FanFic.nl

Op het weilandje...

*-

'Ik hou van jou', de woorden die zijn felbegeerde lippen vormden nadat hij zichzelf had blootgegeven, zijn ware aard had getoond. Dit had hij nog nooit eerder gedaan voor een persoon waarvan het hart nog in de borstkas klopte.
Je zou voor minder. Hij was een monster. Een gevaar voor haar en voor zichzelf. Toch kon hij geen afstand van haar nemen. Het was er nu toch al veel te laat voor. Het kwaad was geschied.
Wanneer hij de immense kracht die hij bezat had laten zien, hoopte hij er eigenlijk een beetje op dat ze gillend naar huis zou rennen, naar haar kamer en haar onder haar lakens zou verstoppen en hopen dat dit allemaal maar een nachtmerrie was. Maar dat was het nu juist. De reden waarom hij zo tot haar aangetrokken was.
Ze was zo anders. Ze zat daar gewoon. Weliswaar met grote ogen en een verbaasd openhangende mond, maar ze liep niet gillend weg zoals elk ander mens zou doen.

Zij was ook de enige persoon waarvan hij de gedachten niet kon waarnemen, waardoor hij haar voortdurend met vragen bestookte. Hij was het niet gewoon om zo weinig te weten van iemand en deze onwetendheid vrat aan hem.
Dan heb je nog de honger. Mijn God! Hij had zich nauwelijks kunnen inhouden de eerste keer dat hij haar zag. De stoel waarop hij had gezeten, had hij haast helemaal versnipperd terwijl hij zijn mondsterlijke verlangen om zijn tanden in haar keel vast te bijten, had proberen te onderdrukken.
Maar hij had volgehouden en hier stond hij nu, midden in het grote, gevaarlijke bos op een open plek, een feeëriek weilandje, waar niemand hen zou kunnen vinden, toch kon hij de verleiding weerstaan.

Hij bewoog elegant en abnormaal snel naar haar toe tot hij recht voor haar voeten stilstond onder de warme zonnestralen. Wonderbaarlijk genoeg kaatste zijn lichaam deze stralen als een soort diamant af. Hij was onweerstaanbaar knap. Een overbodig extra van zijn ziekte. Alsof hij niet genoeg voordelen kon hebben om een prooi te kunnen vangen. De prooi zou geen schijn van kans maken, hij heeft alles met zich mee. Wanneer hij haar hand vastnam, moest hij er zelfs altijd op letten dat hij deze niet verbrijzelde.

Er was geen ontkomen aan: Hij was een vampier, zij was het lekkerste hapje dat hij ooit in zijn honderdjarige bestaan had geroken, maar hij was onvoorwaardelijk en onherroepelijk verliefd op haar.
Ze was het allemaal waard.

Reacties: