vampier zijn die jongen? Anyway, wat een aantrekkingskracht ö snel verderrrrrr!
O my gooood!!!!!
Dit is waanzinnig!!!
Snel verder!!!
Dit spannend!!!!
Ga zo door!!
Wouuuuw;3 Alsjeblieeeeft ga snel verder. Ik vind deze stijl leuker
Snel verderrr (l)
HOLY SHIT *mond valt open*
Ik chekte via de mob ff,
toen ik zag dat er een chapter was moést ik
echt lezen!!
WHAAAAAAAH CEDRIC I LUFF YUU <3<3<3
Maaar die zwadderaar aka maybe vampier
bevalt me ook wel *faceslap*
Ik val gewoon als een blok voor elke dude
met een getinte huid *dromerig* xd
ANYWAYS BABE THIS WRITING STYLE SLASH STORIE SLASH GIRL RAWKS
Wooow die uil is echt eng...