Hoofdcategorieėn
Home » Overige » Burned love. » Hoofdstuk 1 deel 2
Burned love.
Hoofdstuk 1 deel 2
Al snel zat ik met een broodje in mijn hand te praten met mijn ouders. Dat ik het niet erg vond dat ze uiteindelijk toch hun dag hadden gered, hoe het restaurant was geweest en allemaal dingen waarbij ik de aandacht juist bij hen legde. Maar natuurlijk is mijn moeder zo overbezorgd dat ze het wel móet vragen.
“Ach kindje, gaat het wel?”¯ Vroeg mijn moeder toen ze haar hand over de mijne legde. Ze keek me met haar vertrouwde en warme glimlach aan en knikte me bemoedigend toe om de waarheid te vertellen.
“Ja hoor, mam, ik heb niet zoveel opgelopen, alleen met mijn longen dan. Het is maar goed dat die man er was om me te redden.”¯Ik trok mijn deken op tot mijn kin en sloeg hem toen weer weg. Mijn handen moesten iets te doen hebben. Uiteindelijk begon ik aan een pluisje te pulken.
“Echt waar! Ben je gered! O lieve hemel, waarom heb je dat niet eerder gezegd?”¯ Mijn moeder had haar hand op haar borst gelegd en keek me nu enigszins streng aan.
“Om dat je er net bent, mama.”¯ Ik schudde mijn hoofd lachend.
“We moeten hem uitnodigen en bedanken! Ja, dan moeten we doen. Dan kook ik wel en dan dekt je vader de tafel.”¯ Vol stres begon ze nu al dingen te regelen. Ik pakte haar hand weer vast.
“Ma, we hebben nog wel even de tijd. Zullen we eerst hier weg zien te komen?”¯ Ik keek naar de deur. Hopelijk begreep ze de hint. Door haar gestres werd ik altijd ook gestrest en dat is nou niet de beste combinatie met in het ziekenhuis liggen omdat er iets mis is met je longen. Mama stond op, kuste mijn voorhoofd en liep naar de deur. Mijn vader echter bleef zitten en keek me aan.
“Wat is er, liefje?”¯ vroeg hij. Zijn stem raspte en was het geluid was diep en vertrouwd. Ik haalde mijn schouders op.
“Het is gewoon dat… ik weet het niet. Aan de ene kant wil ik dit zo snel mogelijk vergeten en opnieuw beginnen, aan de andere kant moet ik van mezelf die gozer bedanken. Hij heeft mijn leven gered, papa. Ik kan niet zomaar weglopen voor de waarheid.”¯ Ik glimlachte zwakjes en probeerde de tranen terug te duwen.
“Lieverd, stil maar.”¯ Mijn vader nam me in zijn armen en wreef troostend over mijn rug. Ik begroef mijn gezicht in zijn shirt en lieten de tranen gaan. Waarschijnlijk had het toch niet lang geduurd voordat ze over mijn oogleden zouden druppen. Mijn vader wist altijd wat te zeggen, en wat niet te zeggen. Daarom zaten we nu heerlijk in stilte in elkaars armen, ik huilend, papa troostend.
“O hemeltje! Wat is er gebeurd?”¯ riep mijn moeder toen ze de kamer weer binnen kwam met achter haar Lana, die me een warme glimlach schonk.
“Niets belangrijks, mam, geen zorgen.”¯ Ik maakte me los uit mijn vaders armen en veegde de tranen aan mijn deken.
“Goed nieuws, meisje, ik moet nog een paar tests doen en als die goed zijn, mag je naar huis.”¯ Vertelde Lana. Mijn ogen lichtten op. Ik zou Lana natuurlijk missen met haar vrolijke humeur, maar dan kon ik eindelijk uit dit verstikkende witte gebouw. Met een glimlach pakte ze haar stethoscoop en gebood me voorover te buigen. Ze zette het ijskoude ding tegen mijn rug en een klein gilletje verliet mijn mond. Iedereen begon te lachen - incluis ik.
Na vijf minuten was ik klaar en “alles goed”¯. Ik mocht me omkleden en naar het hotel, waar ik en mijn ouders verbleven totdat we een ander huis hadden gevonden. Mijn moeder zette een kleine sporttas bij het voeteneind van mijn bed en glimlachte.
“Wij gaan even koffie halen. Zelfde als altijd?”¯ vroeg ze me, met een enkel knikje van mij, verlieten mijn ouders de kamer. Lana kwam naar me toe en begon te kleren uit de tas te halen.
“Je moet wel rustig aan doen, nog niet gaan sporten en dingen doen die mogelijk te belastend zijn voor je longen.”¯ Nadat ze de kleren had klaargelegd kwam ze naar me toe en hielp me uit bed. Duizelig zette ik een stap, om even te wankelen. Maar met de hulp van Lana, was ik zo aangekleed. Na een stevige knuffel liep ze naar de deur om te gaan.
“Ehm Lana? Zou ik misschien het nummer van die man die… mogen hebben?”¯ Ik keek haar twijfelend aan.
“Maar natuurlijk.”¯ Verzekerde ze me. Ze liep mijn kamer uit, om nog geen minuut later terug te keren met een wit vel papier. Ik stopte ht in de sporttas, schoof mijn sneakers in en liep met Lana naar mijn ouders toe. Mijn moeder drukte me een latte machiato in mijn handen en samen vertrokken we. Ik zwaaide nog even naar Lana, maar liet toen het ziekenhuis achter me.
Reacties:
Ik heb maar een woord te zeggen. Een klein woordje.
VERDERRRRR
SNEL VERDERRR