FanFic.nl

Writing It Down

chapter 37

'En toen blies de olifant het verhaaltje uit!' riep ik overdreven terwijl ik het kinderboekje dichtsloeg. Max vond het helemaal geweldig.
'Nog een keer! Nog een keer!' riep hij terwijl hij in zijn handjes klapte. Ik keek naar mijn vierjarige zoontje. Hij was net een kleine versie van Ross. De kleine Jenny was al in slaap gevallen. Dat zag Max nu ook. Hij stopte meteen met klappen.
'Nee mama. Niet meer voorlezen, dan wordt Jen wakker.' fluisterde hij terwijl hij zijn wijsvingertje op zijn lippen legde. Ross kwam ook de kamer binnengelopen.
'Oke Maxi, gaan we naar je kamer toe? Dan kun je lekker gaan dromen over olifanten.'
'Jaaaaaaaa!' riep Max terwijl hij in de armen van Ross sprong.
'Kom maar mee grote jongen.' zei Ross liefdevol. Max stopte zijn duim in zijn mond. Ross en Max verdwenen uit mijn ooghoeken. Ik keek naar Jenny. Ik had haar vernoemt naar mijn moeder, die heette Jenifer. Ross had de naam van Max gekozen. Hij had Max altijd al een mooie naam gevonden beweerde hij.
'You're perfect. Je bent perfect.' zei ik tegen de slapende Jenny. Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht. Ik wilde mijn kinderen tweetalig opvoeden. Ross was ook al bezig met Nederlands leren. Ik kon redelijke gesprekken met hem houden in het Nederlands, maar Ross kon maar niet de goede grammatica gebruiken. Het was echt heel leuk om hem Nederlands te horen.praten.
'Ik hou van je.' hoorde ik Ross zeggen terwijl hij zijn armen om mijn middel sloeg.
'Dat was perfect Nederlands!' fluisterde ik nadat ik Ross gekust had.
'Finally.' zei Ross grijzend.
'Jenny lijkt op je.' zei Ross opeens. Ik schudde mijn hoofd.
'Ik zie het niet.'
' Dat komt omdat jij naar de verschillen kijkt. Ik kijk naar de overeenkomsten.' ik grinnikte. Ross was perfect. Max en Jenny waren perfect. Mijn hele leven was perfect.
'Inderdaad. Ons leven is perfect.' zei Ross. Waarschijnlijk had ik mijn gedachten hardop uitgesproken. Zo bleven we nog een tijdje kijken naar ons doxhtertje.
'Papa? Mama? Ik kan niet slapen.' zegt Max treurig terwijl er een traantje over zijn wang loopt.
'Ach schatteke, moet ik dan maar een verhaaltje voorlezen?' vroeg ik. Ik kon het niet aanzien, mijn kleine mannetje moest huilen!
'Wil je dat doen?' vroeg Max blij. Ineens waren de traantjes weg.
'Natuurlijk!' zei ik. 'Wil je weer het verhaal van de olifanten?' Max knikte alsof zijn leven ervan af hing.
'Dan doen we toch mooi de olifanten.' ik wenkte Ross. Max liep tussen mij en Ross in terug naar zijn kamer. Hij hield mijn linker en de rechterhand van Ross vast. Terwijl ik het boek uit de kast pakte trok Ross Max op zijn schoot! Bij bladzijde drie viel Max in slaap. Ross legde hem voorzichtig in zijn bedje.
'Kom je mee?' vroeg Ross toen hij aanstalten maakte om naar de woonkamer te lopen. Ik knikte. Ik gaf Max een kus op zijn voorhoofd en liep naar Ross toe.
'En toen blies de olifant het verhaaltje uit.' herhaalde ik.

Reacties: