FanFic.nl

We slopen binnen en gingen achter een muurtje staan. 'Ik moet de professor halen, het is hij die me uit het kasteel heeft gehaald' zei Caspian triest. 'Je mag niet onze plannen verstoren!' fluisterde Susan boos. 'Hij mag dat doen, zonder hem hadden we Caspian niet, toch?' zei Peter. 'En als ie er niet zou zijn, zou dat een zonde voor Dorien natuurlijk' reageerde Ellen. 'Oh ja? Ze zou best wel zonder hem kunnen!' snauwde Susan. 'In de naam van Aslan, wat krijg jij?' fluisterde Trompoen. 'Straks horen ze ons nog' riep Peter. 'Ga je meester maar halen, wij bereiden ons wel voor. Jullie blijven hier staan Ellen en Dorien, ik en Susan gaan naar boven, Trompoen blijft hier ook om een oogje op Dorien en Ellen te houden en op het leger' zei hij verder nog. En dat gebeurde er nog. En na ongeveer 3 kwartier hoorden we een mars van het Telmarijns leger. Edmund begon hevig te roepen maar hij zat blijkbaar in een gevecht met een cipier die zijn lamp had genomen. 'Edmund! Ga verder staan!' riep Ellen, nam mijn gsm af, zette het licht aan, en gooide hem op een frisbee met een sjaal vastgebonden naar Ellen. En zoals je wel al gelezen hebt, raken die frisbees de vrienden van de eigenaar: en blijkt dat zo'n frisbee weet wat ie moet doen! Hij hield zijn evenwicht en bij Edmunds voeten viel hij op de grond. Hij nam het er af en gooide de frisbee terug richting Ellen, en die nam hem beet. En al goed had ik de sos-functie, dus was dat aan-uit, aan-uit. Exact wat hij nodig had. Trompoen en Glenstorm gingen kijken. Peter kwam naar buiten en riep 'AANVALLEN!'. Iedereen haalde zijn wapen uit en begon te schieten met pijlen, te zwaardvechten, of te gooien met dingen. 'Stinkbommetjes!' riep Edmund. En Ellen haalde de stinkbommen van het eerste verhaal uit. Ze wierp zo hard ze kon en gaf het door aan de vogels om te laten vallen op degenen die heel ver van ons stonden. Ik had er al een zeker een paar doodgestoken, en daar voelde ik me altijd rotslecht bij. Iedereen eigenlijk, maar je moest ook denken : we konden niets anders? Plots kwam Miraz op een balkon staan, hij riep iets wat we niet konden verstaan door het lawaai van de pijlen en zwaarden. En de poort zakte dicht, een van onze minotaurussen liep er naar toe en blokkeerde dat hij dicht ging. 'Terugtrekken!!!' riep Peter en iedereen stormde de poort uit. Caspian hielp mij op zijn paard (ik wist niet waar Tom was) en Ellen sprong bij Peter achterop. Edmund riep dat hij later ging komen.. En dan zagen we de teleurstelling op iedereens gezicht. Er bleven superveel dieren achter, achter de poort. En de dappere minotaurus was gestoken in zijn hart. Edmund begreep het niet en hij zag alle dieren vanop de vogel.