Hoofdcategorieėn
Home » One Direction » Zoveel-shot » Dag 162
Zoveel-shot
Dag 162
ÂÂ
Ik lag in mijn eigen bed, in mijn eigen huis, zonder de jongens in de buurt. Ik staarde naar mijn zwarte plafond, dat langzaam donkergrijs werd, van donkergrijs naar lichtgrijs kleurde en hoe uiteindelijk mijn witte plafond tevoorschijn kwam. Ik dacht aan de vorige dag. Hoe ik nog vol hoop en moed had gezeten, Louis’ grappen die ik had gemist, Zayn die vertelde dat hij een vriendin had en hoe een vervelend hartverscheurend gevoel zich sindsdien in mijn borstkas had genesteld. Harry’s bemoedigende kneepjes en blikken, het troostende eten dat Niall met ons deelde. En Harry’s lippen, die heerlijk troostend op de mijne zaten geplakt, het warme gevoel dat er wél iemand van me hield, het vrije gevoel toen ik me overgaf en mezelf verloor in de kus, hoe mijn handen door zijn zachte krullen gleden. En het schokkende gevoel dat er iemand ons had gezien en naar adem hapte en toen ik mijn ogen opende, Zayn in de deuropening zag staan. Snel wendde hij zijn gezicht af, maar niet snel genoeg. Ik had de verdrietige, gepijnigde blik in zijn ogen gezien voordat hij snel wegliep. Harry had niets gemerkt en had zijn lippen naar mijn nek verplaatst. Zacht had ik hem weg geduwd en met een ‘Ik moet nadenken.’ De kamer verlaten, om zo snel mogelijk naar huis te gaan. Sinds dien lag ik op bed. Mijn moeder bracht soms een glas vers water of een warm kopje thee, maar ik draaide me om en schonk er geen aandacht aan. Ik huilde veel, piekerde, dacht na, nog meer huilen, piekeren, denken.
Een zachte klop klonk op mijn deur, waarna hij een stukje open ging. Mijn zus, Stacy, glipte naar binnen en kroop bij me in bed.
“Wat doe je hier?”¯ vroeg ik zacht. Mijn stem kraakte en voelde raar nadat ik hem ruim een dag niet had gebruikt. Ze glimlachte licht.
“Ik kom je troosten en helpen, mama was bezorgd. Vertel, wat is er?”¯ Ik hield van mijn zus, we deelden alles, hielpen elkaar. Ik had erg hard gehuild toen ze vertrok, wereldreis, waarna ze in Ierland is gaan wonen. Ik slikte.
“Ik weet het niet.”¯ Mompelde ik. Ze trok me in een omhelzing waarna ze me iets van haar afhield en diep in de ogen aankeek.
“Een jongen.”¯ Zei ze zelfverzekerd. Ik knikte.
“Heeft hij je gedumpt?”¯ ging ze zacht verder, ik schudde mijn hoofd.
“Hij is mijn beste vriend,”¯ begon ik, “Toen besefte ik dat ik hem leuk vond maar ik durfde niets te zeggen. Hij ging op tour en…”¯ ik barste in huilen uit. Snikkend ging ik verder.
“Hij kwam terug met een vriendin en t-toen kuste Harry me en hij heeft ons gezien en nou weet ik het niet meer!”¯ ik draaide me woest om en snikte zachtjes in mijn kussen.
"Alisha..." zuchtte Stacy terwijl ze me met enig geweld weer terug draaide.
"Ja?" mijn stem beefde.
"Laat je nu je leven verpesten door twee jongens die met je gevoelens kloten?" ik keek haar met grote ogen aan en luisterde - ik wist dat ze nig niet klaar was met haar preek.
"Duik je weg? Ga je nooit meer naar buiten? Wil je alleen sterven? Je moet uit bed komen! Weer naar buiten gaan! Met een rechte rug laten zien dat het niets uitmaakt wat ze denken!"
"Maar dat doe ik wel!" onderbrak ik haar.
"Dan doe je alsof." ze kneep in mijn hand en begon me langzaam uit bed te trekken.
"Je gaat douchen en jezelf helemaal piekfijn maken, dan gaan wij lekker lunchen en shoppen. Oké?" Al helemaal enthousiast begon ze me naar de badkamer te duwen. Omdat ik wist dat als ze een maal iets in haar hoofd had, je het er met geen mogelijkheid uit kon krijgen, knikte ik. Ze was koppig, net als ik en net als papa. Of we hebben gewoon een goed uithoudingsvermogen. Hangt ervan af hoe je het bekijkt.
Nadat ik gedoucht had, mijn blonde haar geföhnd en mijn make-up had laten doen door Stacy, liep ik naar mijn slaapkamer waar ze 'de perfecte outfit' had gevonden. Een zilverachtige spijkerbroek met een zwarte doorschijnende blouse, een zwarte bh en échte Christian Louboutin schoenen. Hoge hak, zwarte lak en een knal rode zool. Ze liepen fantastisch en je vóelde je gewoon geweldig op die dingen. Ik keel vol ongeloof mijn zus aan.
"Die zijn helemaal speciaal voor jou." zei ze. Ik zag het in haar ogen: ze sprak de waarheid. Ik vloog haar om de hals.
"Dankje! Dankje! Dankje! Dankje!" riep ik uit tereijl ik haar bijna plast knuffelde.
"Geen lucht." piepte ze. Lachend liet ik haar los.
"Doe het nou maar snel aan, dan kunnen we gaan." ze knipoogde naar me en verliet mijn kamer. Ik schoot in de spullen en vond nog een bijpassende zwarte tas. Fashionable late liep ik de trap af, wat me aardig lukte op deze gloednieuwe hakken. De big smile was niet van mijn gezicht te slaan. Stacy riep dat we weg gingen en de deur knalde achter ons dicht.
We hadden heerlijk geluncht bij een nieuw tentje, daarna de halve stad leeg gekocht en zaten nu heerlijk te genieten van een kop koffie in de Starbucks. Ik was een beetje geschrokken toen ze me hier mee naar toenam. Hier had ik de jongens ontmoet. Hoer was alles begonnen. Hier was de eerste dag met hun geweest. Ze had me letterlijk door elkaar geschud, een klein deel van haar preek herhaald en toen overgehaald met een overheerlijke chocolade muffin en een caramel machiato. We zaten heerlijk te babbelen over van alles en nog wat, het was heerlijk, gewoon weer normaal, en dan ook nog eens met mijn zus! Ik genoot. En natuurlijk, natíºíºrlijk, moest dat verpest worden.
Iemand tikte op mijn schouder en als vanzelfsprekend, draaide ik me om. Ik keek even op naar de persoon achter mij, fronste en draaide me weer terug.
"Alisha, het spijt me! Het spijt me, het spijt me!" smeekte Zayn. Hij schoof een stoel naast me en pakte mijn hand.ÂÂ
"Waag het niet." siste ik naar hem. Maar hij kende me. Hij kende me door en door. En bleef mijn hand vasthouden. Ik kon het niet meer. Aan de ene kant hield ik van hem, aan de andere kant haatte ik hem voor het feit dat hij zijn vriendin boven zijn beste vriendin verkoos. En het voelde alsof we elkaar al jaren kenden, maar nee, zo'n huppelkut is belangrijker. De tranen brandden in mijn ogen en snel stond ik op om zo snel mogelijk de Starbucks te verlaten.
"Alisha! Wacht nou!" hoorde ik Zayn roepen. Hij had zelfs het lef om me achterna te komen! Mijn hart bokte als een gek en ik liep stevig door. Na wat tergeefse pogingen ging hij op een andere tour.
"Godverdomme Alisha! Waarom kun je niet heel even luisteren! Ik hou van je!" schreeuwde hij naar me. Al mijn spieren blokkeerden zich en met een schok kwam ik tot stilstand. Nog geen twee seconde later werd ik omver gestoten. Zayn was tegen me aan geknald omdat ik zo abrupt  was gestopt. Hij pakte mijn handen en hielp me overeind. Zijn warme handen bleven om de mijne zitten terwijl hij zacht tegen me sprak.
"Sydney was een fout. Toen ik jou zo met Harry zag... Ik voelde me... Waarom huil je?"  ik schudde mijn hoofd waardoor de tranen op zijn jas spatten. Hij legde een vinger onder mijn kin en tilde hem op zodat ik hem in de ogen keek.
"Waarom huil je?" herhaalde hij.
"ik...ik...ik weet het niet, Zayn. Het is twee dagen geleden dat je terug bent. Ik... Ik weet het gewoon niet." fluisterde ik. Mijn blik gleed over zijn gezicht, waar een gepijnigde blik over gleed.
"Maar-" begon hij maar ik onderbrak hem.
"Zayn, geen gemaar, jij bent degene die terug kwam met een vriendin, jij steekt je tong in haar keel waar wij met z'n alle ní¡í¡st zitten. Denk je dat het eerste al niet erg genoeg was? En dan ga jíj ook nog eens vallen over het feit dat ik met Harry gezoend heb... Sorry, maar ik moet... Ik kí¡n het niet zomaar vergeten."ÂÂ
Ik drukte een kus op zijn wang, draaide me om en liep terug, waar ik mijn zus, met de tassen voor de Starbucks zag staan.
"Naar huis?" vroeg ze. Met een korte knik, haakte ze haar arm door de mijne en liepen we naar huis.
Reacties:
Ik sluit me helemaal bij Joanna aan.
Drama op de vroege morgen is AWESOME!!
Ohmygosh. Ik hou van Drama op de vroege morgen. Ookal voel ik me mega ziek haha. Ik houd van je verhaal babee x
Ik ben echt verslaafd aan dit verhaal, echt geweldig geschreven!
Snel verder !